Interview – Tatiana de Rosnay
Parijs. Een prachtige, zonnige dag in het hart van Saint Germain. Hier, met om de hoek luxe winkels van Chanel en Hugo Boss en met op loopafstand het Musée du Louvre, staat vijfsterrenhotel Montalembert.
Terwijl Tatiana de Rosnay – superslank, prachtig grijzend en in een zalmroze tuniek – de marmeren hotellobby binnenwandelt, vertelt ze dat zij en haar man Nicolas hier weleens een suite boeken als hun dochter Charlotte (21) thuis een feestje geeft.
“Dan hebben wij ook nog een leuke avond.” Die hoteluitjes zijn slechts een van de weinige uitspattingen die ze zich veroorlooft sinds ze internationaal doorbrak met de bestseller Haar naam was Sarah (2007). Sindsdien draagt ze nog steeds dezelfde kleren, gaat naar dezelfde kapper, woont in hetzelfde huis en is haar vrienden trouw gebleven. “Voilà”, zegt ze, “deze handtas heb ik al jaren, en in mijn sokken zitten nog steeds weleens gaten.”
Charmant, maar Tatiana de Rosnay is dan ook gewend aan interviews. Jarenlang zat ze als journaliste aan de andere kant van de tafel, sinds 2007 is ze zelf een gewilde kandidate. Maar alleen omdat deze week haar nieuwe boek Het Appartement in Nederland verschijnt, maakt ze nu een uitzondering.
Eigenlijk heeft ze gewoon even een beetje genoeg van alle aandacht. De reden: Haar naam was Sarah sloeg in als een bom – ook in haar persoonlijke leven. “Mijn man zegt weleens: ‘met Sarah opende je de deuren van onze slaapkamer naar de hele wereld’. Dat klopt, dus is het nu tijd voor rust zegt ze, terwijl ze een salade met verse zalm bestelt (“drinken we wijn?”) en intussen de Franse obers kordaat tot snelheid maant (“waar blijft het brood?”).
Hier zit een misschien iets te drukke bestsellerschrijfster, die ergens nog steeds moet bijkomen van de orkaan die ze vijf jaar geleden zelf aanrichtte. Maar hier zit boven alles een schrijfster, blijkt na ruim twee uur, waarin ze snel en bijzonder beeldend praat over haar gezin, de reacties op ‘Sarah’ en haar nieuwe roman.
In je nieuwe boek Het appartement beschrijf je hoe een vrouw langzaam gek wordt van de overlast van haar bovenbuurman. Waar kwam dat idee vandaan?
“Het idee van dit boek was een gewelddadig proces, waarin ik bijna mijn zelfbeheersing verloor. Veertien jaar geleden verhuisde ik met mijn gezin naar een prachtig appartement vlak bij Montparnasse. Het ging al snel mis. Iedere nacht, precies om 03.00 uur, liep iemand als een olifant naar de wc en trok heel luidruchtig door. Na vijf nachten dacht ik al: wat is dit? Mijn man sliep overal doorheen, dus die vond dat ik me rustig moest houden. Maar voor mij werd het al snel een soort obsessie.
Ik ging naar de conciërge en vroeg wie mij elke nacht wakker hield. Het antwoord was: ‘Hoezo? Uw buurman is geweldig! Hij werkt in het ziekenhuis en ik krijg nooit klachten.’ Dus stuurde ik hem een beleefd briefje, met de vraag of hij een beetje rekening met ons kon houden. Dat ging drie dagen goed, tot we op een nacht zúlke bonkende voetstappen hoorden, dat nu ook mijn man wakker werd. Vervolgens hoorden we hoe de bovenbuurman zijn stofzuiger aanzette.”
Wat deed je toen?
“Het ging elke nacht zo door. Ik heb weleens midden in de nacht in mijn ochtendjas bij hem voor de deur gestaan. Ik wist dat hij er was, want ik hoorde zijn voetstappen en ik denk dat hij door het kijkgaatje naar me keek. Dus zei ik: ‘Hallo, ik ben uw buurvrouw. Dit is niet het goede moment, maar ik wil graag met u praten.’
Vaak werd het dan weer stil, tot hij op een nacht met een hamer op de radiator ging slaan. Toen wist ik dat het oorlog was. En kwam ook het idee voor dit boek. Het verhaal kwam razendsnel: een té beleefde vrouw, met een vreselijke man, een vreselijke zus en een baan als ghostwriter, wat mij een vreselijk beroep lijkt, die wordt geterroriseerd door haar bovenbuurman.”
Hebt u die buurman ooit ontmoet?
“Hij deed nooit open, maar er gebeurde wel iets anders. Tot die tijd werd mijn werk met mager succes ontvangen in Frankrijk. Dit boek kwam uit in 2000 en voor het eerst werd ik uitgenodigd op televisie in een literair programma dat goed werd bekeken.
Twee weken na die uitzending stonden ineens allemaal dozen en koffers bij onze uitgang. Van het ene op het andere moment ging onze buurman verhuizen. En het wordt nog gekker: twee jaar geleden werd Het Appartement opnieuw gedrukt in Frankrijk en deed ik een signeersessie in een van de grootste boekenwinkels van Parijs. Ineens stond er een man voor me, met een speciaal soort blik in zijn heel donkere, bijna zwarte ogen.
Ik vroeg: ‘Aan wie mag ik dit boek opdragen?’ Hij zei alleen maar: ‘Le voisin’. Ik wist meteen dat hij het was. Het was gewoon eng. Maar je moet ook een engerd zijn als je doet wat hij deed.”
Winactie:
Libelle mag 15 exemplaren van Tatiana de Rosnay haar nieuwe boek ‘Het appartement’ weggeven. Vul snel het winformulier in! Deze actie loopt tot 4 juli 2012 Deze actie is inmiddels afgelopen. Kijk voor meer winacties op Libelle.nl/winnen
Lees het gehele interview in Libelle 26
Lees ook het interview met schrijfster Karin Slaughter
