PREMIUM
Dagboek van Manon: “De agent zegt dat ik Arie duidelijk niet onder controle heb”
Manon krijgt een hoofdagent aan de lijn, over haar hond Arie. De mevrouw heeft dus tóch aangifte gedaan.
Donderdag
Bijna iedereen werkt vandaag op de redactie, waardoor het enorm rumoerig is. Carien heeft een koptelefoon opgezet om zich te kunnen concentreren. Ze bijt op haar onderlip, een teken dat ze volledig opgaat in haar werk. Had ik ook maar een koptelefoon, het schiet nog niet op met dit artikel. Ik heb net een paar regels getikt als mijn telefoon gaat. “Met hoofdagent Yilmiz.” Mijn hart slaat over: wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Heeft Boy of een van de kinderen een ongeluk gehad? “Er is hier een mevrouw geweest die aangifte wilde doen tegen uw hond. We kunnen daar geen werk van maken, omdat mevrouw niet genoeg gegevens had, en daarom bel ik u even. Mevrouw zegt dat ze door uw hond is gebeten en dat de wond zo ernstig was dat ze een tetanusprik en een antibioticakuur heeft gekregen.”
“Ik denk dat mevrouw liegt”, zeg ik kwaad. Ik vertel dat de vrouw rondjes liep met haar keffertje in haar armen, waardoor Arie steeds opgefokter raakte en ik haar niet kon aanlijnen. En dat ik absoluut niet geloof dat Arie heeft gebeten, eerder dat de hand van de vrouw is beschadigd door de harde nagels van haar eigen hond. “Dus die aangifte had geen enkele kans gemaakt.”
Hij schraapt zijn keel. “Mevrouw, wat er ook precies is gebeurd, het is wel duidelijk dat u uw hond niet goed onder controle heeft. Als er echt een aangifte ligt, kan dat heel vervelend voor u uitpakken. Uw hond kan dan verplicht worden een muilkorf te dragen en gedragstherapie te ondergaan. In ernstige gevallen moet u de hond laten inslapen.”
Ongelovig lach ik. “Arie doet geen vlieg kwaad!”
“U wilt niet weten hoe vaak ik dit hoor. Ik raad u aan met uw hond een gehoorzaamheidstraining te doen om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen.”
Ik zeg dat ik erover zal nadenken en hang op. Misschien is het ook wel een goed idee om met Arie op cursus te gaan. Gisteren rukte ze zich los, omdat ze aan de overkant van de straat een kat had gezien. Boy heeft haar laatst bijna een uur lopen zoeken, toen ze was weggelopen. En Arie komt alleen naar me toe als ze er zelf zin in heeft, niet als ik haar roep. Maar wanneer moet ik dan op cursus? Wat gaat het kosten? En wat leert ze daar? Eerst maar eens vragen wat Boy ervan vindt.
Vrijdag
Tom en ik appen zeker niet elke dag. Soms wacht ik een dag of drie voordat ik reageer. Het voelt een beetje als snoepen of alcohol drinken: dat moet je met mate doen. Ik lig al in bed als hij me een hilarisch verhaal appt over een ondeugende actie van zijn dochter. Wat kan die jongen leuk schrijven, hij is echt in het verkeerde vak terechtgekomen. Vervolgens tik ik een verhaal terug over de zwijmelende Wils. ‘Ik heb nog steeds geen idee om wie het gaat, maar ze is verschrikkelijk verliefd. Ze staart voor zich uit, vergeet van alles, schrijft in al haar schriften W & W met hartjes eromheen. Het is ontzettend schattig.’
‘Een eerste liefde kan zo hard aankomen’, appt hij terug.
‘Ik weet nog goed dat ik voor het eerst verliefd was. Ik was misselijk van de spanning als hij naar me keek.’
‘En op wie was dat?’
Zal ik het bekennen? Ach, wat maakt het uit. ‘Op jou’.
Op dat moment komt Boy de kamer in. “Heb ik wat gemist of zo? Je ziet er zo verhit uit.”
Meer lezen van Manon? Dat kan hier!
Manon is de dochter van Anne-Wil. In haar dagboek schrijft ze over haar moeder, gezin, haar vriendinnen en haar werk bij de plaatselijke krant. Met haar ex Joris kreeg ze Robbert en dochter Willeke, nu pubers. Ze heeft een relatie met de veel jongere Boy, de vader van baby Titia.
