PREMIUM
Maartje en de meisjes – deel 127: “Heb je me gemist?”
Na een goed gesprek met Suus besluit Maartje een tandje bij te zetten als het om Miranda gaat. Niet te snel onzeker worden, maar gewoon te genieten van wat er is. Ze koopt een mooie outfit voor zichzelf en een lief armbandje voor haar verkering.
Ze heeft een doosje bonbons en een fles wijn meebracht.
“Goed om je te zien”, zegt Miranda en ze drukt me tegen zich aan. Wat langer en steviger dan anders. Fijn zeg.
We hebben het rijk voor ons alleen en we hebben de tijd. Na het eten zijn alle kinderen naar alle exen gebracht en nu is de avond van ons. Ik was eerst nog van plan om haar mee uit eten te nemen, maar lekker samen koken is veel knusser. Ik wil even geen ruis en gedoe, maar gewoon voelen hoe het is tussen ons. Nu is koken niet mijn grootste hobby, maar met zo’n verspakket van de supermarkt weet ik zeker dat het lukt.
Het voelt goed dat ze er weer is. Ik zet een mooie playlist op en we beginnen met een borrelplank en een goed glas wijn.
“Hoe is het met je?” vraag ik. Miranda moet erom lachen. Ze kijkt me aan en zoekt mijn hand.
“Goed is het”, glimlacht ze. “Heb je me gemist?”
Ik knik.
“Dat snap ik, lief. Ik heb dat soms, dat ik even genoeg heb aan mezelf. Maar dat heeft niks te maken met mijn gevoel voor jou.”
“Gelukkig maar.” Ik leun naar voren en geef haar een zoen. Ze gooit haar arm om mijn nek en ik voel me een suffe doos dat ik zo aan haar, aan ons, twijfelde. Ik wil helemaal niet stoppen met zoenen. Nooit meer. Dus zet ik nog een tandje bij (nee, niet letterlijk) en trek Miranda aan het lusje van haar broek wat dichter tegen me aan.
“Heb je me gemist?” fluistert ze, terwijl haar handen over mijn borst zakken. “Ik jou wel Maartje.” Sexy wel, hoe ze m’n naam zegt. Ik zeg niks terug, maar laat mijn lijf het antwoord geven. Zoenend trek ik Miranda op mijn schoot en steek mijn handen achter in haar broek. Wat een billen heeft deze vrouw toch. Zacht en warm en stevig. Ze gooit haar donkere haren van links naar rechts, laat mijn lippen los en kijkt me strak aan.
“Ik ben bij je Maartje, en ik laat je niet meer gaan.”
“Nee hè”, grijns ik en ik snoer haar de mond met mijn tong. Dit is een moment van voelen, praten kan later. Blijkbaar voelt Miranda hetzelfde, want ze rijdt op mijn schoot als een cowgirl. Met schattige hoge kreetjes laat ze blijken dat ze geniet. Ik beweeg in dezelfde tred met haar mee. Potver wat opwindend dit. Met het glijden over de bank voel ik hoe nat mijn string is.
“Oehh”, kreunt Miranda. Dan leunt ze naar achter, kijkt me aan en springt op. “Kom, we gaan koken. Ik heb trek.”
Een beetje beduusd volg ik haar voorbeeld. Mijn hoofd staat nu helemaal niet naar moussaka, maar oké.
“We hebben de tijd toch?” knipoogt Miranda. En zo is het. Mijn aperitief was nog nooit zo lekker.
