Birgit Schuurman: ‘ik ben rustiger geworden’
Met haar ultrakorte spijkerbroek, enkellaarsjes en zwart T-shirt ziet Birgit Schuurman er nog altijd uit als een echte rock chick. Maar dat beeld past eigenlijk niet meer bij haar. Stond ze vroeger nog op podia pop en rock te zingen, nu kiest ze voor een theatershow met rustige liedjes. Op de flyer van de voorstelling staat: ‘Het Grote Verlangen gaat over de broeierigheid van de eerste verliefdheid, goede en slechte seks, de sluipende twijfel, een knallende ruzie en pijnlijk afscheid. Maar ook over het Grote Verlangen dat je steeds weer verleidt in het diepe te springen.’
Ze is geboren op 1 juli 1977 in Bunnik. Alhoewel ze alweer dertien jaar in Amsterdam woont en zichzelf niet zo snel in een nieuwbouwwijk ziet wonen, heeft ze warme herinneringen aan haar jeugd. “Dat komt vooral omdat het vroeger thuis zo gezellig was. Maar ik herinner me ook de vele vriendjes en vriendinnetjes in de straat. Lekker verstoppertje spelen of stoepranden. Ja, ik heb het daar enorm naar mijn zin gehad.” Zelf twijfelt ze. Nu zij en haar man – regisseur Arne Toonen – zoontje Chico (2) hebben, rijst de vraag of ze al dan niet moeten gaan verhuizen. “Ik zou het fijn vinden als hij ook lekker naar buiten kan”, zegt ze. “In de stad is dat toch een stuk moeilijker. Maar we moeten het zelf natuurlijk ook wel naar ons zin hebben. Chico heeft er niets aan als zijn ouders ongelukkig zijn.” Een moeilijke beslissing vindt ze. Ze zijn er nog niet uit. Voordat je kinderen kreeg, zei je in een interview dat je hoopte niet zoals je moeder te worden qua bezorgdheid. Je vond haar té beschermend. En?
“Weet je, ik doe alles precies zoals mijn moeder! Pas nu denk ik: wat heb ik mijn ouders áángedaan? Waarom heb ik in hemelsnaam ooit mijn motorrijbewijs gehaald? Als Chico wil fietsen zonder zijwieltjes dan word ik al helemaal gek, haha. Tegenwoordig laat ik alle zorgen van mijn moeder over me heen komen. Kom maar, denk ik dan. Ik begrijp het nu veel beter.”
Ze is sterrenbeeld Kreeft. En herkent de karaktereigenschappen, zegt ze. Vooral haar ondoorgrondelijkheid. Al heeft ze dat van horen zeggen.
De kreeftmens lijkt soms bikkelhard (…). Ze kunnen mensen licht voor het hoofd stoten door ondoordachte opmerkingen en harde woorden. Zelf zijn ze overgevoelig voor kritiek. Maar onder de ruwe bolster bevindt zich een blanke pit.
“Ik kan wel hard zijn, inderdaad. Vooral tegen de mensen van wie ik hou, zoals mijn moeder bijvoorbeeld. Ik kan vooral fel reageren als ik me bij haar erger aan iets wat ik bij mezelf herken. Een voorbeeld? Weet je, ik ben het vaak ook zo weer vergeten. Pff, wat heb ik nu weer gezegd, denk ik dan. En hang vijf minuten later alweer aan de telefoon. Sorry mam, het spijt me zo, zeg ik dan. Mijn moeder weet dat inmiddels.”
En privé?
“Toen ik nog geen kinderen had, dacht ik: ik wil zeker twee kinderen. Maar zowel Arne als ik zijn freelancer. Dat is een zegen, maar ook heel onzeker. Want wat als je allebei een leuk project krijgt aangeboden dat je allebei aan wilt nemen omdat het creatief interessant is en er centjes verdiend moeten worden en je hebt twee kinderen? Wat dan? Maar goed, ik had ook allemaal ‘maren’ toen we aan ons eerste kindje begonnen. Ik zie snel beren op de weg. Laat ik het zo zeggen: ik zie de toekomst rooskleurig in. Ik ben heel benieuwd waar ik over vijf jaar sta. Maar die rock chick? Dié is verleden tijd.”
Heb je meer respect gekregen voor de opvoeding van je ouders sinds je zelf kinderen hebt? Discussieer mee op Facebook.com/LibelleNL
