Dagboek van Manon: “Ik heb visioenen over hoe het zou zijn om Tom weer te zien”

Woensdag

Ik kan alleen nog maar aan Tom denken. Hij appte dat hij vereerd was, dat ik zijn grote jeugdliefde was en dat hij mij op de basisschool een leuk meisje vond. En dat hij me nu nog veel leuker vindt. Sindsdien heb ik visioenen over hoe het zou zijn om hem weer zien. Misschien knap ik wel enorm op hem af, draagt hij rare schoenen en is-ie kalend. Kan hij alleen maar praten over verzekeringen of heeft hij nog steeds gouden sproeten en rossig haar, en voel ik me weer veertien als hij naar me lacht: slappe knieën, licht in mijn hoofd, een hart dat door mijn borst fladdert. Nee, zoiets kan ik nu echt niet gebruiken. Ik ben gelukkig met Boy, we hebben een kind samen, en mijn leven is al druk en ingewikkeld genoeg. Daarom heb ik Tom op Whatsapp geblokkeerd, maar ik denk de hele dag: zou hij me nog geappt hebben? Vindt hij het raar dat ik niet reageer? Zal ik hem toch deblokkeren?

Zaterdag

Van de week belde de hondentrainer dat we geluk hadden: er was een plaatsje vrijgekomen bij de training voor probleemhonden. Dus stonden Wils en ik om half negen op en staan we nu in regenjassen op een winderig en nat veld. De trainster heet Magda, ze is minstens 1 meter 80 en heeft pittig kort haar. Naast haar zit een grote herder, die Blondie heet. Er zijn drie andere deelnemers: een musachtig vrouwtje met een bruine jack russel, die steeds grommend zijn tanden laat zien, en een jong stel met een chihuahua, die op alles probeert te rijden, zelfs op de linker-Ugg van zijn bazinnetje. “Meteen afstraffen!” schreeuwt Magda als ze het ziet. “Jij bent de baas!”

We beginnen met een schijnbaar eenvoudige oefening: de honden moeten leren om op het baasje te letten. Magda en Blondie doen het voor. Ze loopt met hem aan de lijn een rondje, waarbij Blondie volkomen op haar is gefocust. Daarna zijn de cursisten aan de beurt. De chihuahua probeert onmiddellijk op de rug van de jack russel te klimmen, en wordt gecorrigeerd met een beet in zijn oor. Geen bloed, gelukkig. “Afstand houden!” schreeuwt Magda. “Dit mag niet weer gebeuren, jullie zijn de baas!”

Ik loop het eerste rondje met Arie, waarbij ik haar aandacht probeer te vangen met klikgeluiden en snoepjes. Dat valt nog niet mee. Arie trekt aan de lijn om aan een graspol te ruiken, ze wil aan de andere honden snuffelen en houdt zich doof voor haar naam. Na een moeizaam rondje geef ik haar een snoepje. “Niet doen!” roept Magda. “Arie deed haar best niet. Alleen belonen als de hond een prestatie heeft geleverd!”

Wils rent een rondje met Arie, en dat gaat een stuk beter. Ook dat mag niet van Magda. “Jij bepaalt het tempo, niet de hond. Jij bent de baas.”

Na een uur dat eindeloos lijkt te duren, stappen we verkleumd in de auto. “Ik denk niet dat ik de volgende keer weer meega”, zegt Wils. “Ik vond er niks aan.”

“En of je meegaat!” zeg ik, en ik imiteer Magda’s stem: “Ik ben de baas!”

Ze barst in lachen uit. “Die chihuahua, wat een goor beest was dat. Ik dacht zelfs dat hij ook nog even op Magda ging rijden!”

“Ik denk niet dat iemand dat durft.” Ik heb nu zo de slappe lach, dat ik de auto nog maar niet start, ik zie niets door de tranen in mijn ogen. Hopelijk gaat Wils de volgende keer wel weer mee, want dan is de stoute-hondentraining tenminste nog een beetje leuk.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!