Maartje en de meisjes – deel 124: “Ik wil Nine ook geen verkeerde ideeën geven over Jochem en mij”

Zondag is het Moederdag en Nine en Mats zijn dan bij Jochem. Dat voelt toch een beetje gek. Nu is Jochem gelukkig de moeilijkste niet, dus we kunnen wel een klein samenzijn regelen. Ik dacht: komen de kinderen even langs, geef ik ze taart en zij mij hun zelfgekleide asbak, maar dat loopt anders.

“Laten we gaan lunchen in de stad”, stelt Jochem voor, en Nine gooit meteen haar handen in de lucht van blijdschap. Zij is altijd blij als we iets met z’n vieren doen. Het is ook fijn dat dat kan natuurlijk, maar ik wil haar ook geen verkeerde ideeën geven. Of valse hoop. En nu ik met Miranda ben, kijk ik ineens ook anders naar wat ik nog wel en niet samen moet doen met mijn ex. Moederdag? Ja, logisch op zich, want hij maakte me moeder. Maar mijn verjaardag? Kerst? Nee, dat hoeft niet per se meer.

Maar voor dit weekend stem ik dus toe.

“Neem je je vriendin dan ook mee?” vraagt Jochem. Ik bespeur enig ongemak in zijn stem.

“Eh, dat was ik niet van plan”, antwoord ik. “En bovendien denk ik dat zij haar eigen Moederdag viert.” Ik realiseer me dat ik eigenlijk nog geen idee heb wat Miranda’s plannen zijn.

“Ik wil haar wel een keer ontmoeten. Als het zo serieus wordt dat de kinderen haar ook zien, dan maak ik graag kennis met haar.” Het is fijn dat Jochem zo tolerant en geïnteresseerd is, maar alsnog voelt dit een tikkeltje ongemakkelijk.

“Oké”, zeg ik daarom. “We organiseren binnenkort wel iets.”

“Hoe is het met jou?” vraag ik als de kinderen naar boven rennen om hun spullen te pakken. Jochem kijkt schichtig de woonkamer rond. Zijn oude woonkamer.

“Leuk wat je van plan bent met de trap. En met mij? Prima wel. Ik baal dat dat huis het niet is geworden. Ook al was het wat ver weg, ja. Ik wil gewoon een plek voor mezelf. Bouwen. Dóór.”

“Wist je al dat Frederik is overleden?” vraag ik. Dat is de buurman schuin achter ons huis. De een z’n dood is de oplossing voor de ander z’n woningnood.

Jochem kijkt me verrukt aan en ik zie dat hij hetzelfde denkt.

“Doe gewoon een briefje in de bus”, zeg ik. “Misschien belt de familie je wel. Het is ook ideaal voor de kinderen en je weet dat je in een goede buurt zit.”

“Wel veel klussen natuurlijk”, bromt Jochem. “Maar dank je, ik ga wel een poging wagen.”

Een half uur later is iedereen uitgevlogen en kan ik eindelijk beginnen met lakken. Ik zet de radio op 14, trek m’n oudste kleren aan en begin te rollen en verven.

Na een trede of drie moet ik keihard lachen. Het is wel echt knalgroen. Ineens bedenk ik me dat ik straks natuurlijk de trap niet meer op kan. Mijn oorspronkelijke plan was dat ik na het verven bij Miranda zou slapen, maar we hebben daar nog niks over afgesproken. En eerlijk gezegd heb ik nu ook geen zin om achter haar aan te lopen. Als ze me wil zien dit weekend, dan belt ze maar. En anders maak ik er een heerlijke party for one van, vanavond. Ik til mijn voet zo hoog mogelijk op en trek me aan de leuning omhoog. Lenzendoosje, tandenborstel, pyjama en slaapzak. Ha, eigenlijk heeft het wel iets knus ook. Een extra setje kleding en de slaapzak gooi ik naar beneden, de rest houd ik vast, terwijl ik achterwaarts dezelfde grote stap probeer te maken.

Mis. Baf! Au! Mijn voet landt een trede te hoog en ik stap vol in het natte groen. Ik glij daardoor nog twee treden lager en knal met mijn knie en mijn pols op de verse groene treden.

Gelukkig valt het mee en moet ik vooral hard om mezelf lachen. Ik leg mijn spulletjes snel beneden en lak de gehavende treden opnieuw. Nu al een succesverhaal, dit project!