Met zo’n naam kon het bijna niet uitblijven of Máxima Zorreguieta zou een hele grote worden. Letterlijk betekent Máxima in het Spaans ‘maximaal’, ‘het hoogst haalbare’, ‘de beste’. En hoewel ze inderdaad al in haar tienertijd tot grote hoogte reikte (letterlijk, Hare Majesteit meet 178 centimeters en dat is een stuk langer dan de gemiddelde Argentijnse), werd er best weleens een grapje gemaakt over die naam, die in Argentinië eigenlijk nauwelijks voorkomt.
Jorge en María Zorreguieta vernoemden Máxima naar haar overgrootmoeder, maar op haar prestigieuze scholen zagen ze het meer als een self-fulfilling prophecy. “We moesten altijd lachen om haar naam”, deelt een studiegenootje met de Nederlandse pers als wij in 1999 van haar bestaan leren. “Alsof het een intentieverklaring was om altijd de beste te zijn.”
Het is precies wat papa Jorge altijd al wilde voor zijn slimme dochter. Het eerste kind van zijn tweede leg, want hij had al drie dochters uit een eerder huwelijk toen Máxima op 17 mei 1971 ter wereld kwam in Buenos Aires. Het oogappeltje van papa, en de baby die de twee gezinnen op een positieve manier voor altijd met elkaar zou verbinden.
Al op heel jonge leeftijd nam Coqui, zoals Máxima’s vader in Argentinië vaak genoemd werd, zijn meisje mee naar bijeenkomsten en later ook op werkreizen. Daar zou Máxima ook haar gevoel voor diplomatie hebben aangeleerd. Ook haar charisma schijnt ze van Coqui te hebben, die al vroeg grootse dingen voorspelde voor zijn Máxi. Dat werd al op de kleuterschool duidelijk: geen klasje ergens dicht bij huis, maar een exclusieve, Engelstalige school met Duitse nonnen aan het roer. Hier werd Máxima opgevoed naast andere dochters van de gegoede burgerij van de Argentijnse hoofdstad.
Cynthia Kaufmann
Ze sloot daar en op haar volgende privéschool vriendschappen voor het leven, onder meer met Samantha Deane (die tegenwoordig óók met een Nederlander is getrouwd), Florencia di Cocco en Cynthia Kaufmann, die nog héél belangrijk zou worden in de rest van Máxima’s waanzinnige levensverhaal.
Die laatste leerde ze kennen op de chique Northlands School in de voorstad Olivos, waar ze van haar zesde tot haar achttiende op zat. Een school waar de beveiligers standaard bij de voordeur stonden om de dochters van diplomaten en internationale CEO’s te behoeden voor de soms ruige buitenwereld van de hoofdstad.
Binnen was het beeld heel anders: een en al keurigheid, van de schoolkostuums (witte blouse, Schotse rok) tot het tweetalig onderwijs (’s ochtends Engels, ’s middags Spaans) en het schoolcredo ‘om zelfbewuste, veelzijdig ontwikkelde en internationaal georiënteerde pupillen af te leveren’. Missie geslaagd, weten we nu.
Struinen door de stad, skiën in Bariloche
Maar zo vanzelfsprekend was het allemaal echt niet. De school kostte een slordige 2500 gulden per maand en dat was zelfs voor staatssecretaris van Landbouw Jorge een flinke som. Om de kosten iets te drukken scheen Máxima vaak een van huis meegenomen lunch te eten, terwijl vriendinnen zich in de dure kantine in de watten lieten leggen. Niet dat Máxima op welke manier dan ook een buitenbeentje was: ze had een flinke vriendinnengroep en stond bekend als een grote gangmaker, dat meisje dat in al haar enthousiasme nog weleens de klas uit werd gestuurd omdat ze te veel kletste.
Ze genoot van alles wat haar school te bieden had, zoals veel aandacht voor sport (ze was aanvoerster van het volleybalteam) en muziek. Dat laatste is diep in Máxima geworteld: ze speelt ook nu nog gitaar, zingt graag met haar dochters en zet zich in Nederland al jaren in voor meer muzieklessen op basisscholen. De basis daarvan ligt duidelijk op Northlands.
Stoer kind
Gelukkig vond Máxima naast haar pittige curriculum ook nog gewoon tijd om een beetje kind te zijn. In de weekenden genoot ze van al het moois dat Argentinië te bieden heeft. Al in haar kleutertijd was Máxima een stoer kind dat de drukke straten van La Recoleta (de wijk waar de Zorreguieta’s in een hooggelegen appartement woonden) makkelijk wist te combineren met lange weekenden en vakanties tussen de natuur. Zo was ze regelmatig te vinden in de tuin van tante Rita in Pergamino.
Toen ze iets ouder werd kocht de familie een vakantiehuis in skioord Bariloche. In diezelfde omgeving hebben de Oranjes ook nu nog een huis, wat maar aangeeft hoe dol Máxima is op haar roots en de manier waarop ze is opgevoed. Ook haar eigen dochters krijgen waar mogelijk een mix van het stadsleven in Den Haag en het Patagonische buitenleven mee. Herfst- of kerstvakanties in het eigen huis van het gezin in Puerto Manzano zijn in normale jaren eigenlijk vaste prik. Toch was Máxima, net als haar dochters nu, in de kern een stadsmeisje. Iemand die genoot van de drukte van de stad. Dat paste ook beter bij haar toekomstdromen, die ze in haar eigen jaarboek onder het kopje ‘ambities’ ooit omschreef als “te veel om uit te leggen”.
Eerste stappen op het liefdespad
Zo ambitieus als Máxima ook toen al was, zo timide was ze op liefdesgebied. Ze was, naar Argentijnse schoonheidsidealen dan, niet de dunste. Had een beugel. En ze was dus lang, veel langer dan haar klasgenoten. Tel daarbij op dat ze op een meisjesschool zat en het is niet onlogisch dat ze een beetje een laatbloeier werd. Het duurde tot aan de universiteit tot Máxima écht uitgroeide tot de zelfverzekerde vrouw die wij in Nederland hebben leren kennen.
“Pas op haar twintigste had ze geen moeite meer met haar lengte”, stelt journalist Marcia Luyten in een interview met de Volkskrant. Zij schreef het boek Máxima Zorreguieta – Moederland. “Ze werd zelfbewust, ging hakken dragen. Veranderde in een mooie zwaan.” En dat trok corresponderende mannen aan, herinneren studiegenoten zich nog maar al te goed. De knappe, rijke en zeven jaar oudere Italiaan Tiziano Iachetti bijvoorbeeld, met wie Máxima in haar vroege dagen op de Universidad Católica Argentina aan het daten sloeg. Later volgde nog Max Casá, een student aan de hogere hotelschool. En makelaar Hernán Duprat.
Specialisatie
Maar een écht grote liefde zat er niet tussen, niet in de laatste plaats omdat Máxima haar hart al verloren had aan haar opleiding. Economie, met een specialisatie in economische wetenschap. Ze werkte hard en had al tijdens haar opleiding bijbanen in het financiële wereldje. Daarnaast kluste ze bij met bijlessen Engels en wiskunde voor scholieren en studenten. Als ze op haar 25e afstudeert, doet ze dat dan ook niet met de hoogste cijfers: gemiddeld een zeventje. Niet zo gek als je bedenkt wat ze er allemaal nog naast deed.
Al met al wist Máxima het best hoe ze zich kon voorbereiden op haar ultieme ambitie: een baan bij een topbank, op de meest beroemde en beruchte banklocatie ter wereld. Niet lang na het behalen van haar bul vertrok ze naar New York om al haar werkdromen waar te maken. Haar omgeving had niet anders van haar verwacht, zo vertelde een studievriendin ooit tegen een Nederlandse krant: “Argentinië was te klein voor Máxima.”
Cynthia weet een leuke man voor haar
Het is juni 1996 als Máxima arriveert in The Big Apple, zonder een baan, maar mét een belangrijke connectie: halfzus Dolores woont er ook. Zij volgt in de stad een opleiding tot kunstenares en laat haar halfzusje met liefde de hele stad zien. Die blijkt Máxima te passen als een handschoen. In no time scoort ze haar eerste sollicitatiegesprekken en niet veel later volgt een baan bij beleggingsbank HSBC James Capel. “Ze wist wat ze wilde en had lef, talent en doorzettingsvermogen”, aldus Ineke Holtwijk, de journalist die Nederland iets meer dan drie jaar later zal voorstellen aan de nieuwe vriendin van onze kroonprins.
Máxima trekt aanvankelijk in een appartementje op 57th Street, tussen 6th en 7th Avenue, en woont in haar tijd in New York afwisselend samen met vrienden, alleen of met een vriendje, in een aantal verschillende appartementjes in niet de minste wijken. Zo woont ze een tijdlang in het chique Soho, waar ze geniet van een typisch New Yorks leven: ’s ochtends naar de sportschool (Chelsea Piers was favoriet), overdag werken (in totaal bij drie banken in drie jaar), ’s avonds nog even winkelen en lekker vaak uit eten met haar vriendengroep. Die ook in New York groot was, en niet mis bovendien: er zat onder anderen een graaf tussen (van Liechtenstein), en een nazaat van de Spaanse Hertog van Alva.
Máxima leerde ze allemaal kennen dankzij een vriendin uit haar Northlands-tijd, haar eerste roommate in New York, Cynthia Kaufmann. Zij was inmiddels een ware socialite in het avondleven van New York geworden en kwam op alle goede feestjes, waar wel vaker een prins of troonopvolger voorbijkwam. Zodoende ontmoette Cynthia in november 1992 ook ene Willem-Alexander, die in town was om de marathon te lopen. De twee hielden contact en kwamen elkaar nog weleens tegen op een glamoureus feestje op het Europese vasteland. Daar was Máxima steevast niet bij: veel te druk met haar baan, en in haar laatste jaren in New York bovendien gebonden.
Ze woonde inmiddels samen met Dieter Zimmerman, een Amerikaan met een Duitse achtergrond die zelf aan de weg timmerde als grafisch vormgever bij een groot reclamebureau. Samen trokken ze in een appartement aan 225 West 20th Street, maar zo dol als de twee op elkaar waren, zo veel werd er volgens kennissen ook geruzied. Toen Máxima in het voorjaar van 1999 bij Cynthia op de bank belandde met de boodschap dat ze klaar was met het geknipperlicht, zag die haar kans schoon. Ze wist wel iemand voor Máxima. En klom vrijwel direct in de mail.
Ook Dieter sprak zijn mond niet voorbij
Niet veel later was het Máxima zelf die een belangrijk mailtje verstuurde. Naar al haar vrienden en familieleden, in Argentinië én in New York. Met het verzoek of zij, mochten er media bij ze aankloppen, nul op het rekest wilden geven. Mediastilte, por favor. Waarom precies, dat liet ze nog even in het midden. De reactie van haar naasten was veelzeggend over wat voor vrouw Máxima is: niemand sprak zijn mond voorbij, en zelfs anno 2021 is er geen vervelend tell-all-interview opgedoken over haar liefdesleven in New York. Haar inner circle is altijd om Máxima heen blijven staan, haar beste vriendinnen bleven haar beste vriendinnen. En van Dieter werd, op een geruchtje dat hij tegen een Nederlands roddelblad zou hebben gezegd dat Máxima hem ‘bedrogen had met de prins’ na, helemaal nooit meer iets vernomen.
Wat we wél weten: zijn naam stond nog op de deurbel van hun appartement toen de Nederlandse pers in september 1999 neerstreek in New York om de jacht op Máxima te openen. De vrouw van wie oud-Spoorloos-speurneus en Volkskrant-correspondent Ineke Holtwijk na maanden vol speculaties had ontdekt dat zij de nieuwe, serieuze vriendin van onze kroonprins was.
En toen was daar de Feria in Sevilla
Hoe dat zo kwam? Nou, de twee ontmoetten elkaar op de Feria (een jaarlijkse feestweek) van Sevilla, zoveel weten we inmiddels zeker. Het paar heeft daar zelf meermalen over verteld, en vierde in 2019 zelfs hun jubileum ter plaatse, met hun dochters op sleeptouw. Dat Cynthia hem een paar weken eerder al wat foto’s van de misschien-wel-misschien-niet-vrijgezelle Máxima had gestuurd, dat is een minder bekend maar volgens goede bronnen niet minder waar gegeven.
Die foto’s vielen in de smaak, al had Willem-Alexander op dat punt natuurlijk nog geen idee hoe goed Máxima precies bij hem zou blijken te passen. Hoe het ook zij: Máxima vloog met haar vrienden mee naar Spanje. En toen de prins na jaren zoeken (het was op dit punt ook alweer bijna een jaar uit met Emily Bremers) zijn toekomstige vrouw zag, was hij meteen verkocht. Of nou ja: toen ze haar camera, altijd een heikel punt voor de prins, uiteindelijk neerlegde om te gaan dansen dan.
Haar charme en charisma deden het ’m. En haar dansmoves, die natuurlijk ook. Willem-Alexander improviseerde een tango. Máxima grapte dat hij danste alsof hij van hout was. Ze dansten op een nummer van Elvis. En oké, Máxima ging niet helemáál direct om (“Ik dacht: hier moet ik ver van blijven, ik ben een onafhankelijk meisje en heb allerlei plannen. Dit paste er eigenlijk niet in”, zou ze er later over zeggen), maar toen Willem-Alexander drie weken later al op haar New Yorkse stoep stond voor een reünie, was ze haar plannen snel vergeten. And the rest, zoals ze dat in Amerika zo mooi zeggen, is history.
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Tekst: Claudia Witteveen. Beeld: Hollandse Hoogte / Benelux Press.
