Dagboek van Manon: “Ik hoor Boy denken: dit eten is lang niet zo lekker als kip”

Zaterdag

Eefje en Ron hebben ons uitgenodigd voor een etentje bij de Stadskas, een kwekerij annex restaurant aan de rand van de stad. Volgens Ron, die de eigenaar kent, koken ze er voortreffelijk. “Ik heb zo’n zin in een gebraden kippetje”, zegt Boy, die voor de spiegel zijn haar in model brengt.

Op een tissue hap ik mijn lippenstift af. “Of iets met garnalen.” Ik ben dan wel vegetariër, maar er zijn uitzonderingen. Wils past op Titia, en wil dan meteen het stuk over de gevaren van roddels en desinformatie voor de schoolkrant schrijven. Ik heb aangeboden te helpen, maar nee, dat was echt niet nodig, ze kwam er wel uit. Toch maak ik me zorgen. Ik hoop niet dat ze met dit artikel meiden op school tegen zich in het harnas jaagt. Hoe zal Alicia reageren als Wils publiek maakt dat ze de aanranding door de gymleraar bij elkaar heeft verzonnen?

Als we onze jassen aantrekken, zitten Willeke en Titia tv te kijken. Dat wil zeggen, Titia kijkt naar Bumba de clown, Willeke op haar telefoon. We geven ze allebei een dikke kus en stappen dan in de auto.

Twintig minuten later lopen we over een hobbelig landweggetje naar een helverlichte kas, diep weggedoken in onze jassen vanwege de kou. Ron en Eefje zitten er al, aan een tafeltje naast een boompje met kleine witte bloempjes. Een mandarijn volgens Ron, en hij zegt iets over bloeitijd, wat heel slim klinkt. Een aardige jongen met krullen schenkt witte wijn in en vertelt wat het menu van vanavond is. Geen kip, geen garnalen, iedereen krijgt hetzelfde voorgeschoteld. Ik heb nog geen twee slokken genomen als er een rondleiding over het terrein wordt aangekondigd. We trekken onze jassen weer aan, om buiten in het donker naar hopen aarde te kijken, die volgens het permacultuurprincipe zijn opgebouwd. In een ijskoude kas bekijken we kleine plantjes, en in een heerlijk warme ruimte kiemgroente, die ze kweken in gestapelde bakken. Daarna wordt de eerste gang opgediend: paddenstoelen met gewokte boerenkool in een groentejus.

“Heel apart”, zegt Boy. Ik hoor hem denken: maar lang niet zo lekker als kip.

De eigenaar, een man in een legerbroek met veel zakken, komt een praatje maken. Hij vertelt over het ontstaan van het restaurant. Een prachtig verhaal! Hij stalde zijn camper op het landje van een vrouw die net weduwe was geworden. Ze werden verliefd en besloten hun gezamenlijke droom waar te maken: een restaurant waar voornamelijk voedsel wordt geserveerd dat ze zelf produceren. Een serveerster komt de tussengang brengen en legt uit wat er zo kunstig op ons bord is gedrapeerd. Het zijn stukjes witte kool met appelstroop en kummel. “Geniet ervan”, zegt de baas, en na een klopje op Rons schouder loopt hij terug naar de keuken.

Boy neemt een hap. “Bijzonder”, zegt hij. Weer hoor ik hem denken: maar lang niet zo lekker als kip. In het hoofdgerecht is naast knolraap ook palmkool verwerkt, en bloedworst gemaakt van hun eigen varken, dat ze in december hebben geslacht. De drie stukjes vlees ter grootte van een dobbelsteen geef ik aan Boy. Inmiddels hebben Eefje en ik het zo koud dat we de dekens die zijn klaargelegd om ons heen wikkelen. Als ik naar de wc ga, zie ik zelfs iemand eten met een jas aan en een muts op. Gelukkig hoeven we alleen het dessert nog.

Ron rekent een fabelachtig bedrag af, en nadat we ze uitvoerig hebben bedankt, lopen Boy en ik in hoog tempo terug naar de auto. Daar zet hij de verwarming op max.

“Lekker gegeten?” vraagt hij, wrijvend in zijn handen.

“Kool en kou, dat vat het wel samen, geloof ik.”

Hij grijnst. “Man, wat een gouden marketingverhaal hebben die jongens!” En dan begint hij te lachen, die vette schaterende Boy-lach. Ik doe met hem mee, tot de tranen over mijn wangen lopen.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!