Liefdesleven – geestelijk vreemdgaan?

Gek genoeg voelde ik me niet schuldig over datgene wat wij op geestelijk niveau ervaarden. Ik genoot ervan. Stilletjes. Ik ben ervan overtuigd dat mijn man Bram nooit iets heeft gemerkt.

Willem was een ouderling bij ons in de kerk. Ik ontmoette hem toen ik ook ouderling werd en we een soort cursus kregen waarin we leerden hoe je tijdens de huisbezoeken bij gemeenteleden een fijn gesprek opbouwt.

Het was maar een cursus van drie keer, maar toen ik er voor de tweede keer naartoe ging, ging ik al voor Willem. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hem zag. Het toeval wilde dat we bij elkaar ingedeeld werden om samen huisbezoeken te doen en daardoor leerden we elkaar in korte tijd goed kennen.

Vaak bespraken we thuis bij Willem, die alleen woonde, hoe het gegaan was en langzamerhand ontstond er iets tussen ons. Als je spanning voelt dan is er spanning, heb ik altijd gezegd en het contact met Willem bevestigde dat.

Er ging altijd een siddering door mijn lijf als ik hem zag en hij hoefde me maar aan te kijken of zijn hand op de mijne te leggen of ik stond in brand. Slechts één keer zijn we bijna te ver gegaan. Het was op een avond na een huisbezoek. We stonden in zijn deuropening nog wat te kletsen en plotseling deed hij een stap naar voren en bracht zijn mond naar de mijne.

Ik aarzelde en in die twee seconden trok hij zich alweer terug. De week erop kwam hij niet opdagen bij onze afspraak en ik kreeg via onze kerk te horen dat hij plotseling was overleden aan een hartstilstand. Ik kon het niet geloven en nu, na een jaar, eigenlijk nog steeds niet.

Onze connectie is zo sterk dat ik hem nog dagelijks om mij heen voel. Bram kijkt me weleens vreemd aan als ik in de keuken weg sta te dromen bij een gedachte aan Willem. Gelukkig vraagt hij me niets. Ja, ik mis Willem, maar soms denk ik ook dat zijn dood ons behoed heeft voor een heleboel ellende.”

Lees ook de vorige Liefdesleven.
Wil jij ook (anoniem) over je liefdesleven vertellen? Mail dan naar redactie@libelle.nl