Dagboek van Manon: “‘Hou je nog van me?’, vraag ik aan Boy”

Dinsdag

Wils is de afgelopen weken veel thuis, maar ik zie haar nauwelijks. Ze zet alles op alles om toch over te gaan. Geweldig dat ze zo haar best doet, maar volgens mij is het een kansloze missie. Haar klassenleraar heeft me haar cijfers laten zien en ze moet consequent een acht of hoger halen om niet te blijven zitten. Met een kop thee loop ik naar haar kamer waar het ruikt naar klokhuizen, chips en puberzweet. De gordijnen zijn halfdicht en Wils ligt op bed iets op haar laptop te bekijken.

“Wat kijk je?”

“Een online uitleg over differentiaalvergelijkingen. Deze man legt het zoveel beter uit dan mijn wiskundeleraar. Ik begrijp het nu gewoon.”

Die knappe dochter van mij! Zodra het kon heb ik wiskunde laten vallen, omdat elke som voelde of ik met mijn hoofd tegen een muur aanliep. Ik ga naast haar zitten en pak de folder die mijn yogajuf me heeft gegeven. Ze organiseert binnenkort een Creative Soul Challenge Weekend en ik wil er dolgraag naartoe, maar niet alleen. “Ik wilde je wat vragen. Weet je nog dat we vorig jaar zo’n lol hebben gehad, toen we met oma een weekje weg waren?”

Ze zet het filmpje op pauze. “Je bedoelt die week toen ik op een bed moest slapen dat op een brancard leek? Toen we het zo koud hebben gehad?”

Dit gaat niet de goede kant op. Snel zeg ik: “Oma vond dat het een heel gezellige en bijzondere week, en ik ook. Het lijkt me zo leuk om dit jaar weer als meiden onder elkaar weg te gaan.”

“Gaat Titia dan ook mee?”

“Nee, die blijft thuis.” Onmiddellijk klaart haar gezicht op.

“Het is een weekend voor volwassenen”, ga ik door. “Midden in de natuur, je kunt allerlei interessante cursussen doen, en we slapen in een yurt.”

“Een yurt! Vet!”

“En we gaan ook veel yoga doen.”

Ik verwacht een moeilijke blik, maar ze antwoordt: “Tof. Myrthe geeft ook yogales. Zij zegt dat je daardoor veel meer harmonie ervaart.”

Natuurlijk, ik was even vergeten dat Joris’ vriendin een voorbeeld voor ons allen is.

“Dus je gaat mee?”, vraag ik voor de zekerheid.

“Ja hoor, als het maar na mijn proefwerkweek is.” Ze richt haar aandacht weer op haar scherm, waarop weer allerlei onbegrijpelijke tekens verschijnen.

Woensdag

Niets zo fijn als in bed liggen tijdens een knetterend onweer. Boy en ik liggen op onze buik op bed. We hebben de gordijnen opengedaan om de flitsen goed te zien. De regen roffelt tegen de ramen en af en toe licht zijn gezicht op door een felle bliksem. Met mijn hand kriebel ik in zijn nek. “Als mams geen zin heeft, ga ik alleen met Wils naar het Creative Soul Challenge Weekend. Ze vindt het echt leuk. Wat ga jij dat weekend eigenlijk doen?”

“Gewoon”, zegt hij, “voor Titia zorgen. Misschien nog even langs bij mijn zus.”

“Of ga je nog uit met de jongens?”

Toen ik met Wils een nachtje bij Robbert bleef slapen, had hij Titia naar zijn moeder gebracht om te stappen met een aantal mannen die hij kent van zijn opleiding. Maar later kon hij me geen een foto van die avond laten zien, waardoor een stemmetje in mijn hoofd steeds zeurend vraagt: was hij écht met de jongens op pad? Op Instagram en Facebook is geen foto van die avond te vinden. Misschien heeft hij die nacht wel bij Shannon doorgebracht, je weet hoe gek ze op hem is.

Krachtig duw ik dat stemmetje weer de kop in, want het is niet meer dan mijn eigen jaloezie en onzekerheid. Boy zegt zo vaak dat hij van me houdt. Ja, toch? Alleen kan ik me de laatste keer niet zo goed herinneren. Wel irritatie over rommel in de keuken, over schone was die niet werd opgehangen, over wie er uit bed moest om Titia te troosten.

“Hou je nog van me?” vraag ik.

“Tuurlijk”, antwoordt hij afwezig. “Jemig, wat een felle flits was dat! Zag je dat?”

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!