Dagboek van Manon: “Schurft?! Robbert heeft schurft!”

Dinsdag

Wils zit aan de keukentafel aan haar arm te krabben en gaapt zo ongegeneerd dat ik haar huig kan zien. “Kan ik niet thuis blijven?” vraagt ze. “Ik ben zo moe. Ik heb bijna niet geslapen van de jeuk.”

“En die crème van de dokter helpt ook niet?”

Ze schudt haar hoofd. “Het lijkt zelfs erger te worden.” Ik vraag of ik de uitslag nog eens mag zien. Ze stroopt gewillig haar mouw op. Op haar pols, in haar elleboog en tussen haar vingers zitten rode plekjes, die verschrikkelijk jeuken. Overal zie ik rode krassen van het krabben. Die plekjes heeft ze ook op haar voeten, tussen haar tenen en in haar liezen. De dokter denkt dat het een allergische reactie is, maar ze heeft geen idee waarop. En ik ook niet. We hebben geen rare dingen gegeten en zijn ook niet op een ander wasmiddel overgestapt.

“Je kunt toch niet thuisblijven omdat je slecht hebt geslapen?”

Ze antwoordt niet, snift en dan zie ik grote tranen op de keukentafel vallen. Arme meid. Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar tegen me aan. “Blijf dan maar thuis.”

“Dank je, mam.” En ze begint weer te krabben. Gek word ik van dat geluid.

Vrijdag

“Mam, ik moet je wat vertellen”, zei Robbert gisteravond aan de telefoon. Aan zijn stem hoorde ik dat het om Iets Verschrikkelijks ging. Onmiddellijk dacht ik: hij heeft veel geld nodig, hij is met zijn studie gestopt of hij is terug bij Nelson. Maar déze ramp had ik niet zien aankomen: hij heeft schurft! Dat zijn mijten die op spinnetjes lijken en gangetjes graven in de huid. Daar leggen ze eitjes die na drie dagen uitkomen. De mijten verspreiden zich ongelooflijk makkelijk. Ze kunnen ook op je kleding zitten of op je bank of in je bed. Waarschijnlijk heeft Robbert het opgelopen in zijn studentenhuis. En nu heeft Wils het ook. Misschien wij allemaal wel. Zelfs Titia, met haar zijdezachte peuterhuidje, kan schurft hebben.

’s Nachts kon ik er niet van slapen. Boy, die nogal van de hygiëne is, lag er ook wakker van. Omdat we niet weten of we besmet zijn, lagen we allebei aan onze eigen kant van het bed naar het plafond te staren.

“Moet ik het aan mijn cliënten vertellen?” vroeg hij.

“Hoe moet het met Titia? Dadelijk hebben alle kindjes bij de gastouder schurft.”

“Houd haar maar thuis.”

“Ik denk dat ik maar vrij neem. En neem jij ook maar vrij, dan kunnen we met z’n allen naar de huisarts.”

“Je kunt je beter ziek melden. Het is toch geen vakantie?”

Daar praatten we een poosje over, en toen probeerden we te slapen. Maar bij elk kriebeltje schoten we overeind. Vanochtend zijn we naar de huisarts geweest en die heeft ons een crème gegeven, waarmee we ons van nek tot teen moeten insmeren. Bilnaad niet vergeten en na twaalf uur mogen we pas weer douchen. Verder raadde ze aan op de GGD-site te kijken voor een stappenplan om van schurft af te komen. En dat moeten we exact zo uitvoeren.

Thuis hebben we die site opgezocht en zijn we ons rot geschrokken. We moeten elkaar met plastic handschoenen insmeren, met plastic handschoenen de was in de machine stoppen, met een oude tandenborstel de crème onder onze kortgeknipte nagels aanbrengen, alles, werkelijk álles moet op zestig graden worden gewassen en de hond mogen we niet meer knuffelen. Ik moest er even van huilen. En het erge is: over een week moeten we alles herhalen, en dan maar hopen dat we er voorgoed vanaf zijn.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!