Column: Femke doet rijexamen
De nacht voor De Dag Van Het Rijexamen sliep ik uitzonderlijk goed. Op aanraden van een collega had ik een banaan gegeten, want volgens haar zou dat mijn kansen vergroten. Appie, mijn instructeur, had me een sms gestuurd waarin hij me op het hart drukte te visualiseren dat de examinator me een hand zou geven en zou zeggen: “Gefeliciteerd, u bent geslaagd.” En dat deed ik. Ik kon alleen nog maar denken aan het feestje dat ik zou vieren als het lukte, aan de autoritjes die ik naar mijn ouders zou maken en hoe ik in onze Ford Ka naar een interview zou rijden.
Slechts lichtelijk zenuwachtig stapte ik bij de examinator in de auto. Het leek me een aardige gast en toen ik zonder brokken het terrein afgereden was, werd ik steeds hoopvoller over de uitkomst van de rijtest. Ik voelde me zelfs wel comfortabel. “Hier linksaf”, gaf de examinator aan. Ik keek, zoals ik geleerd had, goed in mijn binnenspiegel, buitenspiegel en dode hoek en sloeg af. Om vervolgens uit te komen bij een straat die in een hellinkje eindigde en kruiste met een zeer drukke weg. In mijn hoofd hoorde ik Appie zeggen: “Het gaat allemaal om kijken, kijken, kijken. Dus ik stopte op de kruising en keek. Naar links, naar rechts, nog een keer naar links, nog een keer naar rechts. De kruising was leeg, dus ik besloot gas te geven en kordaat op te trekken. Bam. De rem werd hard ingetrapt. Niet door mij. Verschrikt keek ik opzij en de examinator wees me op een stoplicht aan de zijkant van de weg. Het stond op rood en ik had het niet gezien. “Laat fouten achter je en ga door, beoordeel jezelf niet tijdens het examen”, was daar weer het stemmetje van Appie. En dus reed ik met goede moed verder. De hele rit had ik moed. Ook toen ik vrolijk een busbaan opging en een verboden-in-te-rijden-bord over het hoofd zag. Ik heb niemand in gevaar gebracht, zo bleef ik hardnekkig denken, misschien maak ik nog een kans.
Sneller dan verwacht was het halfuurtje voorbij. We reden het terrein van het CBR weer op en ik parkeerde keurig in een vak. De examinator zweeg, maar ik vond het geen ongemakkelijke stilte. Ik had immers niemand in gevaar gebracht. “Nou, Femke”, sprak hij uiteindelijk, “Het was niet voldoende. Ik hoop dat je niet heel teleurgesteld bent.” Maar dat was ik wel. Enorm, Ontzettend Teleurgesteld.
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met
Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column
over de band met haar moeder of een van de andere columns.
