Marije (51) heeft geen klik met haar jongste kind en dat vreet aan haar

Als moeder wil je van alle kinderen evenveel houden. Marije’s jongste dochter Shanti (15) maakt dat haar soms moeilijk: “Ik weet niet of ik haar een prettig mens vind en dat is volgens mij mijn schuld.”

“Het is dat ik haar zelf heb gedragen en gebaard, anders zou ik denken dat mijn dochter Shanti bij de geboorte is verwisseld. Ze is zó anders dan de oudste. Ik mis herkenning bij haar en daar voel ik me vreselijk schuldig over. Ik wil van beide kinderen evenveel houden. Ze mag onder geen beding merken dat ik soms worstel met ons contact, ze moet zich even veilig en geliefd voelen als de oudste. Hoeveel moeite me dat soms ook kost.

Als gezin zijn we vrij relaxed. Mijn man en ik zijn mensen die al snel denken: ‘Als het niet linksom lukt, dan kijken we wel of het rechtsom gaat’. Shanti steekt anders in elkaar, die dramt liever door dan dat ze de makkelijke weg kiest. Daar is iets voor te zeggen, maar het maakt haar wel moeilijk in de omgang. Ze is slim, maar ook een betweter die anderen graag terecht wijst. Ze is knap en weet dat van zichzelf, waar ik me wel eens zorgen over maak. En... ze is niet zo aardig.

Empathie

We proberen onze kinderen al hun hele leven empathie bij te brengen. Dat je een beetje moet letten op elkaar, dat je een beetje moet zorgen voor elkaar, dat je niet alleen op de wereld bent. Bij de oudste is dat aardig gelukt, ik was zelden zo trots als toen ze de kant van een gepest meisje op het schoolplein koos. Toen ik op school moest komen omdat de jongste betrokken was bij een akkefietje, was zij de pester en dat verbaasde me niet.

Dat zijn van die momenten waarop je je als moeder afvraagt waar je hebt gefaald. Dat het je niet is gelukt je kind die nuance bij te brengen. Al vrees ik dat het ook deels in haar zit, een soort aangeboren voorkeur voor leedvermaak, voor anderen affakkelen, voor altijd willen winnen. We praten daarover met haar, over gedrag, over aardige omgangsvormen, over hoe ze zelf overkomt op zo’n moment. En dan kijkt ze ons met van die koele ogen aan, alsof ze het allemaal wel gelooft. Er is wel meer dat ik niet begrijp. Haar fascinatie voor influencers die poseren met dure tassen, haar obsessie met merkkleding – ik weet dat veel pubers dat hebben, maar bij haar is het wel heel erg. We krijgen haar ook niet goed uitgelegd dat die wereld veel bluf en fake is. ‘Wat weet jij daar nou van?’ is dan het antwoord.

Ik worstel hiermee. Met de oudste naar de stad gaan is leuk, die vindt het al gezellig als we ergens een ijsje gaan halen. Een ijsje uit de hand vindt de jongste scharrig, die wil per se op een terras zitten. Gaat we met zijn drietjes, dan moet ik uitkijken dat we niet uren moeten wachten op haar omdat ze eindeloos dure kleren wil passen, hoewel ze weet dat ze het niet van mij krijgt. Laatst heb ik wat bijgelegd omdat ze geld had gespaard voor een paar idioot dure sneakers, maar net tekort kwam. Toen was ze even blij en bedankte ze me uitbundig. Dat maakte mij ook blij, maar het gaf me ook een rotgevoel, alsof ik die aandacht had gekocht.

Geen klik met kind

Ik probeer me te interesseren in de dingen die haar bezig houden, ik laat haar kletsen om erachter te komen wat er in haar omgaat. We kijken samen naar een paar programma’s die ze leuk vindt, zodat we het daarover kunnen hebben. Ik probeer oog te hebben voor haar goede kanten: ze heeft vriendinnen met wie ik haar harder hoor lachen dan ze ooit met mij doet. Ze doet het goed op school, als ze zich iets heeft voorgenomen haakt ze niet snel af en met haar mentaliteit zal ze zich ongetwijfeld redden, daar is best iets voor te zeggen. Maar of ik haar nu een prettig mens vind?

Alles is altijd moeilijk met Shanti. Ze is snel ontevreden, er is gauw wrijving. Dat is geen puberkwaal, dat had ze als kind al. Het kan nooit eens gewoon even gezellig zijn. Dat wekt dan bij mij weer wrevel op en dan voel ik me schuldig omdat ik bang ben dat ze zal denken dat ik niet van haar hou. Ik probeer het gebrek aan een klik te compenseren door met haar mee te veren, maar steeds als ik met haar Ex on the Beach of Temptation Island kijk, denk ik in stilte: ‘Wie bén jij dat je dit het leukste programma ooit vindt?’

Soms probeer ik er vrede mee te sluiten dat ik haar niet zo leuk vind. Ze is wie ze is, ze wordt goed verzorgd, ze wordt aangemoedigd en geprezen, ze krijgt binnen redelijke grenzen alle kansen om zich te ontwikkelen. En als haar iets zou overkomen, dan zou ik daar stuk van zijn. Maar toch vreet het aan me, dat ik met haar niet zo’n band heb als met mijn oudste dochter. Ik voel me er schuldig over, ik doe er alles aan om het niet te laten merken. Maar ik denk het vaak wel: ‘Wat kun jij een rotmeid zijn’. En ook: wat heb ik toch fout gedaan dat je zo bent geworden?”

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen veranderd.