Column: Femke heeft nooit meer ruzie met Reinier
Als er iets is wat Reinier en ik niet kunnen, is het wel samenwerken. We hebben het ontzettend leuk samen, praten veel, gaan ‘ns een keertje naar de film, maar zodra er iets te klussen is of we de financiën samen moeten doornemen, loopt het spaak. Ik ga schreeuwen (wat Reinier ordinair vindt) en Reinier loopt weg. Gaat autorijden. Neemt de telefoon niet meer op. Vervolgens komt hij terug, zeggen we sorry, gaat het een paar dagen goed en bám, de horens gaan weer in elkaar.
Tenminste, zo ging het tot kort na de geboorte van Max. Laatst lagen we echter in bed de dag door te nemen en ineens vroeg ik: “Reinier, wanneer hebben wij voor het laatst ruzie gehad?” Mijn man kon het zich niet herinneren. En het vreemde was: ik ook niet. Het moest dus wel heel erg lang geleden zijn. Misschien was het toeval, hield ik mezelf voor. De bom zou binnenkort heus wel weer barsten. Maar toen wees Reinier me erop dat we de zaterdag ervoor naar de Ikea waren geweest. Zoals de meeste mensen weten is de Ikea de dood in de pot voor je relatie. Manlief wil er snel doorheen, vrouwlief blijft overal dralen, het is er vol met dreinende kinderen en dat gesleep met bouwpakketten in het magazijn is ook niet bevorderlijk voor de sfeer. Afgelopen zaterdag was het zelfs plunderdag bij de Zweedse woonwinkel. Mensen krioelden over elkaar heen als mieren, maar Reinier en ik zochten, met ons lieve kind in de draagzak, in alle rust een ledikantje uit, haalden het op uit het magazijn en droegen het samen de auto in. Geen onvertogen woord.
Ik probeer een analyse te maken van wat hier aan de hand is, maar ik kom er niet helemaal uit. Waarom hebben we ineens geen woorden meer over het wegbrengen van het vuilnis, boodschappen doen of stofzuigen? Of over veel te laat thuiskomen, ongestreken was of onmogelijke plannen? Ze zeggen toch dat stellen in het eerste jaar dat ze ouders worden niet het meest gelukkig zijn? Waar blijft ons ongeluk dan? Ik begin al die genietmomenten een beetje eng te vinden. Het zal vast niet oneindig zo doorgaan. Op een zeker moment zullen stress en moeilijkheden wel weer hun weg naar ons vinden. Dat kan niet uitblijven. Of zou de geboorte van een kind al het andere blijven relativeren?
Femke Sterken (32) is reportageredacteur bij Libelle. Ze is getrouwd met
Reinier en moeder van baby Max. Femke woont in Amsterdam. Lees ook haar column
over haar eerste werkdag of een van de andere columns.
