Kijk je naar de trouwfoto’s van 02-02-2002, dan spat de liefde ervan af. Als er miljoenen mensen naar je bruiloft kijken en je hebt alleen oog voor elkaar, dan zit het wel goed tussen twee mensen. Wat het des te opmerkelijker maakt dat Máxima Zorreguieta en kroonprins Willem-Alexander een lichtelijk stroeve start maakten in 1999, in Sevilla.
Máxima was er met Cynthia Kaufman, een goede vriendin die wist dat Máxima’s relatie met Dieter Zimmerman niet lekker liep. Ze had haar uitgenodigd mee te gaan naar de Feria de Abril om de sleur te doorbreken. Overdag waren er stierengevechten en paardenraces, ’s avonds was het één en al flamenco, sherry, wijn en tapas in de casetas-feesttenten die de adel afhuurde.
Roddelbladen schreven later dat Máxima overhaast had gepakt en haar jetlag met flink wat make-up en een wijntje had weggesaust. Aanwezigen zagen op het privéfeest – van vermoedelijk de hertog van Alba – een volwassen versie van de eerste ‘feestfoto’ die Nederland ooit zag. Weet je nog? Witte minirok, sigaret in de ene hand, martini in de andere, schaterlachend.
Ze had het naar haar zin. Máxima hield nu eenmaal van een feestje, van muziek en van rode wijn. Ze danste alleen, ze lachte en kletste in haar eigen taal met de Argentijnse en Spaanse mensen die ze er ontmoette. Het was zeker niet zo dat haar hart onmiddellijk sneller ging kloppen toen er een grote blonde man met een lijfwacht in zijn kielzog binnenkwam.
Het gebrek aan enthousiasme was wederzijds. De prins knapte onmiddellijk af op de camera om haar nek. Máxima was door de gastvrouw gevraagd om wat foto’s te maken en hij reageerde korzelig toen ze haar lens op hem richtte en afdrukte. Máxima wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken.
Chagrijn
“Wie is dat chagrijn?”, vroeg ze aan vrienden. Nou, de Nederlandse troonopvolger, dus. “In het begin vond ik het niet zo goed”, zei Máxima, in 2001 in nog een beetje gebroken Nederlands tegen het Jeugdjournaal. “Hij had een beetje vervelende reactie toen ik een foto maakte.”
Dat was inderdaad de eerste impressie die Willem-Alexander van zijn latere grote liefde kreeg: die van een blondine die vrijpostig foto’s maakte. “Ik dacht: wie is zij wel niet?”
Wederzijdse vriendin Cynthia stelde hen aan elkaar voor, zij kuste de prins op beide wangen. Máxima hield het bij een hand die hij iets langer vasthield dan strikt noodzakelijk was. “We zijn toen vrij snel aan het praten geraakt en toen bleek dat we wel wat meer in elkaar waren geïnteresseerd”, zei hij er later over.
Bij het 25-jarig huwelijksfeest van koning Carl Gustaf en koningin Silvia van Zweden in juni 2001.
Liefde op het tweede gezicht?
“Of op het derde gezicht”, aldus een zuinige Willem-Alexander. Máxima, met gevoel voor understatement: “Ik vond hem niet helemaal aardig, maar dat is wel verbeterd.”
Er werd gedanst, die avond. Hij improviseerde voor de grap een tango – je bent in Andalusië of niet – zij omschreef zijn danstalent als “alsof je van hout bent”. Willem-Alexander kon erom lachen en was verkocht. Hij deed zijn best om indruk op haar te maken met een woordje Spaans. Voor wie hem kent, was duidelijk dat hij zich aan het uitsloven was. Zij was eerder nieuwsgierig dan onder de indruk. “Ik vond niks van hem”, zei Máxima later. Maar zie maar eens onverschillig te blijven als een interessante man zijn bewondering voor je niet onder stoelen of banken steekt, zeker als je relatie met een ander aan het doodbloeden is.
Beatrix mocht geen vragen stellen
Het resultaat van die kennismaking in Sevilla was dat Máxima drie dagen na terugkeer in New York weer een vrije vrouw was omdat Dieter zijn spullen had gepakt en Willem-Alexander zijn moeder opzadelde met een astronomische telefoonrekening. Enkele weken na Sevilla troffen Máxima en Willem-Alexander elkaar in New York. Willem-Alexander was uitgenodigd voor de bruiloft van zijn vriend Frederik, graaf van Lynden van Sandenburg met Anne Louise Metz in mei 1999. Samen met zijn broer Constantijn vloog hij erheen. Constantijn was de enige die op de hoogte was van de gevoelens van zijn oudste broer voor de Argentijnse.
Drie weken later zagen ze elkaar weer in New York
De prins moest hiervoor verplichtingen afzeggen en zijn moeder – die niet houdt van plichten verzaken – tekst en uitleg geven. Hij zei later: “Ik heb tegen mijn moeder gezegd: ‘Ze heet Máxima. Ze is Argentijnse, woont in New York, en vertrouw op mij. Stel verder nu geen vragen.’”
Die dagen, nog anoniem in New York, leveren gouden herinneringen op. Volgens Willem-Alexander gingen ze in deze periode “rollerbladend door Battery Park”. Samen skaten, de prins met een pet op, wat lekkers kopen in een deli, praten en ontdekken dat ze, hoewel ze allebei opgroeiden op een ander continent en onder heel andere omstandigheden, toch veel gemeen hadden en grappig genoeg eenzelfde soort jeugd hebben gehad: zowel bij de Oranjes als bij de Zorreguieta’s mochten de kinderen maar heel weinig tv kijken en werd lezen intensief aangemoedigd.
Toen ze elkaar wat beter kenden, was het de econome die meestal op het vliegtuig stapte. “Máxima kwam heel vaak naar Nederland, ik ben maar heel weinig naar New York geweest,” zegt Willem-Alexander daarover. “Terwijl iedereen altijd dacht dat ik daar de hele tijd zat. Het is elke keer gelukt om haar ongezien hiernaartoe te krijgen.”
Hij sneed de groente, zij kookte
Máxima zette in het begin een baseballpet op, “maar na een paar maanden… een pet is niet zo groot en meestal val je ook een beetje op als je met een hoed op in een vliegtuig zit”, zei ze. “Ik kroop altijd in een hoekje en bleef daar de hele reis zitten, zo is het goed gegaan.”
Slechts vier maanden was hen gegund om elkaar in alle rust te leren kennen. De verkering moet aandoenlijk zijn geweest, deels in haar flatje in New York en deels in zijn appartement dat aan Paleis Noordeinde grenst. Hij hield (en houdt) niet van koken en is een groot fan van de magnetron. Máxima kookt wel graag en wist hem de keuken in te krijgen, waar de prins het best gezellig vond om uien en groenten te snijden, hoewel dat vermoedelijk meer met haar dan met een opbloeiende passie voor koken te maken had.
Afschuwelijke broeken, maar ze miste hem
Toch was het niet louter onbezorgde liefde voor Máxima. De opbloeiende relatie trok een enorme wissel op het sociale en professionele leven dat ze in New York had opgebouwd en waarvan ze genoot. Daarbij kwam dat haar vriend het wel heel vaak over zijn moeder had en ze niet verrukt was over het idee dat koningin Beatrix – die ze op dat moment nog niet had ontmoet – zo’n prominente rol had in zijn leven en hun relatie.
Het besef begon te dagen over wat de realiteit zou zijn van een relatie met Willem-Alexander. Natuurlijk, hij nam haar mee naar societyfeesten met interessante mensen en ze leerde door hem de besloten wereld van de aristocratie kennen, iets wat haar ouders altijd geambieerd hadden voor hun kinderen. De verkering was bovendien comfortabel: first class tickets, privévliegtuigen, vip-behandelingen alom. Maar ook: leven in een glazen huis, haar werk moeten opgeven en alles wat ze had opgebouwd moeten achterlaten, voor een man voor wie ze geen vlinders voelde en die “afschuwelijke broeken” droeg.
De aarzeling werd niet veroorzaakt door hem, hij droeg haar op handen en behandelde haar als een prinses, lang voor ze dat echt werd. Hij was bovendien vriendelijk en verstandig. Zelfs haar meest kritische vriendinnen omschreven hem als “een schat van een man”, eigenlijk de ideale partner dus. En ze mocht dan niet smoorverliefd zijn, ze was wel dol op hem, miste hem als ze niet bij elkaar waren en was altijd blij als ze ‘Alex’ op het scherm van haar telefoon zag oplichten.
Toen nog Prins Willem-Alexander met zijn verloofde Máxima Zorreguieta
Schoonouders over en weer
Het is totaal anders om als troonopvolger te worden geboren en te weten wat je lotsbestemming is dan om als zelfstandige, onafhankelijke vrouw van achtentwintig vrijwillig voor een rol in een koninklijke poppenkast te stappen. Je anonimiteit en nationaliteit opgeven. Altijd de kritische blik voelen van het volk, zijn moeder, de pers en de premier van dienst. Kinderen krijgen van wie het lot van de oudste bij de geboorte vastligt. Weten dat bij een eventuele scheiding ze niet de ‘gebruikelijke voogdij’ zou krijgen – het is geen wonder dat het geen onbezorgde relatie was en Máxima zich wellicht met moeite heeft overgegeven aan haar gevoelens.
Toch stelde ze hem al in de zomer van 1999 voor aan haar ouders en familie, tijdens een skivakantie in Bariloche in Argentinië. En Willem-Alexander introduceerde haar bij koningin Beatrix en prins Claus, in het Italiaanse buitenhuis van de Oranjes in Tavernelle. Gezien het feit dat eerdere vriendinnen jaren moesten antichambreren voor dat moment, als het er al kwam, was dit een teken dat het de prins menens was. Op 31 augustus 1999 lekte uit dat Máxima Zorreguieta de nieuwe vriendin van de kroonprins was.
De haardroger ging ook nog kapot
Het betekende kennismaken met paparazzi, wat een aardig voorproefje was van het leven dat ze zou krijgen als ze voor hem zou gaan. Zij het dan zonder security, de ultieme vuurproef voor elk burgermeisje in deze fase van een relatie met een royal. Twijfelde ze toen nog? Niet zozeer aan haar vriend, maar wel aan alles wat er aan hem vastzat? Niet roken en drinken in het openbaar, geen al te korte rokken, niet flikflooien met Alejandro als ze en public zijn… “Ik dacht: hier moet ik ver van blijven, ik ben een onafhankelijk meisje en heb allerlei plannen”, zei ze er later over. “Dit paste er eigenlijk niet in.”
Maar ze hoort er al een beetje bij. Ze leert Nederlands, Willem-Alexander neemt haar mee voor heerlijke weekenden – kastelen, paarden, feesten – bij vrienden in België en Engeland. Ze viert zelfs de eeuwwisseling met de complete familie Oranje in India. “Het was heel leuk, maar wel moeilijk”, zei ze na die vuurproef van 1999 tegen haar Nederlandse juf Hanny Veenendaal, die erover schreef in Algemeen Dagblad. “Nederlanders zijn behoorlijk kritisch, ik werd als nieuwkomer tegen het licht gehouden. Iedereen kreeg last van Delhi Belly (buikgriep) en ik werd wagenziek. Mijn haardroger ging ook nog kapot. Toen ik hem in het stopcontact stopte, blies hij op. Het voltage was te hoog. De koningin vroeg voortdurend: “Waarom is je haar nat?”
Hij maakt haar gelukkig
Wat uiteindelijk de doorslag gaf, weet alleen Máxima. Het is geen geheim dat ze het niet heel erg vond dat er in Bariloche opeens een beveiliger was die haar skispullen droeg. Het ligt voor de hand dat ze doorhad dat er naast de nadelen van verdergaan met Willem-Alexander ook voordelen waren. Toegang tot een interessant netwerk waarmee ze als econoom echt iets zou kunnen neerzetten, natuurlijk binnen de beperkingen van de koninklijke status.
Het allerbelangrijkste: hij maakt haar gelukkig. Hoe serieuzer de relatie werd, hoe meer zich het teamverband ontspon dat ze tot op de dag van vandaag nog altijd tonen. Ze vinden elkaar leuk, ze kunnen samen goed praten en ontzettend lachen. Ze zijn naast partners ook echt vrienden. Zoals Willem-Alexander zei: “Ze is gewoon een bijzondere vrouw. Ik heb heel veel geluk gehad dat ik haar heb ontmoet. En nog een groter geluk dat zij haar leven met mij wilde delen. Ze betekent alles voor me. Mijn geluk thuis, mijn kinderen, alles heb ik dankzij haar. Maar ze is ook een maatje, een sparringpartner. Ze is kritisch. Ze is ook heel erg zorgzaam. En ook vergevingsgezind, als ik af en toe nukkig ben.”
Doorgehakte knoop
Dat kiemde allemaal in het najaar en de winter van 1999 en Máxima hakte de knoop door. In maart 2000 kondigde de RVD (zo officieel was het toen al) haar verhuizing naar Brussel aan, om “Máxima te laten wennen aan het leven in Europa.” Ze werd eerder al door de RVD omschreven als ‘de vriendin van de prins van Oranje’. Bij de verhuizing naar Brussel sprak woordvoerder Eef Brouwers van “twee mensen die verliefd zijn en die elkaar goed willen leren kennen.” En zo begon het.
Beeld: Getty Images
