Dagboek van Manon: “De vrouw kijkt Boy aan alsof hij het snoepje van de week is”

Dinsdag

Titia heeft haar dag niet. Ze wil niet eten, ze wil niet aangekleed, ze wil niet in het fietszitje, en als ik haar aan gastouder Mia overhandig, zet ze het op een brullen. “Heeft ze ook vieze stinkluiers?” vraagt Mia. Als ik bevestigend knik, zegt ze: “Dan zullen het haar tandjes wel zijn. Ga jij maar aan het werk, je prinses en ik maken er een leuke dag van.”

Thuis maak ik koffie, in mijn werkhok klap ik mijn laptop open en net als ik lekker op gang ben, hoor ik een oorverdovend gesnerp. Wat is dit? Ik loop de schuur uit en ontdek dat het geluid bij de buren vandaan komt. Natuurlijk. Die zijn met hun verbouwing begonnen. Niets van aantrekken, het geluid van me af laten glijden als water van een eend. Ik ga weer achter mijn bureau zitten, maar het is moeilijk om me te concentreren. Het lawaai doet me denken aan die keer dat ik een wortelkanaalbehandeling moest en ik dacht dat de tandarts mijn hersenen doorboorde. Zo kan ik echt niet werken.

Even later leg ik in een apparatenwinkel aan een jongen met puistjes uit dat ik een koptelefoon wil die bouwlawaai uitsluit. “Die hebben we, mevrouw. Daar hebben we in coronatijd heel veel van verkocht.” Hij gaat me voor naar een hoek waar tientallen koptelefoons staan uitgestald en wijst: “Dit is de allerbeste.” Heel toevallig is dat ook de allerduurste.

“Doe maar de beste voor de laagste prijs.” Hij lacht ongemakkelijk, legt iets uit over decibellen en noise cancelling-systemen, waardoor ik me een dom vrouwtje voel, en geeft me er dan eentje aan. “Lijkt me prima. Pak maar in.”

Een uur later zit ik weer achter mijn bureau met dat ding op mijn hoofd. Ik hoor nog steeds gepiep en gebeuk, maar het is een stuk beter te doen.

Zaterdag

Het is zo’n lentedag waarvan je hart gaat huppelen. Bloemen bloeien, jurken zwieren, alles en iedereen ziet er heerlijk uit, en niet in de laatste plaats Boy. De meeste mannen maken een knullige indruk als ze achter een wandelwagen lopen, Boy staat het sexy. Dat komt misschien ook omdat hij vol liefde naar Titia kijkt, die gezellig zit te brabbelen. En door die jeans natuurlijk, waarin zijn verrukkelijke billen geweldig uitkomen. Op de markt doen we eerst boodschappen, daarna willen we gaan lunchen in de zaak waar mams en Wils werken. We kopen nootjes, kaas, bloemen en stroopwafels.

Als ik bij een kraam een sjaal sta te bekijken, hoor ik Boy lachen. Nieuwsgierig draai ik me om. Hij staat te praten met een vrouw met donkere krullen. Haar hand ligt op zijn arm. Ze kijkt hem aan alsof hij het snoepje van de week is. Onmiddellijk loop ik op ze af. “Hallo”, zeg ik, met een blik op haar hand. “Ik ben Manon, de vriendin van Boy.”

En ja, ze laat de hand langs haar lichaam vallen. Ze stelt zich voor als Shannon. “Wat leuk je te ontmoeten! Ik heb al zo veel over je gehoord.”

“Wat gek, Boy heeft jouw naam niet eerder genoemd.”

Sussend zegt hij: “Ik heb het thuis niet vaak over werk.”

“Dat valt wel mee, hoor”, zeg ik met mijn liefste glimlach. “Soms heb je hilarische verhalen. Zullen we verder lopen, anders wordt het zo laat voor Titia.”

Zodra we buiten gehoorsafstand zijn, zegt Boy geërgerd: “Waar was dat nu voor nodig? Shannon is gewoon een hartstikke aardige vrouw, die ik nog niet zo lang begeleid.”

“Ik kreeg sterk de indruk dat ze je trainingen graag horizontaal voortzet, als je begrijpt wat ik bedoel.”

Hij blijft stilstaan, hapt naar adem als een vis op het droge en begint dan te lachen. “Wat ben je toch een jaloers krengetje.” Hij trekt me naar zich toe en kust me liefdevol op mijn mond. Ik hoop met heel mijn hart dat Shannon ons ziet.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!