Dagboek van Manon: “Achter de bar staat mams, met een knalrood hoofd”

Donderdag

Ook al ben ik blij dat we weer naar de redactie mogen, ik werk toch vaak thuis. Daar kan ik me beter concentreren, en het scheelt natuurlijk ook reistijd. Al een poos werk ik aan een reeks artikelen over de Oekraïense vluchtelingenkwestie. Ik heb veel hartverwarmende verhalen gehoord, maar gisteren interviewde ik een vrouw, die het gezin dat ze opving weer uit huis heeft gezet. Een oma, een moeder en twee zoontjes verbleven op haar zolderetage met badkamer. De keuken moesten ze delen. Al snel was duidelijk dat het niet klikte. De vrouw was heel geëmotioneerd en vertelde allerlei voorbeelden waarom het niet ging. “Ik verwachtte geen dankbaarheid, maar een glimlach moet af en toe toch kunnen. Die vrouwen waren zo chagrijnig. En een troep dat ze van mijn keuken maakten. Het ergste waren die jongens. Totaal niet opgevoed. Elke dag vlogen ze elkaar in de haren, en dan maakten ze toch een lawaai. Soms dacht ik dat mijn huis op instorten stond. Dan greep hun moeder in en stond iedereen tegen elkaar te krijsen. Ik kreeg er gewoon hartkloppingen van.”

Het is een lastig verhaal om te schrijven. Ik wil die vrouw niet als een zeur neerzetten, maar de lezers ook niet al te bang maken om hun huis en hart open te stellen voor vluchtelingen. Als ik twee regels heb getypt, klopt Willeke aan. “Ik heb een tussenuur en ik dacht: zullen we bij oma gaan lunchen? Het is toch gek dat we nog niet zijn gaan kijken?”

“Geweldig idee!” En een fantastisch excuus om dit artikel nog even uit te stellen. Ik doe wat lippenstift op, en even later zitten we op de fiets.

Het is druk in lunchroom, maar midden in de zaak is nog een tafeltje vrij. Nieuwsgierig kijken we om ons heen. Leuke inrichting: fris blauw op de muren, veel planten, houten stoelen en tafels, gele vazen met rode tulpen. Achter de bar is een doorkijkje naar de keuken, en daar zien we mams staan. Plastic mutsje op, plastic handschoenen aan, knalrood hoofd van de inspanning. Wils bijt op haar onderlip om niet de slappe lach te krijgen. “Je laat het!” waarschuw ik.

“Dat mutsje is toch heel grappig? Kom op, mam. Je weet dat ik oma nooit zou uitlachen.”

We bekijken de kaart. Het is lastig kiezen, zo veel heerlijks staat erop. Nog geen kwartier later genieten we van een verrukkelijk door mams klaargemaakt broodje.

Vrijdag

Voor de deur staat een jonge blonde vrouw en een knappe man met donker haar en een baardje. Jehova’s getuigen? Nee, te hip. “Dag”, zegt de vrouw. “We komen ons even voorstellen, we zijn de nieuwe buren. Ik ben Roos en dit is Manuel.”

O ja, natuurlijk! Ik vraag of ze binnen willen komen. Titia, die in haar kinderstoel een rijstwafel eet, neemt het tweetal nieuwsgierig op. “Wat een schatje”, zegt Roos.

“Dat is ze zeker. Hebben jullie kinderen?”

“Nog niet, maar we willen ze wel graag.” Glimlachend kijken ze elkaar aan. Ik geef ze koffie en we babbelen over de buurt en hun huis. “We gaan flink verbouwen”, zegt Roos.

“En we gaan ook een stuk uitbreiden”, vult Manuel aan. Vervolgens sommen ze op wat ze allemaal van plan zijn. Ik moet mijn best doen mijn mond niet open te laten vallen. Er blijft geen steen op zijn plek.

Trots zegt Roos: “Manuel gaat het allemaal zelf doen.”

Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Ben je aannemer of zo?”

Daarop beginnen ze allebei te lachen. “We hebben nog geen ervaring, maar die krijgen we vanzelf wel.”

“Tuurlijk”, antwoord ik stijfjes. Ik vermoed dat we zomaar eens de komende vijf jaar naast een bouwput wonen...

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!