Femke – Een vrouw of een meisje?
Vrouw of meisje. That’s the question. Ik denk namelijk dat ik een meisje ben, maar begin te vermoeden dat de rest van de wereld mij als vrouw ziet. Angstaanjagend. Ja ja, ik weet dat er nu veel vrouwen tegen me willen zeggen: “Je blijft jezelf altijd als een meisje zien”, maar kijk nu eens goed naar de foto die bij deze column staat… dat is toch echt nog een meisje? Een chickie? Een goedlachse blonde meid van wie je denkt dat ze zeker niet ouder dan 24 is? Toch? Dat ik door kinderen als vrouw gezien word, heb ik inmiddels wel geaccepteerd. Als ik een interview doe op een school spreken de leerlingen me altijd aan met ‘mevrouw’ of ‘juffrouw’. Geen kans meer dat ik tussen dat grut in de schoolbankjes kan gaan zitten.
Maar goed, zelfs meisjes met wie ik me nog enigszins identificeer hebben me uit hun groep gegooid. Dat bleek laatst toen ik met de trein van Amsterdam naar Utrecht reed. Ik zat op een bankje tegenover een paar meisjes van een jaar of twintig die zich aan het optutten waren voor een feestje. Ze giebelden wat af en waren heel zenuwachtig, omdat er twee jongens zouden komen die ze leuk vonden. Ik knikte ze af en toe volledig begrijpend toe en glimlachte naar ze in de trant van: ‘Ja, meiden, ik weet wat jullie doormaken. Zenuwslopend, hè, zoiets?’ Ze keken een beetje meewarig terug en dat kon ik al niet helemaal plaatsen. Zag ik er niet net zo uit als zij? Kort rokje, laarzen, glittertopje? Maakte ik niet dezelfde dingen mee? Klaarblijkelijk zagen die meiden dat heel anders, want halverwege de reis helde een van hen naar me over en zei met superbeleefde stem: “Mevrouw, mag ik even storen? Weet u of het volgende station Utrecht is?” Ik stond versteld. MEVROUW??? Tjee, hoe durfde ze. Maar het werd nog erger.
Op een borrel waar ik met mijn ouders was, zag ik voor het eerst sinds jaren Jan-Willem, al eeuwen een vriend van de familie. Het eerste wat hij tegen me zei was: “Goh, ik herkende je helemaal niet. Ik zag een mooie vrouw binnenlopen en besefte me pas seconden later dat jij het was.” Nu is het compliment ‘mooi’ natuurlijk fijn, maar de benaming ‘vrouw’ deed het volledig teniet. De rest van de avond heb ik dus hoofdschuddend en vreselijk verdrietig met een whiskey aan de bar gezeten. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen: de wereld is gek en ik ben een meisje.
