BORDERLINEBELEVENIS
Hoe vaak hoor ik niet de vraag wat het voor mij betekent om Borderline te hebben??? Ik wou dat ik dit wist, maar was me er nooit bewust van dat ik dit had. Totdat ik depressief werd en hier maar niet van herstelde. Nadat de psychologen wat dieper zijn gaan graven kwamen ze tot de conclusie dat ik een Borderline Persoonlijkheidsstoornis had. En hiermee kun je weer naar huis met een reeks antideprasiva’s en de mededeling dat je het maar moet accepteren. Je moet er simpel mee leren leven.
Maar Borderline is helemaal niet simpel om mee te leven…er is niks simpels aan. Wanneer je iemand verteld dat je dit hebt, dan komen er vaak meer vragen bij dan antwoorden. Het is ook moeilijk en gecompliceerd om het zomaar eventjes uit te leggen. De eerste reactie die ik dan meestal krijg is “Het is helemaal niet aan je te zien…” Dat klopt, want het is niet zoals als het hebben van een gebroken been. Het zit in mijn hoofd, het zijn de gedachten die ik heb…. en daar kun je niet eventjes met een camera naar binnen kijken. Er is ook geen duidelijke omschrijving te geven voor wat Borderline nou precies is. Ze hebben het geprobeerd, maar het blijft nog altijd moeilijk. Het lukt zelfs mij niet om het in één zin te verwoorden….
Voor mij betekent Borderline een constante aanvoer van negatieve gedachten in mijn hoofd die mijn leven beheersen. De hele dag ben ik bezig om alles perfect te willen doen, maar wetend dat dit een onmogelijke taak is. Iedere keer als iemand mij aanspreekt dan heb ik het gevoel dat ze wat van mij moeten. Ik ben bang om een ernstig ongeval te krijgen, ernstig ziek, verkracht of wat dan ook te worden. Ik ben altijd op mijn hoede, waakzaam en allert!!! Ik geloof niet dat mensen mij leuk vinden om wie ik ben, maar dat ze wat van mij moeten. Wel is het zo dat het niet dagelijks aanwezig is. Want ik heb tenslotte een redelijk sociaal leven, ga iedere dag de deur uit en doe gewoon mijn dingen. Er zijn triggers (dit kan een opmerking, reactie of een situatie zijn) waardoor deze gedachten versterkt worden. Bijvoorbeeld bij het oversteken een auto rakelings aan mij voorbij vliegt of wanneer ik het gevoel heb dat mij onrecht aangedaan wordt.
In het dagelijks leven is het een strijd om mijn negatieve gedachten onder controle te houden, zodat ze niet steeds de overhand hebben. Hierdoor ben je continu heel bewust bezig met wat je zegt, wat je doet, eigenlijks met alles.. Ik moet nadenken over de dingen die ik zeg, maar ook de dingen die ik doe. Als iemand een paar dagen niks van zich laat horen, denk ik vaak dat diegene boos op mij is en ik wat fout gedaan heb. Dan kan ik zomaar ruzie maken met diegene om niks. De ene dag kan ik de hele wereld aan, voel me supersociaal en wil ik van alles gaan doen. Maar de andere dag kan ik me heel depressief, onzeker zijn en is alles in mijn leven waardeloos. Als mijn leven een film was, dan zou ik vast een Oscar krijgen voor mijn spelen…want zo voelt mijn leven wel eens. Een groot toneelstuk of film en ik ben de hoofdrolspeler, de regisseur en scriptschrijver tegelijk
In de opvoeding van mijn kind voel ik regelmatig de triggers en loop hierdoor regelmatig op mijn tenen. Of verbijt me om niet in haar bijzijn onterecht uit mijn slof te schieten. Alles moet goed….nee, zelfs perfect!!! Als mijn kind niet op tijd, wat in mijn hoofd zit, op bed ligt dan begin ik te stressen. Dan ben ik een te makkelijke moeder, laat mijn kind teveel aan haar lot over en voldoe niet aan de drie R-en (rust, reinheid en regelmaat). De kleding moet perfect zijn, het eten moet goed en gezond zijn. In alles moet ik de beste, de leukste, de liefste en het spontaans in zijn. Als iemand roept dat die knutselt met zijn kids, dan moet ik dat ook doen, want anders bied ik haar niet genoeg. Wanneer ik mijn kind te lang met verkoudheid rond laat lopen, dan ben ik een waardeloze moeder die haar kind verwaarloost en niet weet wat ze moet doen. En door het streven naar de ultieme perfectie loopt alles inderdaad vrij snel in het honderd. En dan raak ik verward, vergeet ik dat het heel normaal is dat je niet alwetend bent.. Ze hebben bij de geboorte er geen handleiding bij gedaan over pedagogisch opvoeden. Dus moet je puzzelen en hopen dat de stukjes op de goede plaats komen. Doordat ik nu dingen loslaat loopt alles veel beter. Dit heeft alleen tijd nodig om te leren, maar het rottige van alles is dat je maar 1 kans heb, die je niet kan verknallen. En je kind opzadelen met persoonlijkheidsproblemen….is niet wat een moeder een kind wenst
Borderline bepaalt ook mijn toekomst. Ik durf geen opleiding te gaan volgen, een baan te zoeken. Uit angst dat ik het niet goed zal doen of er gewoon niet goed in ben. En dan heb je weer die teleurstelling en de bevestiging dat je nergens goed in bent. Een baan vinden of een cursus doen….ik wil het allemaal wel…maar ik ben overal even zo goed in als even zo slecht.
Ik heb mensen die mij begeleiden op mijn pad en me de goede richting in blijven sturen. Maar mijn wens is dat ik voor eens en voor altijd op mijn eigen intuitie en gevoel kan vertrouwen. Mijn leven ziet er aan de buitenkant heel normaal en eenvoudig uit. Maar wat is normaal als je een constante strijd hebt met je gedachten en gevoelens, ook niet wetend waar de weg je heen brengt. Eindelijk na 10 jaar kan er heel misschien een einde komen aan deze strijd…een therapie die mij geleert heeft mijn gedachten onder controle te krijgen en er niet altijd er meer naar te handelen. Het gaat steeds beter, maar of er een einde aankomt, dat moet ik nog altijd maar zien. En dan pas kan en zal ik het ook geloven….
