Dagboek van Manon: “Wat is er een ramp? Waarom appt de buurvrouw dat naar mij?”

Donderdag

Vandaag werk ik thuis, omdat de hoofdkraan moet worden vervangen. De eerste vijf regels staan net op papier als er wordt aangebeld. Voor de deur staat een man van een jaar of vijftig, met een bril die zijn ogen enorm vergroten, en een flinke gereedschapskist. “Ik kom voor de kraan, mevrouw.”

“Daar staat u op.” Ik wijs op het luik onder zijn voeten. Als hij het heeft geopend werp ik ook een blik in het donkere gat. Grijze spinnetjes schieten weg, leidingen, draden, en alles is vochtig. Hij zucht. “Dat gaat een moeilijke worden.” Ook zegt hij iets over uithakken om een draai te kunnen maken. Ik begrijp het niet, en grap: “Moet ik de buren waarschuwen?” Maar nee, dat is niet nodig, het komt allemaal goed.

Aan het werk dan maar weer. Het is een lastig stuk. Het gaat over het gerenoveerde stadshuis, maar de wethouder die ik erover interviewde deed of hij projectleider Vaticaan was. Om de haverklap zei hij: “Dit is uiteraard off the record.” Lesley belt over het afscheidsfeestje van Phoebe. Als ik ophang, zie ik dat ik een berichtje van de buurvrouw heb: ‘Wat een ramp. Als ik iets voor je kan doen, geef je maar een seintje.’ ‘Waar gaat dit over?’ tik ik terug. Terwijl ze een antwoordt schrijft, schieten de catastrofes door mijn hoofd. Heeft Boy of Wils een ongeluk gehad? Arie ligt aan mijn voeten te slapen, dus zij kan het niet zijn. Ik lees: ‘Ga maar in de straat kijken’.

Wat? Wat! Ik ren naar de voordeur en zie dat de man van het waterleidingbedrijf een enorm gat voor mijn voordeur aan het graven is. In mijn luik hangt een slang waardoor water naar buiten wordt gepompt, de straat op. Alles is nat. Buren die geïnteresseerd de werkzaamheden volgen, zwaaien naar me en roepen: “Rot voor je, Manon!”

“Wat is hier aan de hand?” vraag ik met trillende stem.

De man leunt op zijn schep. “Een klein tikje ertegenaan was voldoende voor dit.” Hij maakt een weids armgebaar. “U hebt geluk gehad, want de leiding stond op knappen. En dan was ik er niet bij geweest om het water weg te pompen.”

“En nu dan? Moet u niet iemand bellen?”

Diepe zucht. “Dat heb ik gedaan, maar ze nemen niet op. Maar maakt u zich geen zorgen, voordat het donker wordt, heeft u weer water.”

Ik klets even met de buren en ga daarna binnen zitten wachten. Zonder thee, omdat ik geen water heb. Een collega van het waterleidingbedrijf komt erbij. In een fluorescerende jas loopt hij voor mijn raam heen en weer, hardgrondig vloekend in zijn telefoon. Als ik hem begroet, knikt hij naar me en zegt dat het allemaal in orde komt. Er komt een derde man bij, die meteen met zijn hoofd het gat induikt, waardoor ik vol zicht heb op zijn bouwvakkersdecolleté. Vanuit de diepte hoor ik hem zeggen dat ik me geen zorgen moet maken.

Foto’s van het waterballet stuur ik naar Boy, Wils en Robbert, ik dribbel heen en weer, probeer een tijdschrift te lezen. Dan hoor ik ineens een geluid niet meer: de pomp is afgesloten. Als ik ga kijken, zie ik de man met de bril het gat dichtgooien. “Ik zei het toch, mevrouw, voor het donker klaar.”

“Wat fijn!” roep ik opgelucht. “Dankjewel!”

Zodra hij weg is, veeg ik zand van de straat, zuig en dweil de gang, en nu ik toch bezig ben, pak ik ook maar even de woonkamer mee. Dan is het tijd om te gaan koken. Precies één alinea over het gerenoveerde stadhuis heb ik kunnen schrijven. Jammer.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!