Femke: Ik ben een egoïst
Daar schrok ik eigenlijk best van. Kijk, ik weet dat ik veel praat, een harde stem heb en af en toe wat overheersend kan zijn, maar ik heb toch ook het gevoel dat ik best een goede vriendin, partner en dochter ben. Maar goed… zo’n uitspraak zet je toch aan het denken, want niemand wil weggezet worden als een egocentrische bitch. En zo voelde ik me toch even door die uitspraak: egocentrisch, egoïstisch, tja en al die termen die mensen voor dat ‘soort’ (het soort waartoe ik klaarblijkelijk behoor) zijn bedacht. Al zelfreflecterend kwam ik er inderdaad wel achter dat ik de focus het laatste jaar behoorlijk versmald heb. Er was een tijd dat ik nog wel eens gedachten had in de richting van het helpen van arme kindjes in Afrika of zelfs maar het iedere-dag-een goede-daad-doen-idee, maar (en dat heb ik in een van mijn vorige columns al gezegd) ik ben dus een snob geworden en denk bijna alleen nog maar aan hoe het interieur van mijn huis eruit moet komen te zien…
Ik ben dus inderdaad een op mijzelf gericht persoon in de trant van ‘eerst ik en dan de rest’, dat is waar, maar het is volgens mij niet zo dat ik de rest uit het oog verlies. Het is alleen zo moeilijk, en daar zou ik graag reacties op krijgen, om als je in dit welvarende land ook nog eens een welvarende positie hebt, oog te blijven houden voor problemen die er werkelijk toe doen. Ellende op de Gazastrook bijvoorbeeld, of dat we straks alleen nog maar spaarlampen mogen kopen en (dichterbij) die psychotische buurvrouw die steeds maar weer wordt opgenomen en dan weer terugkomt en dan wederom op haar balkon staat te schreeuwen dat ze een smurf is. Ja, ik geef toe, ik heb nogal de neiging om daaraan voorbij te gaan (nou ja, bij die buurvrouw heb ik wel enige actie ondernomen) en mijn eigen minuscule probleempjes op de voorgrond te plaatsen. Ik kan bijvoorbeeld een uur lang zeuren over mijn werkster die het niet goed doet. Of dat de kat op mijn nieuwe kleed gekotst heeft. Of over dat ik voor de zoveelste keer dat herniagevoel terug heb in mijn onderrug.
Terwijl er dus militairen met enorme trauma’s terugkomen uit Irak, over wie ik dan denk: als ik al flip van een kotsende kat… hoe zou het dan gaan als ik in Irak had gezeten? Trouwens, hoelang mag je eigenlijk als getraumatiseerde ex-soldaat over je ellende blijven praten, voordat mensen gaan zeggen dat je altijd zo met jezelf bezig ben.
