Column: Hans schiet te hulp

Ik stond in de ondergrondse fietsenstalling in Haarlem mijn fiets te parkeren, toen ik even verderop een vrouw zag, verwoed in gevecht met haar fietsslot. Wat doet een man dan? Natuurlijk, zijn eerste impuls is: eropaf! Maar ik hield me dapper in. U moet namelijk weten: in de 55 jaren van mijn bestaan ben ik onderhand ontelbare keren vrouwen in nood te hulp geschoten en de resultaten waren doorgaans tamelijk desastreus. Deed de wasmachine van de buurvrouw het niet? Ik hoefde er bij wijze van spreken maar naar te kijken en je kon het ding weggooien. Vrouw langs de weg met autopech? Ik boog onder de motorkap en het eindigde met een wegenwacht die zich hardop afvroeg wat ik in godsnaam met de motor had uitgevreten.
Het leek me dan ook verstandig me niet met dit fietsslot te bemoeien, maar toen riep ze ineens, ook nog enigszins wanhopig: “Meneer!”
Ik deed alsof ik niks hoorde.
Toen, echt hard, en wanhopig: “Me-ne-heer!”
Ik vergat mijn verleden en liep naar haar toe. Ja mannen, ze zijn inderdaad zo makkelijk over te halen.
“Het sleuteltje zit vast”, zei ze. “En ik moet echt ergens op tijd zijn.”
Mijn hersenen deden intussen een laatste poging. Doe het niet, zeiden ze, laat haar met rust, léér nou eens van je fouten. Maar ze keek me nu verdrietig aan en ze was trouwens, doch dit terzijde, erg leuk om te zien. Eer ik het wist stond ik aan het sleuteltje te rukken.
“Die zit goed vast”, lachte ik halfslachtig.
“Maar u lost het wel op, hè?”, zei ze.
Ook dat nog: ze zag me aan voor zo’n man die alles oplost. Ik besloot dat spuug misschien zou helpen. Ik spuugde op het slot en het sleuteltje.
“Wat slim!” riep ze.
Ik spuugde nogmaals, want een man wil toch zo veel mogelijk zijn plotselinge heldenstatus uitbuiten. Mijn fan stond in spanning toe te kijken. Ik wachtte op de zoveelste mislukking – en dan met gebogen hoofd weglopen, vol schaamte. Het liep anders. Ik draaide – en het slot was open.
HET SLOT WAS OPEN!
“Oohhh!”, riep ze, en ze omarmde me zelfs.
Ik vrees dat vooral dat omarmen voor kortsluiting heeft gezorgd. Mijn hersenen zeiden nog: dit is gewoon stom toeval, joh. Maar nee hoor. Sindsdien kijk ik om me heen, op zoek naar vrouwen met lekke banden, vrouwen die de weg kwijt zijn, vrouwen met een gebroken hak – maakt niet uit, ik ga ze redden, allemaal.
Hans Verstraaten is getrouwd. Hij is journalist en columnist voor o.a.
Management Team. Lees ook zijn column over korte rokjes of lees een
van de andere columns.