PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 114: “Ik heb hier een heel slecht gevoel bij”
Het verrassingsboeket met Valentijn laat Maartje maar niet los en blijkt bijna een stoorzender in de romantische avond met Miranda. Gelukkig blijken ze na een tactische post op Instagram van vriendin Liesbeth te zijn.
Liesbeth en ik zitten in onze vertrouwde lunchtent. Toen we nog samen werkten, kwamen we hier minstens een keer per week. Vaak twee keer, soms alleen afhaal. Ze ziet er gestrest uit.
“Ik weet het het gewoon niet zo goed”, zucht ze. “Ik mis mijn oude leven, denk ik. Wij samen op kantoor, gierend van het lachen en ondertussen mooie omzetten binnenhalen, dat vond ik leuk. Nu werk ik wat vanuit huis, studeer ik en zit ik bijna de hele tijd alleen. Ik word er gek van. Ik zie jou soms, maar dat is nu toch anders.”
“En Jochem?” vraag ik.
“Die heb ik al weken niet meer gesproken”, antwoordt ze. “Prima hoor, ik ben zelf degene die aangaf dat er geen toekomst in zit. Bovendien: na zoveel jaar single zijn, merk ik ook dat ik er helemaal niet tegen kan als iemand langer dan een dag bij me is. Ik blijk nogal gehecht aan mijn eigen ruimte en eigen agenda.”
Ik merk dat ik haar heb gemist, en ineens voel ik ook dat ik Suus mis. Sinds ik met Miranda ben, gaat bijna al mijn kinderloze tijd naar haar. Niet dat ze die claimt of zo, ik doe het zelf.
“Aan mij heb je ook niet veel gehad, de afgelopen tijd”, zeg ik tegen Lies. “Sorry daarvoor.”
“Geeft niet”, glimlacht ze. “Het was ook nogal een vreemde periode.”
“Je kunt ook wel eens komen eten als de kinderen er zijn”, stel ik voor. “Vinden zij vast ook gezellig, want sinds de scheiding zitten zij ook alleen maar met mij opgescheept.”
“Voel je dat zo ja?” vraagt Liesbeth.
“Een beetje wel, ja. Ze moeten toch alle aandacht delen nu, en dan ben ik ook nog vaak met mezelf bezig. Een beetje reuring doet ze goed, en mij ook.”
Ze knikt en belooft om volgende week vrijdag te komen. “Maken we er een spelletjesavond van!” roept ze enthousiast en ik voel dat ik me er nu al op verheug.
De volgende ochtend komt Jochem Nine en Mats weer brengen en schenk ik ongevraagd een kop koffie voor hem in.
“Nee, dank je, ik kan niet blijven”, zegt hij.
“Oh, oké”, zeg ik verbaasd. Tot nu toe hielden we altijd nog even een persoonlijke overdracht over de kinderen, net zoals dat vroeger op de crèche ging. Slaapjes, eten, dat soort zaken.
“Ik ga zo naar een huis kijken”, vertelt Jochem. “Ik moet over drie maanden echt weg uit het huis van Marco, want hij en Astrid gaan ook uit elkaar en dus wil hij weer op zijn eigen plek terecht kunnen. Begrijp ik ook.”
“Goh, zij ook al...” mompel ik. “Waar ga je kijken?”
Hij pakt zijn telefoon en laat me een link zien van een mooie twee-onder-een-kap, met een grote tuin en een trampoline.
“Ja, mooi hè!” roept Nine. “Ik wil dan die roze kamer en Mats mag op de zolder. Daar komt ook een schommel.”
Het voelt vreemd dat Jochem nu een nieuw huis zal betrekken, een nieuw leven zal opbouwen. Ook al is het logisch.
“Mooi hoor”, antwoord ik. “Maar je moet nog gaan kijken, toch? Of heb je al geboden?”
“Nee, nee, dit is een van de twee huizen waar ik mag komen bezichtigen. Voor vier anderen was ik te laat.”
“En waar is het?” vraag ik. “De Teteringsedijk ken ik helemaal niet.”
“Klik maar op het kaartje”, zegt Jochem.
Verschrikt kijk ik op.
“Man! Dit is veertig kilometer verderop!”
Jochem knikt. “Ik haal en breng ze wel met de auto naar school, en naar jou. Het is niet anders.”
Ik heb hier een heel slecht gevoel bij. En Jochem doet overduidelijk alsof hij het niet ziet.
