Dagboek van Manon: “Kon ik maar én werken én voor drie kinderen zorgen”

Donderdag

Heerlijke gebakjes werden er op Jaaps begrafenis geserveerd: moorkoppen, kasteeltjes, vruchtenslofjes. Toen ik stond te praten met Kim, een van Anja’s dochters, probeerde ik een aardbeienslofje te eten. Dat werd bijna een komische act omdat de korst zo dik was. Een stukje viel op de grond en een natte aardbei viel op mijn zwarte broek. Maar dat kan ook door de verbazing zijn gekomen, want Kim leek totaal niet aangeslagen door Jaaps dood. Ze maakte zich vooral druk over de begrafenisondernemer die volgens haar veel te veel rekende. “Mama betaalt de hoofdprijs. Kun jij me vertellen waarom Jaap in een wortelnotenhoutenkist van bijna tienduizend euro moet liggen? Dat ding is voer voor de wormen.” Ik vond het zo’n ongepaste opmerking dat ik zo snel mogelijk met een smoesje wegliep. Toen kwam Bart op me af of hij even met me kon praten. Mijn hartslag schoot meteen weer omhoog. De laatste keer dat ik hem zag, verweet hij me dat ik misbruik maakte van mama’s goedheid en ik een verwend kreng was. “Liever niet nu”, zei ik. Hij knikte. “Dat begrijp ik wel. Ik ben zo lullig tegen je geweest en ik wil het graag met je uitpraten. Zullen we binnenkort eens afspreken? Een op een? Misschien samen een hapje eten? Ik trakteer.” Hij kijkt zo schuldbewust dat ik hem op dat moment eigenlijk al vergeef.

Zaterdag

Het restaurant waar Bart heeft gereserveerd is behoorlijk chic. Nadat we hebben besteld, kletsen we over de begrafenis, de merkwaardige dochter van Anja en de kinderen. Vervolgens komt het gesprek vanzelf op onze ruzie. “Ik vond het heel vervelend dat je zei dat ik mam uitbuit”, zeg ik. “Als ze geen tijd had om op Titia te passen of het niet wilde, had ze dat echt wel gezegd. En waarom moet je Engelien en mij met elkaar vergelijken? Kon ik maar net als zij én werken én voor drie kinderen zorgen. Ik heb niet voor deze burn-out gekozen. Je wil niet weten hoe rot ik me de afgelopen maanden heb gevoeld.” En hop, daar zijn de tranen weer.

Hij geeft me een servet, en zegt: “Het spijt me, Manon. Ik heb de afgelopen tijd nagedacht waarom ik zo fel reageerde, maar ik denk dat het komt omdat ik jaloers ben op jouw band met mama. Jullie bespreken alles met elkaar, jullie zien elkaar veel vaker, en als er iets is, staat mama meteen voor je klaar.”

“Dat zou ze ook voor jou doen.”

“Weet ik, maar toch. Toen we klein waren, had ik al het gevoel dat ik niet tussen jullie kon komen. Weet je nog die tijd nadat papa was overleden? Hoe zwart alles was? Jij zat met haar op de bank te huilen, terwijl ik alleen op mijn kamer was met mijn verdriet.”

“Maar waarom kwam je niet naar ons?”

“Ik probeerde me groot te houden. Ik was nu de man in huis en kon toch niet ook instorten.”

“Ach Bart toch.” Ik pak zijn hand vast en we kijken elkaar aan. Allebei met tranen in de ogen, allebei met een hart vol gedeelde pijn. “Laten we vaker afspreken”, zeg ik. “Ik mis je.”

“Ik jou ook.”

Gelukkig komt dan het hoofdgerecht, zodat we niet verdrinken in onze emoties. Om hem aan het lachen te maken, vertel ik dat praktijkbegeleider Tom me laatst op een skippybal liet zitten, zodat ik ‘weer in contact zou komen met mijn natuurlijke evenwicht.’

Daarop vertelt hij een grappige anekdote over een klant, en zo vliegt de avond voorbij. Ik denk dat de rekening pittig is, maar hij betaalt ’m zonder van kleur te verschieten. We nemen afscheid en ik loop zingend naar mijn auto. De parkeergarage is bijna leeg. Waarom zou ik de pijlen naar de uitgang volgen? Ik kan beter een stukje afsteken. Het volgende moment een keiharde dreun, de auto slaat af en alle lichten beginnen te knipperen. Ik kan het bijna niet geloven: ik ben vol tegen een paal gereden.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!