Michelle (32): “Dankzij de nier van mijn moeder kan ik weer boksen”

Toen Michelle Huiman (32) een niertransplantatie moest ondergaan, leek haar moeder Katy (65) in eerste instantie geen goede donor. Uiteindelijk bleek het tóch te kunnen.

Michelle: “Mijn moeder heeft van het begin af aan gezegd dat ze een nier wilde afstaan als dat nodig was. Maar toen dat niet leek te kunnen, omdat onze bloedgroepen niet overeenkwamen, moesten we op zoek naar een andere donor en dat bleek nog niet zo makkelijk.

Tien jaar geleden kwam ik er bij toeval, tijdens een bloedonderzoek, achter dat mijn nieren niet goed functioneerden. Een schok natuurlijk, want ik had daar nooit iets van gemerkt. Ik werkte hard, had een druk sociaal leven en was sportief. Dat mijn nieren op het niveau waren van iemand van tachtig of negentig, kon ik niet geloven. Al snel bleek dat ik op termijn moest gaan dialyseren of dat er een niertransplantatie moest komen. Toen dat moment dichterbij kwam, moest ik op zoek naar een donor. Mijn moeder was de eerste gegadigde, maar door onze verschillende bloed­groepen was dat toch niet ideaal. Daarna kwam er nog even een goede vriend als mogelijke donor in het vizier, maar dat ging op het laatste moment niet door. Een domper, want de tijd begon te dringen.

Opgelucht

Op een gegeven moment werd toch weer gekeken naar het eerste scenario: een donatie van mijn ­moeder. Dat betekende wel dat ik eerst een zware behandeling moest ondergaan om ervoor te zorgen dat mijn lichaam de nier niet zou afstoten. Na veel onderzoeken kwam uiteindelijk toch het verlossen­de telefoontje: de specialist wilde ervoor gaan. Ik was zo opgelucht, nu zou het goedkomen. Ik werd twee dagen eerder in het ziekenhuis opgenomen dan mijn moeder. Voor de operatie mocht ik vroeg in de ochtend nog even naar haar toe. Ik gaf haar een knuffel en zag hoe zij richting operatiekamer werd gereden. Ze stak twee duimen op en ik lachte naar haar om vervolgens bij de verpleegster in ­huilen uit te barsten. Toen ik een paar uur later hoorde dat de operatie bij haar goed was verlopen, was ik zelf aan de beurt. De dagen na de operatie was het nog even ­spannend, omdat de nier in eerste instantie toch werd afgesto­ten. Gelukkig is dat dankzij zware medicijnen goedgekomen. Hoe dankbaar ik ben dat mijn moeder dit voor me heeft gedaan, kan ik niet in woorden uitdrukken. Ik heb haar een mooie bos bloemen gegeven en wil nog met haar naar New York. Een nier is natuurlijk niet in geld of cadeaus uit te drukken, maar gelukkig weet ik dat zij ook blij is dat ze dit heeft kunnen doen. Laatst is ze bij me komen kijken naar een boksles. ‘Het is fantastisch om jou zo in actie te zien’, zei ze toen.”

Katy: “Ik heb geen seconde getwijfeld of ik een nier wilde doneren. Natuurlijk doe je dat, uit liefde voor je kind. Ik was in shock toen we hoorden dat het er zo slecht voor bleek te staan met ­Michelles nieren, terwijl we nooit iets aan haar hadden ­gemerkt. Beangstigend, omdat je niet weet wat de toekomst brengt. Dat ze ooit een donornier nodig zou hebben, hadden we wel voorzien. Ik vond het jammer dat onze bloedgroepen niet matchten, maar dacht tegelijkertijd: dan kan ik tenminste voor haar zorgen na de operatie. Toen we op een gegeven moment nog een keer ­lieten onderzoeken of ik niet alsnog een nier kon doneren, bleek het toch te kunnen, met zware ­medicijnen. Uiteindelijk hebben we een zorghotel in Noordwijk geregeld, zodat we allebei rustig konden herstellen. We hadden al een moeilijke periode achter de rug, want ik was net gescheiden van mijn man. Mijn zoon Jack, Michelle en ik noemden onszelf Team Strong. En dat team zijn we al die tijd ­gebleven. Als ik aan tafel zit met mijn kinderen, voel ik dankbaarheid tot in mijn tenen.”

M.m.v. Lavish Alice (jurk) | Kunert (panty) | Notre V via Omoda (laarzen) | Zara (oorbellen) | Costes (jumpsuit) | Asos Design (metallic pumps) | Tekst: Merel Brons | Fotografie: Petronellanitta