Marlou (60) verloor haar zoon door een vergismoord: “Zijn dochtertje bleef maar zeggen: ‘Boem, boem, stoute mannen’”

In 2016 werd de zoon van Marlou Bussemaker (60) doodgeschoten in het bijzijn van zijn vriendin en tweejarige dochtertje. De daders zagen hem voor iemand anders aan. “Djordy was altijd positief en vrolijk, dat helpt mij om door te gaan.”

“Djordy werd geboren op 9 maart 1985 om 17.33 uur. Mijn enige kind, een lief en heerlijk ventje dat uitgroeide tot een humoristische, zorgzame en gezellig man. Op 8 oktober 2016 belde hij mij ’s middags op mijn werk, of ik die avond ook naar het verjaardagsfeest van zijn oom ging. Op mijn ‘ja’ antwoordde hij: ‘Gezellig mammie, tot vanavond dan.’ Het was het laatste contact. Om 17.33 uur diezelfde middag stierf Djordy. In de parkeergarage onder zijn appartement werd hij met zijn gezin een paar seconden lang onder vuur genomen met semi-automatische wapens. De twee schutters verwarden hem met een andere man uit zijn appartementencomplex. Een crimineel met ook een zwarte auto, ook met een vriendin met lang, donker haar.”

Paniek

“Ik was gewoon thuis en wist van niets, dat vind ik nog steeds heel naar. Als moeder wil je niet dat je zoon eerder gaat dan jij. En áls dat zo is, wil je bij hem zijn. Toen mijn ex-man en ik om halfzeven wegreden naar het feestje, kreeg ik een appje van mijn zus. Of ik bericht van Djordy had gehad, want er was een schietpartij geweest in zijn buurt. Daar had ik niets van vernomen, maar ik zou het die avond wel van hem horen, appte ik terug. Op het feestje ging dit verhaal ook rond. Het werd steeds concreter, een schietpartij in een parkeergarage, een man op slag dood, zijn vriendin en een kindje waren er ook bij geweest. Dat Djordy, zijn vriendin Cher en hun tweejarige dochter River maar niet op het feestje kwamen, koppelde ik geen moment aan dit verhaal. Wel probeerde ik Djordy te bellen. Het was inmiddels bijna acht uur. Waar bleven ze nou? Ik dacht dat de batterij van zijn telefoon leeg was. Maar toen Cher ook niet opnam, raakte ik een beetje in paniek. Ik belde haar moeder en vertelde dat ze maar niet kwamen opdagen. Ook zij had geen idee. Om negen uur ’s avonds kwam het telefoontje van Chers moeder: ‘Ze zijn het echt.’ Ik stortte in, gooide de telefoon weg, schreeuwde. Omdat ik verhalen had gehoord over een schietpartij met een man die op slag dood was, verdween alle hoop. Maar Cher en River, hoe was het met hen?”

Stoute mannen

“We belden de politie, die nog geen informatie kon geven. Daarna gingen we naar het ziekenhuis, met de hele familie kwamen we daar aan. De hal stond al vol met vrienden en familie. Hij was een bekende en populaire dj, organiseerde events en deed reclameopdrachten voor bedrijven. Daar hoorden we wat er was gebeurd. Djordy, Cher en River waren in de auto in de parkeergarage beschoten door twee schutters met semi-automatische geweren. Djordy lag daar nog, Cher was ernstig gewond opgenomen en River was wonder boven wonder ongedeerd. In alle hectiek, met een doodgeschoten vader en een zwaargewonde moeder, was ze via de politie naar een opvanggezin gebracht. Daarna nam Chers moeder de zorg voor haar over. ‘Boem, boem, stoute mannen’, River bleef het maar zeggen. Hartverscheurend. Net als Cher, die vocht voor haar leven en in paniek was door wat er was gebeurd. Dordy mochten we vanwege het onderzoek pas na drie dagen zien. Het was onwerkelijk, mijn prachtige zoon, zo koud en stil met kogelgaten in zijn slaap. Ik heb later EMDR gekregen om dit beeld te verwerken. Het was hard en gewelddadig, zo was Djordy niet.”

Schokkend

“Ik heb geen moment gedacht dat Djordy een geheim leven had, criminele dingen deed waarvan wij niets wisten. Op de avond van de moord zei de politie meteen dat bij een afrekening in het criminele circuit nooit iemand naar het ziekenhuis komt. Dit kon niet anders dan een vergissing zijn. Doordat de daders en hun vluchtauto zijn gefilmd door bewakingscamera’s en ooggetuigen, konden binnen een paar weken de schutters, hun chauffeur en medeplichtige en later ook de opdrachtgever worden gearresteerd. De slordigheid waarmee zij te werk zijn gegaan is schokkend. De crimineel voor wie de aanslag was bedoeld had een zwarte Golf, Djordy een Mini Cooper. Dat is toch echt een andere auto. Ze hadden niet eens het kenteken gecheckt. Om geld te verdienen schoten ze de verkeerde neer en raakten mijn schoondochter en kleindochter getraumatiseerd. Uiteindelijk heeft het vijf jaar geduurd voordat deze vijf zijn veroordeeld, een slopend en verdrietig proces. Mijn ex-man en ik zijn overal bij geweest, dat moesten we doen voor Djordy, zo voelde dat.”

Geen geweten

“Ik heb vaak gedacht dat dit niet over Djordy ging, maar over iemand anders. Zat ik daar in een beveiligde rechtszaal, met die stoïcijnse mannen die totaal geen berouw toonden en me niet eens aankeken. Ik had ze graag recht in de ogen gekeken, zeker de twee keer dat ik gebruikmaakte van mijn spreekrecht. Ik wilde duidelijk maken wat ze kapot hebben gemaakt, wat ze hebben aangericht bij alle mensen die van Djordy hielden. Dat ik niet meer sliep, mijn werk moest opgeven. Ik vertelde over Djordy, ik wilde dat ze voelden dat ze totaal zinloos een fantastische man hadden gedood. Ik weet niet of mijn boodschap aankwam. Een van de schutters keek weleens om, de zaal in. De eerste keren trok ik dat niet, maar toen ik me wat sterker voelde, keek ik terug. Dan zag ik twee lege, onverschillige ogen. Ik denk dat die lui geen geweten hebben, ik heb er in elk geval niets van gemerkt. In februari vorig jaar kwam eindelijk de definitieve uitspraak. De gevangenisstraffen variëren van zeventien tot vijfentwintig jaar, voor de moord op Djordy en de poging tot moord op Cher en River. Is het genoeg? Ik krijg er mijn kind niet mee terug. Wel ben ik blij dat ze zo lang achter de tralies moeten zitten.”

Vooruitkijken

“De eerste jaren lukte het niet, maar inmiddels heb ik leren leven met mijn verdriet. Ik kon gewoon niet geloven dat ons dit was overkomen. Steeds dacht ik dat Djordy zo weer binnen kon komen lopen of checkte ik mijn telefoon of hij me had geappt. Ik kon nergens meer van genieten, het leven had geen zin meer. Laat mij ook maar gaan, dacht ik vaak. Mijn werk kon ik ook niet volhouden. Als je slecht slaapt en zo veel verdriet hebt, krijg je niets voor elkaar. Ik volgde een jaar lang intensieve therapie voor traumaverwerking. Op moeilijke momenten – en dat waren er veel – dacht ik dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen worden. Toch kwamen er steeds meer dagen die fijn waren. Dankzij de therapie en de steun van familie en vrienden kan ik nu weer lachen en genieten. Ik heb een leuke baan en een nieuwe relatie. Rouw gaat nooit over. Soms is het er opeens weer en dan geef ik het de ruimte. Djordy helpt me daarbij, hij was altijd positief en vrolijk. Als ik het moeilijk heb, weet ik precies wat hij tegen mij zou zeggen: ‘Mammie, je mag huilen en verdrietig zijn. Maar kijk ook weer vooruit.’ Met Cher en River gaat het goed. Cher heeft lang gerevalideerd, maar is er redelijk goed uit gekomen. River vraagt soms naar Djordy. Laatst vertelde ik haar dat toen ik zwanger was, Djordy zo druk was in mijn buik. ‘Dat ben ik ook hè?’, zei ze. ‘Lijk ik op papa?’ Ja, ze lijkt op hem. Dezelfde vrolijke energie, dezelfde ogen. Hij leeft voort in haar, in mij, in al die mensen die van hem hielden.”

Styling: Ronald Huisinga. | Haar en make-up: Wilma Scholte. | M.m.v. Mango (bloes), Only (jasje), Cache Cache (broek), Nolten (sneakers)