Agnes Hofman: "Heb ik gehuild? Natuurlijk. En hard ook"
Agnes Hofman (41) is lifestyle journalist met Nederlandse en Braziliaanse roots. Ze woont in Lissabon met T., haar zoon van 21. Vanaf deze week schrijft ze op Libelle over haar leven, loslaten en gelukkig(er) worden.
Terwijl ik nietsvermoedend mijn nagels aan het lakken was, zette mijn zoon zijn laptop voor me op tafel. “Kijk,” zei T. Ik zag een karig ingericht studiootje, met een oude slaapbank en een tweepits-kookplaatje. Ik begreep het niet, want we zijn inderdaad op huizenjacht naar een groter appartement voor ons samen. Maar dan wel een met minstens twee slaapkamers en het liefst ook een tweede badkamer. Met een ruim terras en op loopafstand van het centrum. Een plek waar we ons de komende jaren kunnen settelen. T. schraapte zijn keel. “Ja mam, daar wil ik het met je over hebben. Ik denk erover om op mezelf te gaan wonen, om mijn eigen plekje te zoeken.” Heb ik gehuild? Natuurlijk. En hard ook. Want mijn hemel, wat hou ik van die jongen. Ook al is T. twee meter, met een baard, een baan en schoenmaat 48, het blijft mijn baby.
Portugal
Net negentien was ik, toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Drama natuurlijk, want ik zat nog op school en mijn relatie vertoonde al scheuren. Ik weet nog dat ik bij het raam van mijn tienerkamer stond, de zwangerschapstest kleurde blauw. Onbewust legde ik mijn hand op mijn buik. Ik wist dat ik een jongetje zou krijgen, hoe ik hem zou noemen en dat het allemaal ooit wel goed zou komen. En het kwam goed. Uiteindelijk. Ons verblijf in een Blijf van mijn Lijf huis ligt ver achter ons, net als mijn ziekte waarbij een grote tumor is verwijderd. Alle schulden zijn afbetaald, mijn carrière gaat goed en hij heeft een leuke baan. We hebben de afgelopen jaren samen de wereld over gereisd tot we besloten dat Portugal ons nieuwe thuis wordt; hier voelen we ons het meest thuis. Maar terwijl ik moodboards maakte voor een inrichting die we allebei waarderen – tropical glam voor mij en klassiek minimalistisch voor hem – bleek hij zijn eigen plan te trekken. Een plan waarin er blijkbaar geen ruimte is voor mij.
Dramatisch
“Waarom doe je altijd zo dramatisch? Juist daarom wil ik het huis uit, voor mijn rust,” hoorde ik hem roepen, terwijl ik huilend naar mijn slaapkamer vertrok, met drie gelakte nagels en een gebroken hart. En, eerlijk is eerlijk, een gekrenkt ego. Zoals altijd nam mijn beste vriend D. – die ik snikkend opbelde – het op voor mijn zoon. Want ik ben weliswaar een goede moeder, maar ik ben ook wel… veel. Omdat ons bestaan altijd zo onzeker was, wil ik teveel controle, ben ik te beschermend en kan ik zo moeilijk loslaten. Dat is niet goed voor hem, maar ook niet voor mij. Zonder mij kan hij zichzelf beter ontwikkelen. Maar dat geldt andersom natuurlijk ook. Nu, na een paar dagen reflectie, realiseer ik me dat een leeg nest misschien ook voordelen voor mij heeft…
De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
lees ook
Tekst: Agnes Hofman.
