Maria (74) moest geheim houden dat ze was geadopteerd: “Erover praten voelde als verraad tegenover mijn ouders”

“Ik ben een meisje van negen jaar oud, enig kind, we wonen in een goede buurt in Rotterdam. Mijn vader zit achter zijn grote eikenhouten bureau, mijn moeder staat ­hulpeloos achter hem. Zojuist hebben ze mij verteld dat ik niet hun echte kind ben. Ik zie mijn moeder zacht ­huilen en voel haarfijn aan dat dit een onderwerp is waar niet over gesproken mag worden. Snel droog ik mijn ­tranen. Ik mag mammie niet verdrietig maken.

Extreem braaf

Pas veel later zou ik ontdekken dat deze onthulling een eis was van de rechter in verband met mijn adoptieprocedure. Vóór mijn tiende was ik een pleegkind van mijn ouders. Nadat ze mij dit verteld hadden, kon ik pas officieel hun dochter worden. Het kostte mijn moeder maar liefst twee jaar om de moed te verzamelen het mij te vertellen. ‘Ik mag toch wel blijven?’, schijn ik gevraagd te hebben. Daarna werd er met geen woord meer gerept over mijn adoptie. Ik kreeg geen informatie over mijn biologische ouders en het kwam niet in me op om vragen te stellen. Er werd goed en liefdevol voor mij gezorgd, vooral mijn vader droeg me op handen.Dat er iets was wat verborgen moest blijven, had veel invloed op me. Dat besef ik nu. Ik was een extreem braaf meisje dat precies deed wat er van haar verwacht werd. Dat moet wel komen doordat ik onbewust de angst voelde om in de steek gelaten te worden. Ik leerde me af te sluiten van mijn gevoel. Omdat ik goed kon leren, werd ik een ‘wandelend hoofd’. Praten over mijn adoptie zou voelen als verraad tegenover mijn ouders, ook toen ik al volwassen was, zelfs nadat ze rond mijn dertigste allebei overleden. Ik focuste me op mijn rechtenstudie en later op mijn carrière.

Klein wonder

Dat veranderde toen ik op mijn zevenendertigste een relatie kreeg met Rob. Tegen hem flapte ik er op een dag uit dat ik geadopteerd ben. Hij was de eerste persoon in mijn leven aan wie ik dit vertelde. Langzaam begon ik de ruimte te voelen om te ontdekken wie mijn biologische ouders waren, ook doordat Rob mij stimuleerde om op zoek te gaan. Mijn zoektocht duurde jaren. Mede dankzij het KRO-programma Spoorloos ontdekte ik dat mijn biologische moeder in 1948 een advertentie in de krant had geplaatst, in die tijd niet ongebruikelijk: ‘A.s. moeder wenst geh. afstand te doen van haar baby.’ In de naoorlogse jaren had zij een verhouding gekregen met een Britse leger­officier die gelegerd was in Hoek van Holland. Mijn moeder droomde van een leven met deze man, maar hij keerde terug naar Engeland, naar zijn vrouw en zoon. Mijn ­moeder moet hebben besloten dat zij niet in haar eentje een kind kon opvoeden.

Dat ik mijn biologische moeder in 1997, ik was toen negenenveertig jaar, heb ontmoet in Amerika, waar ze al sinds mijn derde bleek te wonen, mag een klein wonder heten. Ze wilde namelijk niets met mij te maken hebben, haar ­reactie was kil en hard. Waarschijnlijk omdat er bij haar nog veel pijn zat, dat kan bijna niet anders. Teleurgesteld was ik nauwelijks, ik kon toen nog moeilijk contact maken met mijn gevoel. Ik dacht dat er gewoon wat tijd nodig was om een band met haar op te bouwen. Die tijd kreeg ik niet, ze overleed niet lang na mijn bezoek. Mijn vader vond ik een jaar later in Engeland, hij was helaas al overleden. Wel kreeg ik een fijne band met mijn negen jaar oudere halfbroer Brian, die mij veel heeft kunnen vertellen over mijn vader, dat was heel waardevol.

De geschiedenis van mijn afkomst heeft veel invloed op mij gehad, maar ik heb een goed leven en koester geen wrok. Met mijn adoptie heb ik nooit een probleem gehad, wél met het feit dat die geheim werd gehouden. Als mijn ouders open tegen mij waren geweest, had ik ze met veel meer liefde kunnen omarmen. Nu heb ik altijd afstand gevoeld, dat vind ik jammer. Dat ik uiteindelijk zelf wél open heb kunnen zijn en nu weet waar ik vandaan kom, heeft me bevrijd.”