PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 122: “Waarom voel ik me dan gekwetst?”
Een spontane vrije middag geeft Maartje zoveel energie en goede zin, dat ze besluit haar huis een make-over te geven.
Appeltjesgroen. Dat wordt het. Niet de eettafel, maar de trap ga ik verven. Als de kinderen volgende week een paar dagen met Jochem mee op pad zijn, het is namelijk meivakantie, kan ik lekker even mijn gang gaan in huis. De trap schilderen is een heel gedoe, maar als ik zorg dat ik niet meer naar boven hoef, dan is het goed te doen. Ik mag vast wel een nachtje bij Miranda logeren. Of twee.
Ik maak een foto van twee kleurenstaaltjes die allebei hartstikke groen zijn, maar ook net iets anders, en stuur ‘m naar Miranda. Welke voor de trap? vraag ik. Ondertussen gooi ik mijn kar vol met afplaktape, schuurpapier, rollers, blokkwasten en bakjes.
Ping!
Een schaterlach emoji, van Miranda.
Meen het, stuur ik terug, met een glimlachmiley.
Ze typt en stopt. En typt en stopt.
‘Dan niet’ denk ik bij mezelf. En ik kies uiteindelijk voor grasgroen in plaats van appeltjesgroen.
Met mijn achterbak vol rijd ik weer naar huis. Mats en Nine zitten allebei nog achter de tablet, precies zoals ik had verwacht. “Komen jullie even helpen sjouwen?” vraag ik. Maar ze zuchten allebei alleen maar. “Jongens!” roep ik fel, en nu pas kijken ze allebei op van hun scherm. Het is niet eens dat ik te beroerd ben om zelf twee keer te lopen, het gaat me om het principe.
“Gaan we dat nu doen?” vraagt Mats enthousiast als hij de verfblikken ziet.
“Kan,” zeg ik. Hij pulkt al aan de deksel. “Om te kunnen schilderen, moet je eerst schuren. Daarna schoonmaken en dan kan je lakken.”
“Ik wil nu al schilderen”, zegt Mats.
“Begin maar met schuren”, lach ik.
Dat blijkt een slechte zet in soepel moederschap, want ik ben zelf nog helemaal niet voorbereid op dit tafereel. De hal hangt nog vol met jassen en schoenen en in een mum van tijd zit alles onder het stof.
Nine helpt ook mee en na wat vliegensvlug afplakwerk zitten we met z’n drieën de treden te schuren. Heerlijk zonder schermpjes.
“Gezellig he, met z’n drietjes”, zegt Nine en ik schiet in de lach.
“Nou!” zegt ze gepikeerd.
“Klopt lieverd, ik vind het ook gezellig. Ik moet gewoon lachen omdat je ineens zo volwassen klinkt.”
“Oh.”
“En dat is juist leuk”, vul ik aan. “Het verrast me alleen even.”
“Vind jij het ook leuk Mats?”
“Ik heb al drie treden af”, roept hij trots.
“Goed zeg!” roep ik. “Als we zo doorgaan, zijn we over een uurtje wel klaar.”
“Ik hoop dat we nog lang met z’n drietjes blijven,” zegt Nine.
“Voor altijd lieverd”, zeg ik. “Wij blijven voor altijd bij elkaar.”
Als de kinderen om half tien eindelijk op bed liggen bel ik Miranda.
“Hoe gaat-ie vandaag?” vraag ik. Haar stem klinkt koel en broos. “Niet zo top”, beaamt ze mijn gevoel. “Ik ben zo moe nog. Zo moe. Dus ik wil ook voorstellen om onze get together met de kinderen te verschuiven naar Koningsdag. Goed?”
“Tuurlijk”, zeg ik. Al vind ik het wel jammer. “Kan ik iets voor je doen?”
“Nee joh, ‘t is oke. Wat heb jij gedaan vandaag?”
Dus ik vertel over de tour naar de bouwmarkt en het schuren van de trap.
“Zo te horen kan ik echt nooit met jou in één huis wonen”, lacht Miranda.
Haar opmerking schiet recht naar mijn hart. Au.
“Dat groen, daar ben je toch na een half jaar op uitgekeken?”
“Nee hoor”, zeg ik. “En anders schilder ik het wel weer over.”
Even later in bed dreunen Miranda’s woorden nog na. Wat raakt me nou zo? Dat ze groen niet mooi vindt is geen probleem toch? Waarom voel ik me dan gekwetst?
