Maartje en de meisjes – deel 129: “Het vliegt me naar de keel, maar Jochem ziet het niet”

Het is wonderlijk hoe kinderen alles altijd haarfijn aanvoelen. Nine en ik lopen door de supermarkt en midden in gangpad zes vraagt ze ineens of ik het nog wel leuk vind met Miranda. Ik antwoord maar dat ik het nog gezellig vind, waarop ze me aankijkt en even zwijgt.

“Ik vind het met Merel ook gezellig, maar we hebben geen verkering”, zegt Nine. “Jij hebt wel verkering met Miranda, toch?”

Ik knik en besluit maar gewoon open kaart te spelen. “Ik weet nog niet zo goed wat ik er nou allemaal van vind en voel”, zeg ik. “Het is anders dan met papa natuurlijk, ook omdat we niet in hetzelfde huis wonen en dat ook niet gaat gebeuren. Wij zijn een gezin en zij is haar eigen gezin met haar meisjes. Dat maakt dat het anders blijft en ik moet daar nog een beetje aan wennen.”

Het voelt goed om het hardop te zeggen merk ik. Nine is ondertussen alweer afgeleid en komt met een groene en een gele zak chips aanlopen.

“Jij mag kiezen”, zeg ik, maar daar trapt mijn negenjarige al lang niet meer in.

“Ik kies ze allebei!” roept ze trots en omdat ik zo om haar moet lachen geef ik nog toe ook.

Vanmiddag ga ik met Jochem mee om te kijken naar zijn mogelijke huis en Nine wil ook mee. Dat lijkt me geen goed plan, dus ik breng haar en Mats even naar Suus om te spelen. Nog voordat we binnen zijn, geeft Suus me al de blik.

“Schat, trek jij het allemaal wel?” vraagt ze als we in de keuken staan. Ik zucht.

“Het is gewoon zo ingewikkeld, met al die ego’s en al die meningen”, antwoord ik. “Jochem wil dingen, Miranda vindt dingen, Nine test van alles, en ik wil alleen maar rust.”

Suus legt haar hand op mijn arm. “Jij mag nog altijd kiezen en doen wat jij wil hè, lieverd. Je bent aan niemand een verantwoording schuldig. Weet je wat, blijf straks lekker eten met de jongens. Hoef jij alleen maar aan te schuiven en te genieten. Je hebt het al druk genoeg. Ik maak pasta-pesto, heel simpel, maar schuif lekker aan.”

Ik glimlach.

“Je mag ook nee zeggen natuurlijk, nu of straks, maar als ik jou was, zou ik het wel weten”, lacht Suus.

Ik geef Mats en Nine een kus en fiets naar het mogelijke nieuwe huis van Jochem, door mijn eigen straat en realiseer me dat Jochem die route dan ook dagelijks zal nemen. Niet zo fijn, maar ja.

Jochem staat al te wachten. Hij glundert zelfs een beetje.

“Ik heb hier echt een goed gevoel over Maartje, ook al is het aan de kleine kant. De sfeer is goed, vind ik, en dan kunnen Mats en Nine echt makkelijk van jou naar mij lopen en andersom.”

We lopen naar binnen en ik doe mijn best om door de IKEA-klassiekers heen te kijken. Eenmaal boven zie ik dat je vanuit de slaapkamer precies mijn terras kunt zien. Het vliegt me naar de keel, maar Jochem ziet het niet. We lopen verder en ik krijg het steeds warmer. In de mini-badkamer ruikt het naar natte vaatdoek. Hier staan mijn kinderen toch niet te douchen straks?

“Wat wil je er nog aan doen, zelf?” vraag ik. Met mijn hand zoek ik steun tegen de muur.

“Maartje!!”