Dagboek van Manon: “Voor ik kan zien van wie de app is, heeft Boy ’m al weg geswipet”

Woensdag

Ik vind het niet erg geëmancipeerd om maar drie dagen te werken, maar wat is het heerlijk om meer tijd te hebben. Zo rijd ik op deze woensdagochtend met Titia naar Anja. Sinds de begrafenis van Jaap ben ik één keer bij haar op bezoek geweest, en toen was ze heel stilletjes. Misschien heeft ze zin om te gaan wandelen of zo. Aanbellen hoeft niet, want ze is in de tuin aan het werk. Een schitterende tuin vol bloeiende tulpen en struiken, het grasveld is zo strak als een biljartlaken. “Dag lieverds!” Ze geeft mij een knuffel en babbelt even tegen Titia, die vanuit de wandelwagen stralend naar haar lacht. Vervolgens laat ze me trots zien wat ze heeft geplant en gezaaid. Daarna gaan we op het prachtige terras zitten, dat is omgeven door geurende bloemen.

“Best jammer dat je dit allemaal achter je moet laten als je gaat verhuizen”, zeg ik.

“Soms vraag ik me af of ik wel moet verhuizen”, zegt Anja. “Ik heb het hier heel erg naar mijn zin. Maar de huizenprijzen zijn nu nog hoog, dus als ik wil verkopen, moet ik het nu doen. Over een paar maanden kan dat heel anders zijn met die stijgende hypotheekrentes en de inflatie.”

We praten verder over economie, de oorlog en Sigrid Kaag. Dan komt het gesprek op Jaap.

“Het gaat”, zegt ze. “Elke ochtend als ik wakker word, is mijn eerste gedachte: er is iets heel vervelends. O ja, Jaap is er niet meer. Vervolgens denk ik aan alle mooie dingen die we samen hebben meegemaakt, en dan heb ik wel weer zin om op te staan.” Ik zie haar ogen vollopen, maar weet niets troostends te zeggen. Ik leg mijn hand even op haar arm. “Het moet nog wennen.” Uit haar mouw haalt ze een katoenen zakdoek waarin ze keihard toeterend snuit. Ik moet er hard om lachen, en gelukkig lacht ze met me mee.

Vrijdag

Heerlijk dat Wils koken als nieuwe hobby heeft omarmd. Ze kan het niet alleen heel goed, het is ook fijn dat Boy en ik vóór het eten lekker met elkaar kunnen kletsen. Terwijl we toekijken hoe Titia gekleurde bekers in elkaar probeert te passen, vertel ik hem over de opening van een nieuw schoolgebouw waar ik voor de krant bij was. “In het pand zijn helemaal geen lokalen en gangen! Het was één grote open ruimte.”

“Wordt dat niet een enorme chaos?”

“Dat dacht ik ook, maar de docenten zijn ongelooflijk enthousiast. Ze zeggen dat ze de leerlingen veel meer individuele aandacht kunnen geven. Kinderen die heel slim zijn of juist minder goed meekomen, kunnen dan lessen volgen in een andere groep. Ik vond het echt een leuke school, die me wel wat lijkt voor Titia. We moeten haar wel snel opgeven, omdat ze anders geen plek meer hebben.”

Ongelovig kijkt hij me aan. “Ze is net één! Ik wil er dan wel eerst gaan kijken. Ik weet het nog zo net niet, met die open ruimte.”

Ik pak mijn telefoon en open mijn agenda. “Kun jij misschien volgende week woensdag?”

Op dat moment krijgt hij een berichtje. Voordat ik kan zien van wie, heeft hij de app al weg geswipet. “Volgende week is prima”, zegt hij en legt zijn telefoon weg.

“Moet je niet reageren?”

“Dat bericht is van een klant, dat komt later wel. Ik zit hier nu toch lekker met jou?’

Titia komt voor ons staan met haar handjes in de lucht. Dat betekent dat ze bij ons wil zitten. Ik til haar op en ze komt half op Boys en half op mijn schoot zitten. Als hij haar kietelt, gilt ze het uit van de pret. Wat ben ik toch blij met mijn geweldige kinderen en lieve vent. Dat wil ik graag zo houden. Straks even checken van wie Boy dat berichtje kreeg.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!