Dagboek van Manon: “Ik zie aan Robberts gezicht dat ik veel te enthousiast zwaai”

Donderdag

Na de yogales schenkt Edith voor alle cursisten thee in: smaken die ik nog nooit in de supermarkt ben tegengekomen. Op zachte toon praten de cursisten dan met elkaar. Dit keer komt Edith bij mij zitten. “En hoe bevalt de les je?”

“Goed! Ik heb zelfs het idee dat ik al wat minder stijf ben. Nu alleen nog mijn gedachten tot rust zien te brengen.”

Ze knikt. “Dat heeft tijd nodig. Ik weet daar een mooi verhaal van Boeddha over.” Alle gesprekken vallen stil als Edith begint te vertellen over Boeddha, die op reis was met zijn leerlingen. Wanneer Boeddha wat wil drinken, vraagt hij één van zijn leerlingen water uit een plas te halen. De leerling gaat ernaartoe en ziet net een kar door de plas rijden, waardoor het water modderig wordt. Dat wil hij zijn meester niet aanbieden. “Wacht maar even”, zegt Boeddha. Maar als de leerling weer gaat kijken, is het water nog steeds niet drinkbaar. Hij stelt voor naar de stad te gaan en daar water te kopen. Maar Boeddha komt niet in beweging. Een poosje later vraagt hij de leerling weer naar de plas te gaan. Geïrriteerd begeeft hij zich naar de plas, en ontdekt tot zijn verbazing dat het water nu glashelder is. Boeddha legt uit: “Je wachtte en liet het voor wat het was. Daarom kon de modder naar de bodem zakken en is het water nu helder. Je geest werkt net zo! Als je geest troebel is, moet je zaken laten voor wat ze zijn. Geef het wat tijd. Uiteindelijk zal alles vanzelf weer in balans raken. Je hoeft geen moeite te doen om het te kalmeren. Alles gaat vanzelf over, zolang je er niet aan vast blijft houden.”

Edith legt haar hand op mijn knie. “Dus geef het tijd. Dat moet ik ook nog steeds doen, terwijl ik toch al jaren aan yoga doe.” Ze staat op om de lege theekopjes te verzamelen. Wat is ze toch een bijzondere vrouw. Eigenlijk wil ik haar nog van alles vragen, maar dat moet dan maar volgende week.

Vrijdag

Op het station sta ik op de uitkijk. Half zes had hij toch gezegd? Waar blijft Robbert toch? Net als ik voor de zoveelste keer mijn telefoon uit mijn zak haal om te kijken of hij me een bericht heeft gestuurd, komt hij aangelopen. Zijn haar is langer geworden. Hij is helemaal in het zwart gekleed, alsof hij naar een begrafenis gaat in plaats van de musical waarin zijn zus een hoofdrol heeft. “Robbert!” Ik zwaai en zie meteen aan zijn gezicht dat ik dat veel te enthousiast doe. Laat ik maar niet op hem afrennen.

Thuis snijd ik grote punten van de monchoutaart, die ik speciaal voor hem heb gemaakt. Titia geef ik een bordje met kleine stukjes. Verrukt smeert ze alles over haar gezicht uit. Straks maar even haar toet wassen, nu wil ik naar Robbert luisteren, die vertelt dat hij zich volgend jaar moet specialiseren en twijfelt tussen Expanded painting en Unstable media. Terwijl hij uitlegt wat dat inhoudt, bedenk ik hoe ver hij inmiddels van me afstaat. Vroeger kende ik zijn juf, had ik gesprekken op school, kende ik zijn vriendjes, hun moeders en vertelde hij me alles. Nu moet ik het doen met snippers informatie.

Als we die nacht in bed liggen, zeg ik tegen Boy dat het me toch wat verdrietig maakt. Hij trekt me naar zich toe. “Maar je realiseert je toch wel dat je het perfect hebt gedaan? Je hebt een kind dat zelfstandig is en zijn weg weet te vinden. Dát is je belangrijkste taak als moeder.”

Ik kus zijn zachte lippen. “Wat ben je toch lief.” En dan vrijen we, heel zachtjes, omdat het huis zo gehorig is en Robbert en Willeke nog beneden zitten te kletsen.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!