Marleen: “In het hotel probeerde ik mijn handtastelijke chef te ontwijken”

De laan uit

Ontslagen worden, daar deed ik vroeger bij mijn bijbaantjes niet aan. Serveerster in het lokale hotel waar ik rondrende met bakjes appelmoes, intussen de handtastelijke chef ontwijkend? Na een weekje hield ik het voor gezien. Zaterdaghulpje in de fotowinkel? Niet mijn talent, zo concludeerde ik nadat ik voor de zoveelste keer een filmrolletje overbelichtte. Bijna mijn vingertopje eraf geschaafd op de afdeling vleeswaren van de supermarkt? Er waren leukere places to go, people to meet, things to do. Uiteindelijk werkte ik op de zaterdagen in een kinderkledingwinkel, dat nu niemand denkt dat ik een luie puber was.

Na mijn studie Nederlands bleek een échte baan vinden een stuk moeilijker, wat mij nogal verbaasde, maar mijn vader niet. Ik belandde bij een uitzendbureau als intercedent, met vrijdagmiddagborrels, een Rolodex met namen en nummers en een computersysteem waarmee je kon berekenen wat je verdiende aan de bemiddeling. Zelfs na een heuse cursus bleek dit mijn Waterloo; wat ik ook deed, er wilde maar geen bedrag uitrollen bij mij.
Na een paar maanden vroeg mijn manager of ik even tijd had voor een gesprek. Het leek haar beter om mijn halfjaarcontract niet te verlengen. “Ik denk dat jouw talenten op een ander vlak liggen, Marleen.” En alhoewel ik het roerend met haar eens was – dit kón inderdaad niet mijn toekomst zijn – hakte dit eerste echte ontslag er toch in. Nog jarenlang draaide mijn maag om als een leidinggevende ‘even’ met me wilde praten.