Column - Hans koopt een beha
Mijn vrouw en ik hadden besloten om de kerstinkopen te splitsen. Handig toch, ieder apart op stap met een half winkellijstje, ben je twee keer zo snel klaar. Het ging inderdaad snel, totdat ik ineens de volgende potentiële aankoop zag staan: Beha, zwart. Ik vond dit strikt genomen geen kerstaankoop, want je kunt met kerstmis net zo goed in een oude, bijvoorbeeld vaalwitte beha rondlopen, niemand die het ziet, maar goed, niet zeuren dacht ik. En ging op zoek naar de desbetreffende winkel, met tegenzin, dat wel, want als man denk je toch als je een beha koopt: Ze Denken Vast Dat Het Voor Mij Is.
Ik vond een winkel. Ik was de enige klant. De bediening bestond uit een meisje dat bijna fluisterend en o zo verlegen zei: “Wat… wat kan ik voor u… doen?”
Ik was zelf ook al niet in een zelfverzekerde bui, en antwoordde bijna net zo: “Ik… zoek een… een beha… zwart…”
“Jaja,” zei het meisje, “die hebben we wel…”
Ik keek om me heen. Tientallen zwarte beha’s! Een goed teken: als het meezat, stond ik binnen tien minuten weer op straat met een zwarte beha.
“Wat voor… vrouw… hebt u?”
“Een kleine”, zei ik.
“Maar…” Ze viel stil. Pas na een erg lange stilte bedacht ik dat ze er grote moeite mee had om over de, euh, borstomvang van mijn vrouw te beginnen. Ik had er al even grote moeite mee, dus wat betreft hadden we daar zo kunnen blijven staan, tot ver na kerstmis. Ik probeerde te bedenken hoe het ook alweer met cupmaten zat.
“Is A groot?”, vroeg ik voorzichtig.
“A is vrij klein”, zei ze. “Wilt u A?”
“Nou…”, zei ik; ja, twee verlegen mensen bij elkaar, dat schiet natuurlijk niet op. Toen zag ik de oplossing. Dat meisje had volgens mij ongeveer de, euh, borstomvang van mijn vrouw. Waarna de vraag levensgroot voor me opdoemde: hoe vertel ik haar dat zonder dat ik rood aanloop, of zij, of allebei? Ik haalde diep adem en wees toen naar haar, euh, borstomvang. Ze deinsde meteen achteruit. Nu maar doorzetten, dacht ik, je kan het!
“Zo ongeveer als bij u. Sorry dat ik het zo zeg.”
Ze begon lichtelijk te trillen. Ik ook. Even later rekenden we af.
“Wat is dit?”, zei mijn vrouw toen ze de beha uitpakte. “Het lijkt wel een beha voor… een meisje.”
“Een meisjebeha?”, zei ik, best goed acterend. “Hè, nee toch? Hoe kan dat nou?”
Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a. Management Team. Lees ook zijn column waarin hij zijn excuses aanbiedt of lees een van de andere columns.
