PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 120: “Sorry dat ik moet lachen”
Maartje maakt bewust tijd vrij voor haar zoon en dochter, en herontdekt en passant een nare eigenschap van haar ex Jochem.
Mats heeft een nieuwe game ontdekt op zijn computer en is er nogal vol van. Hij vraagt nu al voor de derde dag achter elkaar of hij er iets over mag vertellen en ik besluit eens aandachtig met hem mee te kijken. Ik ben de afgelopen dagen zoveel met Miranda bezig geweest, zowel in tijd als in mijn hoofd, dat ik wel even wat quality time mag geven aan ’m.
“Kijk, en dan koop ik hier dus een nieuwe auto, voor 63.000 euro en daar maak ik dan een taxi van en dan kan ik nog meer geld verdienen.” Het valt me op hoe realistisch dat spel gemaakt is. Zijn poppetje heeft gespierde benen, met zelfs haar erop, en draagt dezelfde Nikes als Mats.
“Taxi?” vraag ik.
“Ja, ik heb gesolliciteerd als taxichauffeur en ik ben aangenomen, dus nu kan ik af en toe ritten aannemen en daarmee geld verdienen.” Ik moet een beetje lachen, omdat het zo serieus klinkt wat Mats allemaal vertelt. Gesolliciteerd. Diensten.
“Nou, ik meen het hoor”, moppert Mats.
“Weet ik schat, en sorry dat ik lach. Ik ben gewoon verbaasd omdat je ineens al zo groot en wijs klinkt.”
“Jahaa, nou doei mam. Ik kom straks wel naar beneden.”
Nine wil met me tekenen en ik ben er ook wel voor te porren vanmiddag. We werken samen aan een groot landschap, waarbij ik de planten en bloemen voor mijn rekening neem en Nine 26.342 konijnen tekent en één vogel.
“Ik vind het altijd zo fijn om bij jou te zijn”, zegt ze, terwijl ze een van de konijnen paarse oren geeft.
“Ik ben ook blij dat jij er bent”, antwoord ik.
“Fijner dan bij papa”, gaat ze verder.
Ik zwijg bewust even.
“Want papa is altijd maar aan het werk en dan doet-ie net alsof wij niet meer bestaan. En als ik dan iets vraag, wordt hij boos of geeft hij een antwoord dat nergens op slaat.”
Mijn hart breekt een beetje. Ik ken dit wel van Jochem inderdaad. En toen we nog samenwoonden sprong ik er vaak tussen om de situatie te redden. Nu hebben m’n lieverds er blijkbaar alsnog last van.
“Weet je, lieverd, je mag dat best wel een keer tegen papa zeggen hoor, dat je dat niet fijn vindt. Misschien als hij het niet zo druk heeft, of jullie aan het wandelen zijn, dan mag je gerust zeggen wat je voelt.”
“Dat durf ik niet hoor”, zegt Nine zacht.
“Waar ben je bang voor?”
“Dan wordt papa nog bozer.”
“Zal ik het anders eens met papa bespreken?”
“Nee. Laat maar. Mag ik van jou de geel?”
Ik geef het potlood aan en neem me voor om binnenkort eens bij Jochem aan te kaarten hoe het gaat, en of hij het allemaal wel trekt. Misschien is hij wel overbelast met die huizenzoektocht, met werk of met weet ik veel wat. Het is niet de bedoeling dat de kinderen er de dupe van worden.
Ik geef Nine een dikke knuffel en zet een schaaltje chips op tafel.
“Wordt Miranda straks onze stiefmoeder?” vraagt ze ineens. “Of mag dat niet van papa?”
