Maartje en de meisjes – deel 123: “Onze liefde is toch geen geheim?”

We zijn al drie keer de vrijmarkt op en neer gelopen en Nine is door al haar geld heen. De buit bestaat uit een armbandje met haar naam, een cupcake, een stuk appeltaart en een capri-sun. Mats drentelt bij een kleedje en komt uiteindelijk trots met een grote doos aanlopen.

“Een chocoladefontein”, glundert hij. “Die wil ik al zo lang! Met twee zakken chocoladekorrels erbij.” Ik doe mijn best een diepe zucht te onderdrukken, want ik weet al precies hoe dat gaat. Mats trekt alle kasten open en ik sta straks de cacaospetters van het plafond te poetsen. En alsof-ie het aanvoelt voegt hij eraan toe: “Ik bewaar ’m op mijn kamer, mama.”

Ach, de lieverd. Soms gaat de ervaring voor de netheid. Het is vakantie dus een extra rondje poetsen is sowieso geen probleem. Morgen schuren we de trap nog een keer op en dan ga ik schilderen, dus het huis wordt toch al een zooi.

“Om twee uur op het grasveldje”, app ik naar Miranda. Er speelt een bandje dan en dat lijkt ons wel gezellig. Een kwartier eerder staan we er al. Ik ben zenuwachtig, merk ik. Mats en Nine zijn druk, logisch na al die zoetigheid en bedelen om een zakje chips. Blijkbaar knabbelen die zenuwen ook aan mijn ruggengraat, want ik geef zonder morren toe. Ze stuiven weg en op dat moment voel ik een warme hand op mijn schouder.

“Hee lief.”

“Hee!” roep ik enthousiast en ik geef Miranda een zoen.

“Voorzichtig”, zegt ze, “de kinderen.”

“Onze liefde is toch geen geheim”, vraag ik verbaasd.

“Nee, tuurlijk niet, maar laten we het ook niet ongemakkelijk voor ze maken.”

“Vind je een kus ongemakkelijk?”

“Niet zo zeer”, antwoordt ze, “maar misschien moeten we ze ook even de tijd geven om aan ons te wennen.”

“Oké”, zeg ik, maar ik voel dat ik dit ingewikkeld vindt.

“Ik ben Emma.” Haar oudste dochter steekt netjes haar hand naar me uit. “En dit is mijn zusje Cato. Zij is zes en ik ben negen.” Wat een snoetjes.

Mats en Nine komen net aanrennen en vragen meteen of de meisjes ook chips willen. Echt verlegen lijken ze niet, dus blijkbaar hebben we er goed aan gedaan om hier in het oranje feestgedruis af te spreken.

“Wat een leuke meiden heb je”, zeg ik tegen Miranda. “Hoe voel jij je vandaag?”

“Dank je, lieverd, jouw kinderen zijn ook schatjes. En nu al aan de chips ja?”

“Ach, Koningsdag”, antwoord ik.

“Ik voel me nog steeds belabberd. Ik denk dat ik morgen maar even terug naar de huisarts ga, want ik blijf maar zo moe en ik voel me gewoon niet mezelf.”

Ik pak haar vast en wrijf zacht over haar rug.

“Goed om te gaan, lijkt me. Kan ik iets voor je doen?”

“M’n kinderen een week in huis nemen?” lacht Miranda, maar dat had ze beter niet kunnen doen, want iedere lach is het startsein voor een flinke hoestbui. Ze zet een stapje opzij en vraagt of ze voor mij ook een drankje kan halen.

“Doe maar een nul punt nul.”

Ze loopt weg en ik kijk haar na. En ondertussen vraag ik me af waar de connectie tussen ons is gebleven.