Dagboek van Manon: “Haar servies is kapot gevallen toen de schilder van een trap stortte”

Woensdag

Al dagen eet mams van een plastic kinderbordje, omdat haar servies kapot is gevallen toen de schilder van een trap stortte. Ze wilde alles nieuw kopen, maar ik heb haar overgehaald om samen eerst bij de kringloopwinkel te gaan kijken. Meteen de ideale gelegenheid om zelf van wat spullen af te komen. Gisteravond heb ik kleding waar ik waarschijnlijk nooit meer in ga passen, in een tas gestopt. En Titia’s te klein geworden kleertjes en het speelgoed waarvoor ze te oud is geworden, ging in een doos. Willeke kwam nog met zooi waar ze vanaf wilde, en dan heb ik nog een tas boeken en wat losse frutsels.

Als we alles bij de vriendelijke kringloopmensen hebben ingeleverd, duiken mams en ik tussen de spulletjes. We bekijken eerst het servies. “Zo jammer dat van alles maar een paar stuks zijn”, zegt mams, die keurend een bordje bekijkt.

“Als je alles in één kleur uitkiest, kan dat best samen. Hartstikke hip, zo’n eclectisch servies.”

“Ik kan natuurlijk allemaal blauwe bordjes en bekers uitzoeken. Misschien is dat wel leuk.”

Zij zoekt verder en ik loop naar de schilderijen, omdat ik boven de bank graag een art wall wil. De meeste werken zijn gemaakt door hobbyisten met matig talent. Ik zie een modderig weiland met sombere koeien, een vaas met fluorescerende bloemen, een portret van een vrolijke, scheel mannetje. Dan valt mijn oog op schattige geborduurde vogeltjes. Het lijstje is lelijk, maar na even zoeken vind ik iets dat wel geschikt is. De aquarel van een Zuid-Frans landschap is ook best aardig. Vervolgens door naar de boeken. Voor tien euro kan ik een hele stapel meenemen. Even verderop staat een perfect tafeltje voor onze kamerpalm, dat neem ik ook mee. En een bloempot komt ook altijd van pas. Gelukkig hebben ze hier mandjes, geen idee hoe ik alles anders naar de kassa had moeten krijgen. Daar staat mams al op me te wachten. Ze kijkt naar wat ik allemaal heb uitgezocht en zegt: “Ik dacht dat je juist van je spullen af wilde?” Daarop weet ik even niets te zeggen.

Vrijdag

De afscheidsborrel voor Phoebe is in een café. Vandaag ziet ze eruit als iets tussen een stewardess en een mangafiguurtje, met haar geel geverfde haar, kobaltblauwe jurkje en de knalgele hoge laarzen. Met rode konen luistert ze naar Lesleys toespraakje, daarna krijgt ze een voorpagina van de krant aangeboden. De hele redactie heeft koppen verzonnen, die op haar van toepassing zijn. Lachend leest ze de teksten voor.

“Ik wil jullie allemaal bedanken”, zegt ze. “Ik vond het ontzettend leuk om hier te werken en heb zo veel geleerd. Vooral van jou, Manon.” En dan geeft ze me zomaar een doos bonbons. Dat vind ik zo lief dat ik haar een dikke knuffel geef.

“Kom je straks bij ons eten?” vraag ik. “Boy gaat pom maken. Robbert en zijn vriend zijn er ook, en Wils vindt het superleuk als je komt.”

Dat wil ze wel. Als we tegen een uur of zes thuis komen, ruikt het daar al heerlijk. Boy, Robbert, Tjalling en Willeke zitten gezellig aan tafel, met toastjes en wijn. Titia knabbelt in haar kinderstoel op een rijstwafel. Boy schenkt voor Phoebe en mij ook een glas wijn in en dan kletsen we over de woningnood, stages, hoe het er op de kunstacademie aan toegaat, en of de BBB iets met de verkiezingswinst kan doen. Boy geniet er net zo van als ik. Wanneer ik hem aankijk, geeft hij me een dikke knipoog.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!