PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 119: “Gaat het wel?”
Maartje is overweldigd door de schrik en de goede afloop van Miranda’s ziekenhuis avontuur. Maar misschien nog wel het meest door de blik op haar nieuwe leven, dat steeds meer een vaste vorm krijgt met haar oude en haar nieuwe liefde in de buurt.
“Kijk die péns,” zucht Suus. Ze leunt op haar onvoordeligst achterover op de bank, haar buik rust als een voedingskussen op haar riem. Suus was altijd een, zoals mijn oma zou zeggen, ‘gezonde Hollandse meid’. Stevig maar niet dik, maar sinds de eerste lockdown is ze nogal, eh, verzacht. Niet meer sporten, wel meer eten en iedere avond voor de buis. Maar nu heeft ze een plan.
“Ik wil gaan kickboksen. Ga je mee? Mijn neef is personal trainer en vraagt vijftig euro per uur, maar als we met z’n tweeën gaan is dat best te behappen toch?” Ik knik. Om het geld gaat het me niet eens. Het lijkt me heerlijk om weer iets constructiefs te doen met Suus. Voor haar, maar ook voor mij, en hardlopen is zo eenzijdig dat ik boksen oprecht een goed idee vind.
“Boek maar een les,” zeg ik daarom. “Zullen we dan wel in de ochtend trainen? Is zo lekker, want dan hebben we de hele dag het gevoel dat we het goed gedaan hebben.”
“Doen we!” roept Suus en om ons goede voornemen te vieren, nemen we nog een paaseitje.
Tegen twaalf uur is ze weer weg en stap ik op de fiets naar Miranda. Ik neem een bakje tomaten-paprikasoep mee uit de vriezer, zodat ik dat daar voor haar kan opwarmen. En ik trek toch mijn mooie nieuwe shirtje en beha aan, ook al weet ik dat ik geen actie in de taxi hoeft te verwachten. Het gaat ook om hoe jezelf voelt vind ik.
Ze ziet wit en heeft haar haren niet gekamd, zie ik wanneer ze de deur open doet.
“Gaat het wel?” vraag ik bezorgd.
“Ook hallo lief,” lacht ze. “Ja prima, ik heb net even geslapen op de bank en ben nog een beetje wollig daarvan.”
“Hoi schat,” kus ik haar wang, “dan is het maar goed dat ik even een zoute soep voor je kom maken.”
“Ik ben zo blij met je,” glimlacht ze en ze kust me. “Jij bent zo lief altijd, dat ben ik helemaal niet zo gewend.” Het verbaast me een beetje, want het enige wat ik doe is soep uit de vriezer opwarmen. Dat is toch wel het minste wat ik kan doen? En dat is vooral ook wat ik hoop dat zij voor mij zou doen in zo’n situatie.
De soep gaat er goed in, maar Miranda knapt er nog niet echt van op.
“Ik ben zo moe,” zegt ze. “Zullen we anders gewoon samen een film kijken? Ik voel dat ik even niet meer kan kletsen.” Ze gaat liggen op de bank en ik kruip dicht tegen haar aan. “Ik kies wel wat uit,” zeg ik, en ik kom uiteindelijk bij Bohemian Rhapsody. Een epos van 2,5 uur over het leven van Freddie Mercury en hoe hij zichzelf Queen in blufte. Een toevalstreffer die we gelukkig allebei nog niet gezien hebben. We zeggen niets meer, maar liggen gewoon en houden elkaars hand vast. Af en toe vrijen onze voeten zich naar wat extra contact, maar meestal niet voor lang, omdat we allebei geen zin hebben in een hernia. Waar ik wel zin in heb is in haar, maar dat verlangen zal nog even moeten wachten. Ik heb nu wel Somebody to love en dat is al mooi genoeg.
