Dagboek van Manon: “Tom mist me! De vlinders in mijn buik doen een dansje”

Zaterdag

Zeker duizend mensen zijn aan het demonsteren voor betaalbare woningen, volgens de politie. Geen slechte opkomst voor onze kleine stad. Ik ben er om een verslag te maken voor de krant, Wils is meegegaan voor de gezelligheid en staat met Phoebe vooraan het podium te luisteren naar een bandje. Ik schiet een ouder echtpaar aan. “Mag ik jullie een paar vragen stellen voor de krant? Waarom zijn jullie hier?”

De vrouw heeft wel wat weg van Kate Bush door haar lange hennarode haar. “We vinden het schandalig dat wonen alleen nog maar een recht is als je een zak geld meebrengt.”

Haar man, die een slappe hoed draagt en vaag naar mottenballen ruikt, zegt: “Het kapitalisme heeft alles kapotgemaakt. Geld is het enige wat in deze samenleving telt. Of het nu gaat om wonen, het stikstofprobleem, Groningen, de zorg, het onderwijs of het klimaat, al die problemen ontstaan omdat we in dit land alleen maar bezig zijn met winst maken. Meer meer meer, maar waar is de solidariteit gebleven? Geld is gif!” Ik schrijf het op en pak dan mijn telefoon om te kijken of ik iets heb gemist. Dan zie ik dat ik een bericht heb van Tom. Mijn hart slaat een slag over als ik lees: “Heb je me geghost Manon? Je reageert helemaal niet meer op mijn appjes. Dat vind ik best jammer.”

Hij mist me! De vlinders in mijn buik doen een dansje. “Ho, ho, ho”, zegt de rationele stem in mijn hoofd. “Je zou toch geen contact meer zoeken omdat je voor Boy en je gezin kiest?” Maar ik heb al een bericht teruggestuurd. Dat ik druk was en nu verslag doe van een woondemonstratie. Ter illustratie doe ik er een selfie bij met demonstranten op de achtergrond. Hij stuurt me een foto van zijn locatie: het zwembad waar zijn dochter les krijgt. “De hel”, staat eronder. Daar moet ik hard om lachen omdat ik nog goed weet hoe verschrikkelijk de zwemlessen waren. In het zwembad was het bizar warm, en ik hield mijn kinderen als een havik in het oog. Was altijd bang dat de badjuf even onoplettend was en mijn bloedjes dan verzopen. Dat tik ik op en dan zitten we weer als vanouds in een sprankelend appgesprek.

Wils kijkt me met grote ogen aan. “Is er iets met Titia? Je zit de hele tijd op je telefoon.”

Schuldbewust steek ik de telefoon in mijn tas en we kletsen wat over de demonstratie. Dan komt Phoebe aangerend met achter zich aan een magere jongen in een leren jack. Hij omhelst Wils alsof hij haar al jaren kent en maakt dan opmerkingen over een feest. Feest? Waar gaat dit over? “Geen zware shit meer voor jou”, zegt hij dan. “Anders moeten we de volgende keer een ambulance bellen.”

De volgende keer? Ik draai me naar Wils en zeg: “Jij gaat me nu precies vertellen wat je hebt uitgevroten.”

Ze wordt rood tot in haar haarwortels, en na veel vragen en trekken krijg ik eruit dat ze met Phoebe op een feestje is geweest WAAR ZE DRUGS HEEFT GEBRUIKT. Ik ben zo kwaad dat ik naar adem snak. “We gaan hier weg.” Ik pak haar arm vast en sleur haar mee naar de auto. Met piepende banden rijd ik naar huis terwijl ik een preek geef over de gevaren van een verslaving, dat drugs gaten in je neus en hersenen maken, en een pilletje zeker niet onschuldig is omdat er zware criminaliteit achter zit. “En dan heb ik het nog niet eens over drugsafval dat illegaal in de natuur wordt gestort en de milieuschade die dat oplevert.” Ze zegt niets, staart voor zich uit met een wit gezicht. Zodra we thuis zijn, rent ze naar haar kamer.

Ik stort neer op een keukenstoel. En besef dat ik dit helemaal verkeerd heb aangepakt.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!