Dagboek van Manon: “Gillend van woede laat Titia zich op de winkelvloer vallen”

Woensdag

Titia zit met bungelende beentjes op haar bed naar me te kijken. Ik sta voor haar kast en houd haar kledingstukken voor. Nee. Ze schudt haar hoofd, ze wil geen spijkerbroek aan. En nee, de jurk die vorige week haar lievelings was, ook niet. Ze wil geen gestreepte trui, geen paarse rok, geen roze broek... “Maar poppie, wat doe je dan vandaag wel aan?”

Met beide handjes pakt ze de nachtjapon met eenhoorns en regenbogen vast die ze aanheeft. “Deze.”

“Die is toch om in te slapen?”

Ze schudt haar hoofd weer. “Deze.” Vooruit dan maar, dan gaat ze maar in haar pyjama naar de supermarkt. Ik zeg dat ze een maillot moet aantrekken, omdat het anders veel te koud is, maar ook dat wil ze niet. Ik zeg wat verstandige dingen over verkouden worden, maar madam is twee, dat interesseert haar niet. Geen maillot dus. Ach, zo fris is het niet vandaag, en haar jasje is lekker dik. Beneden hebben we een lang gesprek over schoeisel. Nee, geen sneakertjes, en nee, geen roze leren laarsjes, ze wil per se haar rode lieveheersbeestjesregenlaarzen aan. Even later zit ze in een merkwaardige outfit achter in de auto te knabbelen op een rijstwafel. Honger waarschijnlijk, omdat ze vanochtend haar boterham met smeerkaas niet hoefde.

In de supermarkt wil ze niet in het zitje van de winkelwagen. Ze loopt mensen voor de voeten, schuift een paar pakken thee van het onderste schap en schreeuwt “Nee!” als ik zeg dat ze niet mag rennen. Echt vervelend wordt het als we langs het snoep komen. “Deze!” Ze houdt een zak met bijna fluorescerend roze varkentjes omhoog. “Thuis krijg je een doosje rozijntjes.” Ik pak de zak af en leg die terug in het schap. “Nee!” Ze pakt de zak weer, ik leg ’m weer terug, dat doen we nog een keer, en dan laat ze zich gillend van woede op grond vallen. Wat te doen? “Tiets, sta op!” zeg ik dwingend. Waarschijnlijk hoort ze me niet door haar eigen gebrul. Een ouder echtpaar komt langs en kijkt mij afkeurend aan. “Tegenwoordig voeden ze niet meer op”, zegt de vrouw.

“Dat mochten die van ons echt niet”, beaamt haar man.

‘Bemoei je met je eigen zaken’, wil ik zeggen, maar dat durf ik niet. Het schaamzweet staat me op de rug. Op mijn hurken ga ik naast Titia zitten en ik zeg dat ik nu naar de kassa ga. Dan pak ik de kar en loop weg. Nog geen halve minuut later komt ze huilend achter me aan gerend. Ik til haar op om in het zitje te zetten. Dan merk ik dat ze haar brilletje niet meer op heeft. Vervolgens moet ik met een loeiende Titia de hele supermarkt door op zoek naar de bril. Nergens te vinden. Dan maar naar de kassa. Als ik heb afgerekend, komt er een winkelmeisje achter me aan gerend. “Volgens mij is deze van haar.”

“Bril!” roept Titia blij, en ze zet ’m op haar hoofd.

Zodra ze in haar autostoeltje zit, valt ze in slaap. Ik leg mijn hoofd op het stuur en zucht diep. Een dag met een peuter optrekken voelt soms echt als zwemmen door pannenkoekbeslag.

Vrijdag

“Prachtige reportage”, zeg ik tegen Phoebe. Ze is mee geweest met een actie van Extinction Rebellion en heeft daar een grappig en ontroerend artikel over geschreven. “Je bent de afgelopen maanden zo vooruit gegaan. Ik denk dat Lesley heel blij is als je als freelancer voor de krant blijft schrijven.”

Ze haalt haar schouders op. “Vrienden maken filmpjes voor TikTok, en dat vind ik ook wel leuk.”

O ja, TikTok... de generatiekloof gaapt. Maar goed, ik ga in elk geval een leuk afscheidsfeestje voor Phoebe organiseren.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!