Anne-Miek (55) werd recent weduwe: "Dankzij mijn autisme heb ik houvast"
Anne-Miek Wijnbergen (55, postbezorger) dacht dat de navel van haar man Rinus ontstoken was toen ze in augustus 2020 terugkwamen van vakantie. Slechts twee maanden later overleed hij. “Zowel onze zoons als ik hebben autisme en daarom is structuur belangrijk voor ons. Structuur biedt houvast en dat was precies wat ik nodig had.”
“Mijn man en ik waren 27,5 jaar getrouwd toen hij vorig jaar oktober na een kort maar hevig ziekbed overleed. Twee maanden daarvoor waren we teruggekomen van vakantie en klaagde hij over last aan zijn navel. Ontstoken, dachten we. Maar na onderzoek in het ziekenhuis bleek dat het om een uitzonderlijke vorm van kanker ging. De kanker was al dusdanig vergevorderd dat opereren geen optie meer was. Uiteindelijk heeft Rinus één chemo gehad voordat hij overleed aan een longembolie als gevolg van die chemo. 64 was hij, veel te jong.”
Schuifelen
“Tijdens zijn ziekbed stond onze wereld en die van onze zoons (27 en 25) op z’n kop. Ik functioneerde op de automatische piloot om de boel draaiende te houden, maar ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe snel hij achteruit ging. In een paar weken tijd ging het van niet meer kunnen fietsen, naar nauwelijks kunnen lopen, tot schuifelend naar de wc. En toen ineens hield alles op. Ik bleef alleen achter en het verdriet is nog steeds onnoemelijk.”
“Toch, en dat klinkt misschien raar, ben ik niet ongelukkig. Voordat mijn man overleed had ik al tegen hem gezegd dat ik niet van plan was om een oude, zure, wrokkige weduwe te worden. Daar had hij nog hartelijk om gelachen en grapjes over gemaakt, want ondanks alles konden we nog lachen. Dat heb ik van hem; toen Rinus nog leefde, leerde hij me om altijd positief in het leven te staan, wat er ook gebeurt.”
Autisme
“Dus vrij snel na de crematie nam ik me, samen met onze zoons, voor om na het weekend de draad weer op te pakken. ‘Nu is het klaar’, zeiden we. ‘Er begint een nieuwe week, we moeten door, terug naar onze normale structuur.’ Nu komt dat niet helemaal uit de lucht vallen; zowel onze zoons als ik hebben autisme en daarom is structuur belangrijk voor ons. Structuur biedt houvast en dat was precies wat ik nodig had. Want alles wat we voorheen met z’n tweeën deden moest ik nu alleen doen. Alle plannen die we met elkaar hadden, vielen in het water, kortom, mijn hele wereld werd door elkaar geschud… en juist dan biedt die structuur houvast.”
“Eigenlijk is het mijn zoons en mij vrij snel gelukt om onze eigen weg te vinden in deze nieuwe situatie. Natuurlijk hebben we verdriet en is er het gemis, maar tegelijkertijd merk ik dat we als gezin, met z’n drieën, nóg hechter zijn geworden. Daar ben ik wel trots op en dat maakt me gelukkig.”
Echtpaar
“Maar er zijn ook moeilijke momenten hoor. Vroeger gingen Rinus en ik altijd een ommetje maken, gewoon lekker wandelen. Dat wilde ik laatst weer oppakken. Ik nam expres een andere route omdat de eerste keer wandelen misschien pijnlijk zou zijn. Maar alles ging goed totdat ik op een bankje ging zitten om even uit te rusten. Er wandelde een echtpaar langs dat druk in gesprek was. Toen moest ik even een traantje wegpinken. ‘Dat waren wij’, dacht ik, ‘zo wandelden wij ook altijd, gezellig pratend met elkaar’.”
“En onlangs zou hij 65 zijn geworden en vervroegd met pensioen zijn gegaan. Een moeilijke dag, want deze dag zou de eerste dag van de rest van ons leven markeren. Ik ben toen lekker met de kinderen gaan eten. Diezelfde middag hadden zijn vrienden een wandeltocht door Amsterdam georganiseerd en gingen we langs alle plekken waar we gemeenschappelijke herinneringen hadden: zo leidde de tour langs ons eerste huis, maar ook langs Paradiso en Concerto, want Rinus was een echte muziekliefhebber. Heel lief van zijn vrienden, want zo kreeg deze dag toch iets positiefs. Maar, je moet het wel willen zien hè. Zelfs aan negatieve dingen kun je een positieve draai geven.”
Medeleven
“Soms krijg je op Facebook zo’n herinnering voorgesteld. Laatst was dat een foto van de zee, samen met Rien. Sommigen reageerden daaronder met een hartje, anderen juist met medeleven. Goed bedoeld natuurlijk, maar als ík aan dat moment terugdenk, word ik juist blij. Ik krijg er een goed gevoel van en het vult mij met dankbaarheid.”
“Vriendinnen vinden het soms moeilijk te begrijpen dat ik er op deze manier in sta. ‘Je moet je gevoel niet wegstoppen’, zeggen ze dan. Maar met zulke opmerkingen kan ik niet zoveel. Moet ik dan huilend in mijn bed gaan liggen? Kijk, ik snap dat mijn houding anderen verbaast, maar dit is míjn manier om met rouw om te gaan. Ik ben niet iemand die zwelgt in verdriet. Liever focus ik op de mooie herinneringen van alles wat we samen hebben ondernomen, en ook op wat er wél nog is. Als ik dat doe kom ik al snel uit bij mijn zoons en hoe goed we het eigenlijk doen, zo met z’n drietjes. Dan ben ik werkelijk tevreden. Soms denk ik: ‘Hij zou ons eens moeten zien vanaf zijn wolkje, wat zou hij trots zijn!’”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
lees ook
Interview: Paulijn van der Pot. Beeld: Privé.
