Zwangere Jolien (36) kreeg haar beloofde salarisverhoging niet: “Het bedrijf zou last hebben van mijn verlof”

Jolien (36) werkte zich maandenlang kapot voor een beloofde salarisverhoging, maar kreeg deze niet. De reden? Ze was zwanger en zou het bedrijf daarmee al genoeg moeilijkheden bezorgen. “Deze ervaring maakte me nog strijdbaarder om andere vrouwen vooruit te helpen in het bedrijfsleven.”

“Als manager van een team in een technisch installatiebedrijf stuurde ik 25 mensen aan. Een verantwoordelijke baan, waarbij omzetdoelstellingen en prestatieafspraken komen kijken. Haal je vóór een bepaalde datum een target voor de verkoop van producten, dan kun je rekenen op salarisverhoging. Ik maakte het mijn missie om mijn target eerder dan de afgesproken datum te halen, namelijk voordat ik met zwangerschapsverlof zou gaan. Ik werkte hard en haalde het, maar die salarisverhoging kon ik op mijn buik schrijven. De reden? Ik ging ‘eruit’ en daar had het bedrijf last van.

Ik vond het op dat moment vooral heel erg oneerlijk, maar ik voelde me ook schuldig dat ik het bedrijf schade zou toebrengen door met verlof te gaan. En dat terwijl ik juíst had gezorgd voor extra veel inkomsten door met mijn dikke buik zo hard te knallen. Zwangerschapsdiscriminatie kwam op dat moment nog niet in me op. ‘Gelukkig’ hoorde ik destijds pas vlak voor mijn verlof over de niet nagekomen salarisverhoging, waardoor het mijn zwangerschap niet beïnvloedde. Achteraf gezien heb ik wel veel te hard gewerkt, waardoor ik doodmoe mijn verlof in ging.

Gesprek met de directeur

Toen ik op mijn werk vertelde dat ik zwanger was, kreeg ik opmerkingen als: ‘Ik dacht dat jij ambitieus was.’ Dat lachte ik weg. Hoewel iets in me begon te borrelen, deed ik de hele situatie af als slecht leiderschap vanuit mijn werkgever. Als ik er nu aan denk, word ik er nog steeds boos om. Dat ik moeder ben, heeft niets te maken met mijn ambities. Ik ben en blijf een professional. Ik was zwanger van de tweede en had dus al bewezen dat ik als moeder effectief ben in deze baan.

Ik vroeg destijds om een gesprek met mijn directeur. ‘Denk maar niet dat je in je eentje het systeem gaat veranderen’, zei hij. Dat was de zoveelste deksel op mijn neus. Ik dacht: als je directeur bent, kun je op z’n minst hélpen het systeem te veranderen. Ik besloot tijdens mijn verlof te solliciteren naar een andere baan. Moeder worden is heel intens, waardoor ik tijdens sollicitaties niet goed uit mijn woorden kwam en niet goed kon focussen. Het lukte me daarom niet meteen om ander werk te vinden. Na mijn verlof werkte ik nog kort bij het bedrijf, waarna ik alsnog iets anders ben gaan doen.

Minder uitdaging? Juist niet!

Met mijn collega’s kon ik er destijds niet over praten. Ik was de enige vrouwelijke manager in dat bedrijf, dus het voelde ook niet alsof ik bij de anderen herkenning kon vinden. Ook met mijn ouders en mensen uit hun generatie kon ik er niet over praten. ‘Je moet toch ook minder gaan werken als je moeder wordt?’, zeiden ze dan. Ze snapten het niet. Daar verbaasde ik me wel over. Gelukkig vond ik steun bij vrouwelijke leeftijdsgenoten en mijn man. Hij stimuleerde me om een toffe andere baan te zoeken en om daarin juíst een stap omhoog te zetten, in plaats van minder uitdaging te zoeken.

Eens in de zoveel tijd ga ik eten met een groepje andere vrouwelijke leidinggevenden, die ik ooit op een traineeship leerde kennen. Het helpt om onze ervaringen met elkaar te delen en elkaars ogen te openen. Sommige dingen worden immers zo normaal gepresenteerd dat je als het ware bij elkaar moet checken: ‘Dit klopt toch niet?’

Mannen begrijpen het gewoon niet

Mijn ervaring heeft me nog strijdbaarder gemaakt om vrouwen vooruit te helpen in het bedrijfsleven, want de mannen gaan het niet fixen. Die begrijpen het gewoon niet. Ik heb nu weer een leidinggevende positie en ik geef de vrouwen en meiden uit mijn team soms even een extra schop onder de kont om ook voor leidinggevende posities te gaan, om beter zichtbaar te zijn en juist niet te bescheiden.

Als je zwangerschapsdiscriminatie wil aankaarten, hoor je altijd: dien een klacht in en vecht ervoor. Dat kan, maar je moet ook voor jezelf zorgen. Pick your battles. Verandert een bedrijf niet structureel? Ga dan weg. Een bedrijf dat weinig diversiteit overhoudt, valt vroeg of laat vanzelf om, want het is vaak ook niet klantvriendelijk, competitief of creatief. Ik ben er harder in geworden om voor mezelf te kiezen. Wel is het belangrijk om erover te praten, want anders verandert er nooit wat.

Zwangere vriendinnen hoor ik vaak zeggen dat ze nog even wachten met solliciteren, ook al vinden ze hun huidige baan niet leuk. Ik zou juist aanraden om te zorgen dat je na je verlof teruggaat naar een heel toffe baan. Veel bedrijven staan tegenwoordig open voor het aannemen van zwangere werknemers, zeker gezien de krappe arbeidsmarkt. Laat je dus niet tegenhouden door die zwangerschap en doe juist een stapje omhoog als je daar zin in hebt.”