Dagboek van Manon: “Door mij is Wils uit de groep gegooid. Wat kan ik doen?”

Woensdag

Maandag is Willekes stuk online gegaan. Ik vond het een goed en helder artikel over het gevaar van roddelen. Nergens noemt ze Alicia, het meisje dat loog dat ze is aangerand door de gymleraar. Toen ik vroeg hoe haar klasgenoten op het stuk hadden gereageerd, haalde ze haar schouders op en zei: “Goed, hoor.” Maar sindsdien lijkt Willeke een centimeter of tien gekrompen en zit ze steeds alleen op haar kamer.

Zachtjes klop ik op haar deur. “Ja?” Ze ligt op bed op haar telefoon een serie te kijken, zo te horen een aflevering van How I Met Your Mother. Ik ga op haar bureaustoel zitten en zeg: “Ik wilde toch nog even met je praten over dat artikel. Is die Alicia boos op je?”

“Natuurlijk is ze kwaad”, vliegt ze op. “Zou jij dat niet zijn als je in het openbaar voor leugenaar wordt uitgemaakt?”

“Dat heb je toch niet gedaan? Ik vond juist dat je het heel knap had opgeschreven.”

“Fijn dat iemand er blij mee is, want verder baalt iedereen ervan. Ik wilde dat ik het stuk nooit had geschreven. Iedereen vindt het zó zielig voor Alicia en ze twijfelen er zelfs aan of ze die aanranding heeft verzonnen. Ze denken dat ze onder druk van de rector heeft gezegd dat het niet waar is. En dan kom ik er met dat stuk overheen... Alicia is een populair meisje, weet je. Maar het ergst vind ik nog dat ik opdraai voor de grap van een ander. Eloise had dat stuk moeten schrijven, maar ja, zij heeft geen hysterische moeder die meteen naar de rector stapt en eist dat haar kind wordt gestraft. En zoals je weet lig ik al ontzettend goed in de groep?! Dus niet.” Ineens is haar kwaadheid verdwenen en begint ze te huilen. Ik probeer mijn armen om haar heen te slaan, maar ze roept dat ik weg moet gaan.

“Het spijt me, Wils. Maar ik ben trots dat je dit stuk hebt geschreven. Die leraar ging kapot door het geroddel en jij hebt je best gedaan dat te stoppen.” Ik wil nog meer zeggen, maar ze hoort het waarschijnlijk toch niet, daarvoor huilt ze te hard.

Zacht trek ik de deur achter me dicht. Wat heb ik onderschat hoe die meiden op school met elkaar omgaan. Wils had al zo’n moeite een plek in de groep te veroveren en nu ligt ze er door mijn schuld weer uit. Wat kan ik doen?

Zaterdag

Robbert heeft werk gevonden in een café. Om hem te verrassen gaan Boy en ik met Titia bij hem langs. Het café is in de binnenstad, maar Robbert had er niet bij gezegd dat het midden in de rosse buurt zit. We lopen langs vrouwen die vanachter het raam naar Boy lonken, en heel veel toeristen. “Half elf en nu al laveloos”, zegt Boy, als we een groepje luidruchtige Britten passeren. Even later stappen we een café binnen waar Perzische tapijtjes op de tafels liggen en de lampenkappen franjes hebben. Achter de toog staat Robbert. “Bobbet!” roep Titia blij. Ze rent naar hem toe en hij tilt haar op, kust haar. “Dat is nog eens een leuke verrassing. Willen jullie koffie?” We kletsen een poosje. Het gaat goed met hem, zegt hij, en zo ziet hij er ook uit. Gelukkig maar. Als we weggaan, leg ik geen fooi op tafel, maar een blok kaas. Daar heeft hij als arme student veel meer aan.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!