PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 118: “Mijn grappige vriendin maakt van een ziekenhuisbezoek een feestje”
Na de eerste schrik lijkt het goed te komen met Miranda. Maar wanneer Maartje in het ziekenhuis een lekkere lunch voor haar gaat scoren, treft ze bij terugkomst een lege kamer aan.
“Pardon?” vraag ik aan de verpleegster achter de balie. “Miranda, eh, mevrouw, waar is, -” ik kom niet uit mijn woorden, maar achter me hoor ik een bekend stemgeluid.
“Staat ze hoor, met haar tosti. Is-ie nog heet?”
Ik moet altijd zo om haar lachen. Mijn knappe en grappige vriendin maakt zelfs van een ziekenhuisbezoek nog een feestje.
“Geen friet nee, wel cola. Waar was je?”
“Naar de scan, er was ineens een plekje. Maar ze zagen niks geks, dus ik mag straks naar huis.”
“Ho ho, alleen als uw bloeddruk en labwaarden straks goed zijn”, vult de verpleegster aan. “Dokter Van Vliet komt om half vijf nog even bij u langs, en die bepaalt of u ontslagen wordt.”
“Is goed vrouw”, zegt Miranda. “Dank je wel hè.”
Ineens bevinden we ons alsnog in een intiem samenzijn, maar dan met een pastelgele deken en een lauwe tosti in plaats van vers gebak.
“Ik hou van je”, zeg ik. En ze lacht.
“Zelfs op m’n lelijkst? Met een vies hoofd en een kapotte wenkbrauw?”
“Die zie ik nauwelijks,” antwoord ik en ik meen het. Ik zie een vrouw met positiviteit en optimisme en kracht. En de angst dat het ook maar even menens kon zijn op medisch gebied doet me realiseren dat ik haar echt niet wil verliezen. Ze zegt dat ze ook van mij houdt. Dat wist ik natuurlijk al, maar het is toch fijn dat ze het zegt. Waar ik met Judith altijd maar zoekende was naar waar ik stond, is het met Miranda zo klaar als een klontje. Zij is dichtbij mij en ik ben dichtbij haar.
“Zullen we binnenkort eens een paar dagen weggaan samen?” vraagt ze. “Als ik weer helemaal heel ben en we allebei twee nachtjes kinderloos zijn?”
“Ja!” roep ik enthousiast. “En wat dan? Maastricht? Amsterdam? Berlijn?”
“Allemaal al eens geweest”, lacht ze, “maar allemaal plekken waar je nooit genoeg kunt zijn. Willen we dan winkels of cultuur?”
“Waarom kiezen?” glimlach ik. “Laten we een plek kiezen waar we samen met de auto heen kunnen gaan. Lekker meezingen en uit het raam kijken. Of ik rijd en jij laat je verrassen.”
“Ja! Dat doen we!” glundert ze. De voorpret is nu al begonnen.
Twee uur later mag ze gelukkig toch naar huis en delen we een taxi. Ik help haar naar binnen, zet een kopje thee en zoen haar lang en lief. Ik ben moe en wil naar huis. Mats en Nine ophalen.
“Zie ik je gauw?” vraagt ze.
“Morgen”, beloof ik.
Op de fiets naar Suus lopen de tranen ineens over mijn wangen. Van de schrik, van de liefde die ik voel, van alles. Dit is dus mijn nieuwe leven. Ik heb twee kinderen, een ex en een vrouw. En het is goed.
