Dagboek van Manon: “Duizend vlinders fladderen in mijn buik omhoog als ik Tom zie”

Vrijdag

Al een paar keer stond ik op het punt om de afspraak met Tom af te zeggen. Dan bedenk ik hoe leuk het zou zijn om hem weer eens te zien. Heeft hij nog steeds die sproetjes, dat rossige haar en die sexy glimlach? Is hij in het echt net zo grappig als in zijn appjes? Tegen Boy heb ik gezegd dat ik naar de vrijdagmiddagborrel op de redactie ga. Op de wc werk ik mijn make-up bij, wat rouge op mijn bleke wangen, concealer op mijn wallen en een wolkje parfum in mijn decolleté en achter mijn oren. Daarna pak ik gauw mijn jas en tas om eventuele opmerkingen van Carien te vermijden, maar ze heeft me al gespot. “Wat zie jij er chic uit. Ga je naar een feestje of zo?”

“Wat drinken met een vriendin.” Snel roep ik erachteraan: “Fijn weekend allemaal!” en stap in de lift.

Een kwartier later sta ik voor het café waar ik met Tom heb afgesproken. Even heb ik het gevoel dat ik moet overgeven, maar ik druk mijn nagels in mijn handpalmen en spreek mezelf toe. Gewoon een drankje, stel je niet aan. Ik loop de zaak in en herken Tom meteen aan zijn rode haar. Net als ik denk: ik kan nu nog weg, draait hij zich om. “Manon! Dat is lang geleden.” Duizend vlinders fladderen in mijn buik omhoog. Hij pakt mijn bovenarmen vast en bestudeert mijn gezicht. “Niets veranderd”, zegt hij dan.

“Dan heb je me nog niet naakt gezien”, flap ik eruit, en voel me knalrood worden. Gelukkig denkt hij dat ik een grapje maak en lacht. Hij heeft een beugel gehad, schiet door me heen, dat gekke uitstekende hoektandje is verdwenen. Zijn sproeten zijn vervaagd en rond zijn ogen zijn rimpeltjes verschenen, maar verder is hij nog precies de Tom van toen. Hij bestelt een glas chardonnay voor me en we beginnen te praten. Eerst een beetje aftastend, maar al snel hebben we het over onze kinderen, waarom tweejarigen zo lastig zijn, zwemles-ellende, dat Robbert maar geen kamer kan vinden, Toms scheiding, die van mij, of we nog mensen van vroeger zien. En wat is hij grappig! Ik lach tranen over mijn wangen als hij zijn achtjarige dochter nadoet, die een selfie maakt. Na het tweede wijntje bestellen we vegetarische bitterballen en praten we over vleesconsumptie, de stikstofcrisis en de Europese politiek. Wat is hij slim en belezen. Ik kom maar zelden iemand tegen die net zo veel van het nieuws weet als ik, het is heerlijk om met hem te discussiëren. Als we over de woest aantrekkelijke uitkoopregeling praten, krijg ik een appje van Boy, of ik snel naar huis kom, omdat hij naar de verjaardag van een vriend wil. “Ik moet gaan”, zeg ik.

Tom rekent af, we trekken onze jassen aan en hij loopt mee naar mijn fiets, die ik in een steegje heb geparkeerd. Ineens voel ik me heel ongemakkelijk. “Nou, dit is dan mijn moederschip”, ratel ik. “Titia is al bijna te groot voor dit zitje, maar niets maakt me gelukkiger dan fietsen met een kind voorop en naar dat vrolijke gebabbel te luisteren. Laatst zei ze...”

Hij legt zijn hand op mijn arm en onderbreekt me. “We spreken toch nog een keer af, Manon? Dit was zo bijzonder.”

Ik mompel iets vaags als: “We kijken wel.” Dan trekt hij me naar zich toe en zoent me. Natuurlijk moet ik hem wegduwen, maar dat doe ik niet. Ik sluit mijn ogen, voel zijn tong plagerig met de mijne spelen en duw mijn onderlichaam tegen hem aan.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!