In de kletterende regen stond de krantenbezorger voor de deur met een grote glimlach op zijn gezicht. Ja, dat om te beginnen: krantenbezorgers hebben het niet makkelijk. Steeds minder mensen lezen een krant; ik lees zelf eigenlijk alleen nog de krant omdat ze het o zo moeilijk maken hem op te zeggen. Een krantenbezorger heeft geen zonnige toekomst. Dat is al slecht nieuws, maar toen hij me het kaartje overhandigde met de beste wensen voor 2014 had ik nog meer slecht nieuws: ik had geen geld in huis.
“Sorry”, zei ik.
“Good!”, lachte hij breeduit, wat ik niet begreep.
“Nee, nee”, zei ik. “Niet goed. Maar als je nou morgen terugkomt…”
“Good!”, herhaalde hij, weer breeduit lachend.

Nou begon me iets te dagen. Namelijk: deze krantenbezorger sprak geen Nederlands. Wat een ellende. Werknemer zijn in een toekomstloze branche, door en door nat geregend en nu ook nog niet kunnen begrijpen dat de man tegenover je geen geld in huis heeft. Ik haalde de zakken uit mijn broek en zei: “No money! Sorry!”
Ja, dit begreep hij wel. Jeetje zeg, ik heb nog nooit zo snel een glunderend gezicht zien veranderen in een diep, ja peilloos diep treurig gezicht. Ik had een man die al zo weinig had ook nog wat extra euro’s onthouden, ook nog tijdens de feestdagen, euro’s die hij vast had willen sturen naar zijn straatarme familie aan de andere kant van de wereld. Ik vond mezelf nu wel een goede definitie van een Slecht Mens. En toen zei ik maar: “You want a beer?”
Hé, daar was razendsnel die glimlach weer terug! En toen, in een flits, kon ik me wel voor mijn kop slaan. Want ik realiseerde me ineens dat ik helemaal geen bier in huis had.
“Yes!” zei hij, terwijl de regen maar op hem neer bleef kletteren.
Oh shit zeg. Ik maakte het almaar erger. Er zat nog maar één ding op. Ik nodigde hem binnen te komen en snelde toen naar de buren om wat flesjes bier te lenen.
Drie flesjes bier later zat hij luid verhalen te vertellen in een mij compleet onbekende taal, waarbij hij bulderde van het lachen. En na elke slok riep hij: “Good!”
“Good!”, riep ik dan maar terug.
Het werd later. En later. En later. Zo’n krantenbezorger, het is eigenlijk net een krant. Op een gegeven moment krijg je er toch echt genoeg van, maar ja, zie er maar eens vanaf te komen.

Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a. Management Team. Lees ook zijn column waarin hij een beha koopt, of lees een van de andere columns.

Cabaretier Jeroen van Merwijk is woensdagochtend overleden. Dat meldt zijn familie. De kleinkunstenaar werd begin 2020 gediagnosticeerd met darmkanker en spendeerde zijn laatste dagen met zijn familie in zijn huis in Zuid-Frankrijk, waar hij op 65-jarige leeftijd overleed.

Jeroen van Merwijk groeide op in Utrecht en Amersfoort. Nadat hij cum laude afstudeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, maakte hij carrière als kunstenaar. Hij was vooral bekend om zijn bijzondere gevoel voor taal, zijn brutale teksten en zijn beeldende kunst.

Carrière

Van Merwijk schreef nummers voor onder anderen Karin Bloemen en Hans Dorrestijn. Ook maakte hij maar liefst dertien theaterprogramma’s als solist. Na een van zijn optredens in 2020 kreeg de cabaretier pijn onder zijn borstbeen. In het ziekenhuis bleek hij uitgezaaide darmkanker te hebben. Ondanks zijn ziekte voelde Van Merwijk zich lange tijd nog goed genoeg om nog een theatervoorstelling te maken. In 2020 zou hij daarmee nog eenmaal op de planken verschijnen. Helaas kon dat niet doorgaan, omdat de cabaretier in september te erg achteruit bleek te zijn gegaan.

Na maanden bonje met elkaar te hebben gehad, moesten ex-geliefden Frank (74) en Rogier (46) dinsdag voor het eerst weer met elkaar voor de camera staan. En dat was best nog even onwennig, zo blijkt uit een interview dat het presentatieduo had met RTL Boulevard.

De twee mannen hebben een heftige periode achter de rug en wanneer Rogier wordt gevraagd hoe het momenteel met hem gaat, wordt hij erg emotioneel.

Vast aan contract

Ex-partners Frank en Rogier kregen in oktober flinke ruzie met elkaar. Frank zou helemaal klaar zijn met de manier waarop Rogier hem behandelt en Rogier liet in verschillende bladen weten dat Frank niet helemaal eerlijk was over zijn afkomst. De twee gingen, na bijna twintig jaar samen, uit elkaar en hadden zelfs een periode helemaal geen contact met elkaar. De mannen waren uiteindelijk genoodzaakt om het bij te leggen, want ze hebben voor de komende twee jaar nog een contract met RTL 4 waarin staat vastgelegd dat ze samen moeten werken voor hun programma Frank & Rogier checken in.

Presentatrice Jojanneke van den Berge (40) volgt in Jojanneke uit de prostitutie verschillende mensen die uit de wereld van sekswerk willen komen. Maar de manier waarop de voormalig PowNed-verslaggeefster met de mensen in haar programma omgaat, valt bij veel kijkers verkeerd.

In 2015 maakte Jojanneke al vier afleveringen van het programma Jojanneke in de prostitutie, waar ze mensen in het vak volgde. Inmiddels focust ze zich met haar nieuwe programma juist op mensen die uít die veelbesproken branche willen komen. Maar dat is geen makkelijke stap, zo blijkt.

Jojanneke uit de prostitutie

In haar programma volgt Jojanneke verschillende mensen die hiermee bezig zijn. Zo wil Mia (21) dat de pornofilms waar zij in heeft gespeeld van internet verdwijnen. Ook bezoekt Jojanneke Oulaya (20) die op haar 13e al werd geronseld voor sekswerk, iets wat geen uitzondering blijkt. Ook zien we Jos (44) die na zo’n driehonderd prostituee-bezoeken probeert te stoppen met betaalde seks. De drie stuiten op veel problemen bij het achter zich laten van de wereld van de betaalde seks.

Willeke is de kleindochter van Anne-Wil en de puberdochter van Manon. Iedere week houdt Willeke een dagboek bij voor Libelle.

Woensdag 24 februari

Ik sta wat onwennig op het schoolplein. Ik ben hier nog wel geweest, af en toe, maar een echte schooldag heb ik in tijden niet gehad. Het is het einde van de middag en er hangt een giechelige, uitgelaten sfeer. Het doet iedereen goed om weer terug te zijn. De angst die ik koesterde, dat het gepest ook in het echt verder zou gaan, blijkt voorlopig ongegrond. Iedereen was ook te druk met de feestelijkheid van weer les in het echt hebben. De examenklas kreeg zelfs les in de bioscoop en het buurthuis, met hun schriften op schoot. Ik merk dat ik de hele dag mijn adem heb ingehouden, wachtend op een sneer van de meisjes in mijn jaarlaag. Ik weet maar één iemand bij wie ik mijn hart kan luchten.

Als ik bij oma thuis van de fiets stap, staat ze breed glimlachend naar me te zwaaien. De lach valt van haar gezicht zodra ze me goed bekijkt. Is het zo duidelijk te zien dat dit me opvreet? Ik loop met een wijde boog om haar heen, de keuken in. Even besteden we aandacht aan beleefdheden – wil je een koekje erbij, hoe is het met je moeder, ja de baby komt gauw, leuke jas is dat – en dan barst ik in een luid, snotterig snikken uit. Ik adem zo hoog in mijn borstkas dat ik nauwelijks uit mijn woorden kom. “Ze moeten me niet, oma. Ze vinden me vreselijk. Ik schaam me zo.”

Het verbod op omhelzen doet oma onhandig draaien met een theedoek in haar handen. “Rustig aan Wil, wie moeten je niet? Het valt vast mee, wat heb jij nou om je voor te schamen?”

Ik vertel haar alles dat me al weken dwars zit. De steeds naardere en persoonlijke roddels die over me verspreid worden, dat ze mijn broer erbij betrekken. Het feit dat hij homo is, houdt mensen blijkbaar toch bezig, terwijl ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. De pesterijen om mezelf en mijn vrienden kan ik aan – we worden een circusbende genoemd, een groep zweverige gekkies. Ferdy en Lotte krijgen ook de wind van voren. Wat mijn hart breekt is wat ze over mijn moeder zeggen. Dat ze te oud is om een kind te krijgen. Dat Boy te jong voor haar is. Dat ze mij en Rob verwaarloosd heeft om een wild seksleven te kunnen hebben met allerlei mannen. Dat haar baby er zwart uit gaat komen, daar lachen ze nog het hardst om. Alsof daar iets mis mee is.

Ik ratel dit allemaal eruit tegen oma, die het zwijgend aanhoort met een groeiende donderwolk voor haar gezicht. “En het ergste, het allerergste, is dat ik het zelf ook heb gedacht. Ik heb die dingen gedacht over mama.” Ik leg mijn hoofd op tafel en voel de koekkruimels in mijn voorhoofd prikken. “Het spijt me.”

Dan komt oma in actie. “Het spíjt je? Dit heb jij toch helemaal niet gedaan? Iedereen heeft wel eens nare gedachten en angsten. Die meiden op school hebben daardoor niet ineens gelijk. Wil, je bent te slim om niet te weten hoe het werkt. Ze zoeken iemand om de pik op te hebben. Ze hebben jou gekozen. Zomaar, niet omdat er iets mis is met jou of je familie.”

Het dagboek van Anne-Wil (oma Willeke) kun je op Libelle Premium lezen >