Agnes Hofman: "Racisme was altijd aanwezig, juist op de momenten dat ik het niet vermoedde"

Agnes Hofman (41) is een lifestylejournalist met Nederlandse en Braziliaanse roots. Ze woont in Lissabon met T., haar zoon van 21. Ze schrijft voor Libelle over haar leven, loslaten en gelukkig(er) worden.
“Wat is jouw hoogtepunt van 2020?” vraagt T. We zitten samen op de bank. Ja, we hebben een compromis gesloten. T. blijft nog een aantal maanden thuis wonen om flink te sparen. Want hoewel ik legendarisch slecht ben in administratie, was hij toch onder de indruk van de financiële balans die ik hem presenteerde nadat hij aankondigde dat hij op zichzelf wilde gaan wonen. Hij schrok van alle vaste lasten die op hem wachten, terwijl ik een triomfantelijke glimlach onderdrukte. Nu kan ik me beter voorbereiden op het lege nest syndroom, hem zo drama-vrij uitzwaaien en nog even genieten van de volwassen gesprekken die we hebben.
Racisme
“Nou ja, je kunt je ook afvragen of 2020 überhaupt hoogtepunten heeft,” zegt hij. “Black Lives Matter,” antwoord ik, zonder erover na te hoeven denken. Mijn moeder is als Afro Braziliaanse zwart en mijn vader was in zijn jonge jaren een Clint Eastwood look-a-like. Ik zit er qua looks precies tussenin, met een karamelkleurige huid. Ik was het enige bruine meisje in het dorp waar ik opgroeide. En racisme was altijd aanwezig, juist op de momenten dat ik het niet vermoedde. Dat ik na een kinderfeestje thuis werd gebracht en mijn tas als enige werd gecheckt of ik niets had gestolen: “Je weet maar nooit bij die zwartjes,” zei de vader van mijn vriendinnetje. Schelden, spugen, slaan… Ik raakte er bijna aan gewend. Het ergst vond ik dat mijn mooie volle kroeshaar staart op het schoolplein werd afgeknipt, dat leraren wegkeken en dat niemand wat deed.
Uitleggen en verdedigen
Ook in de jaren erna moest ik mezelf vaak uitleggen en verdedigen; dat ik tienermoeder ben, bleken mensen heel logisch te vinden, dat ik gestudeerd heb niet. “En hoe kan het dat je zo keurig accentloos spreekt?” Dat zijn dezelfde mensen die riepen dat racisme niet bestaat. “Niet hier hoor, niet in Nederland.” Ja, wel dus. En door Black Lives Matter is dat eindelijk goed bespreekbaar. Ook thuis. Dat T. een bruine man met kroeshaar is, maakt me zowel trots als bezorgd. Want ook hij heeft de nodige opmerkingen over zijn uiterlijk heeft gekregen. “Maar dat heeft me nooit onzeker gemaakt,” zegt hij. “Voor de een ben ik te donker, voor de ander te licht. Het is nooit goed. Ik ben altijd de langste en ik kan nooit gewoon naar de winkel om leuke sneakers te halen. De wereld is nu eenmaal niet inclusief. Maar zegt dat iets over mij of over de maatschappij? Wie of wat moet zich dan aanpassen? De maatschappij, lijkt me.” Wat is hij wijs en volwassen. Meer nog dan ik, op dezelfde leeftijd. En toen was T. al geboren. Hij is er echt klaar voor, om zijn vleugels uit te slaan. Nu ik nog…”
De mooiste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
lees ook
Tekst: Agnes Hofman. Beeld: privé.