Blogmoeder verwijdert Vogelpoep
Gistermiddag stond ik te strijken in de serre. De jongens waren samen een tent aan het bouwen in de kamer. Vriend was buiten de deur voor een optreden. Niets aan de hand dus.
Totdat er ineens een kinderstemmetje gilde: “er zit een vogel in de kamer!”. Aangezien ik dacht dat het bij hun spelletje hoorde riep ik enthousiast terug: “Wat leuk, kan die gezellig bij jullie in de tent wonen”. Nog geen twee tellen later stonden de jongens bij me, allebei helemaal stijf van de adrenaline. “Er zit écht een vogel hoor en hij heeft op de bank gepoept” meldde Max. “Héééééééél veel poep mama” beaamde Tijn, druk gebarend met zijn kleine handjes. Nu werd ik toch wat argwanend….er zou toch niet echt een vogel binnen zitten? Hoe is dat beestje daar dan terecht gekomen? Nou ja, er zat niets anders op dan zelf even een kijkje te gaan nemen.
Met de jongens op mijn hielen liep ik richting de kamer. Ik stapte over de drempel. Meteen fladderde er iets vlak boven mijn hoofd langs. “Whooeeeaaaaahhhhh, er zit een vogel in de kamer” gilde ik uit en spurtte de kamer weer uit. “Dat had ik je toch al gezegd” merkte Max droogjes op. Snel trok ik de deur dicht. Mijn nekharen stonden overeind en m’n hart bonsde in mijn keel. Shit, wat nu? Koortsachtig zocht ik naar opties om die vogel weer naar buiten te krijgen, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om weer terug die kamer in te gaan. Ik ben niet bang voor vogels, maar ze moeten niet in mijn woonkamer over mijn hoofd gaan fladderen. “Eh, Max? Zou jij het durven om de tuindeuren in de kamer open te maken?” Echt heel onvolwassen van me, maar ik durfde echt die kamer niet meer in. “Nou, ik durf dat wel, maar dan moet die vogel wel stil zitten en dan moet er wel iemand mee” zei Max. Hmmmm, dit kon nog wel eens lastig gaan worden. “Ik ga wel met Max mee” zei Tijn. En zo geschiedde.
Max en Tijn slopen stilletjes de kamer in en ik hield in de deuropening met knikkende knieën de wacht. De merel, de vogel bleek een merel te zijn, zat bibberend boven op de boekenkast weggedoken. Max maakte de tuindeuren open en rende snel met zijn broertje naar buiten. Ik trok de woonkamerdeur dicht en haastte me via de serre naar buiten. Daar hebben we met z’n drieën vol spanning gewacht. En jawel hoor, na een kleine twintig minuten fladderde de merel naar buiten.
Nadat alle vogelpoep was weggepoetst heb ik mijn twee kleine helden getrakteerd op een grote reep chocolade, dat hadden ze wel verdiend! En in het vervolg gaat het bovenraampje van de woonkamer op een kiertje!
