Dagboek van Manon: “Ik trek het slecht als Boy zich met Wils’ opvoeding bemoeit”

Dinsdag

Toen Wils naar bed was, zei Boy dat hij me wilde praten. Hij leidt gesprekken nooit op die manier in, dus ik was meteen op het ergste voorbereid. Had hij ontdekt dat ik met Tom aan het appen ben? Of was er iets verschrikkelijks? Hij ging naast me op de bank zitten en pakte mijn hand vast. “Ik heb vandaag een tijdje met Wils zitten kletsen. Ze vertelde me dat ze enorm was geschrokken van je uitbarsting over drugs. Om eerlijk te zijn vind ik ook dat je erg tegen haar bent tekeergegaan. Het was de eerste keer dat ze iets gebruikte.”

“Dat zégt ze!” antwoordde ik fel. Ik kan niet kan niet uitstaan als Boy zich met de opvoeding van Willeke bemoeit. En al helemaal niet als ik eigenlijk best weet dat hij gelijk heeft.

“Alle jongeren proberen dingen uit, dat weet je toch? Ik heb vroeger ook wel eens xtc geslikt op een festival.” Zijn ogen kregen een dromerige uitdrukking. “Mooie tijden waren dat.”

Stijfjes maakte ik opmerkingen over de gevaren van drugs: oververhitting, psychoses, depressies, afhankelijkheid, en dat ik mijn kinderen daar niet aan wilde blootstellen.

Hij snoof. “Manon, je weet toch wel dat alcohol minstens zo schadelijk is? En jij drinkt ook vrolijk door.”

“Bedoel je dat ik te veel drink?” vloog ik op.

“Nee, dat niet. Alhoewel het natuurlijk geen kwaad kan om de wijn te laten staan.”

Ik wilde zeggen dat we nu eenmaal niet allemaal verslingerd zijn aan lichaamsbeweging, maar beet op mijn onderlip om de boel niet te laten escaleren.

“Waar het me vooral om gaat, is dat je met je preek je doel niet hebt bereikt”, ging hij door. “Je had ook een rustig gesprek over drugs kunnen hebben met Wils. Vraag eens naar haar ervaring in plaats van over haar heen te walsen met je mening. Dan klopt ze de volgende keer misschien bij je aan als ze een probleem heeft.”

“Daar heeft ze jou toch voor?” snauwde ik.

Na een diepe zucht stelde hij voor om er een andere keer maar verder over te praten. Toen we in bed lagen, ging hij zo dicht bij de rand liggen dat het me verbaasde dat hij er niet uit viel.

Woensdag

Ik had gehoopt dat het familieweekend gecanceld zou worden, omdat Bart op vakantie is, maar hij kan en heeft er zin in.

Ik niet. Ik vraag me af of ik mijn gezin kan motiveren. Toen ik aan Robbert vroeg of hij kwam, appte hij dat hij nog wel zou kijken. “Pinksteren is nog zo ver weg.” Willeke zei dat ze alleen meegaat als ze iemand mag meenemen, en Titia is de laatste tijd verschrikkelijk dwars. Ik zie nu al voor me dat ze een driftaanval krijgt en Engelien en Bart blikken van verstandhouding uitwisselen. Zo van: Manon bakt er ook niets van als moeder. Eigenlijk was Boy de enige die meteen zin in het weekend had. “Ik hoop dat we een kampvuur kunnen maken, dat vind ik zo gezellig.”

Om mijn humeur op te krikken, maak ik na het eten met Arie een lange wandeling door de stad. Ik bekijk etalages en restaurants vol etende mensen en loop dan door het park waar mensen spullen aan het verkopen zijn vanwege Koningsdag. Eigenlijk moet ik er morgen ook gaan zitten, ik heb genoeg speelgoed en kleding die Titia niet meer gebruikt. Misschien als het niet zo koud is en Boy er ook zin in heeft. Ik pak mijn telefoon om de temperatuur te checken en zie dat ik een berichtje van Tom heb. ‘Dit weekend ben ik in de stad. Zullen we afspreken?’

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!