De stoel aan het bureau tegenover me is al een aantal weken leeg. Alida is weg. Mijn chef, mijn collega, mijn-beste-vriendin-op-de-werkvloer, mijn-ik-weet-met één-blik-wat-je-bedoelt, mijn-moeder-op-de-redactie. Weg.

Je hebt van die mensen die in een bedrijf werken en van wie je denkt dat ze er altijd zullen blijven. Gewoonweg omdat je ze ziet als solide en onmisbaar onderdeel van het bedrijf. Dat was Alida voor mij. De kapitein op het schip.

In eerste instantie was ze niet dol op me. Later hoorde ik zelfs dat ze op mijn eerste dag tegen een andere collega had gezegd: “Gelukkig heeft die Femke maar een contract voor een halfjaar.” Maar al vrij snel waren we dikke mik. Voor mij begon dat met een begripvol mailtje van haar nadat Reinier en ik weer eens heibel hadden. Altijd fijn om te merken dat iemand je echt ziet. We konden eindeloos kletsen en de gebeurtenissen en mensen om ons heen analyseren. Eén keer waren we zo bezig dat we ongemerkt in een trein belandden die rechtstreeks naar de remise reed. Pas toen we een kwartier stilstonden tussen andere treinen hadden we door dat we de enige mensen in de trein waren. Zelden heb ik zo hard gelachen. En Alida maar gillen: “Denk je dat er wel genoeg zuurstof in deze trein zit. Och man, ik ben nu al benauwd!”

Vaak heb ik genadeloze grappen over haar leeftijd gemaakt – Alida is een jaar of dertien ouder dan ik. Als ik zei dat ik haar zag als een moeder dan werd ze altijd woedend of als ik me zogenaamd zorgen maakte over de teloorgang van haar seksleven (waar ze helaas nooit over sprak en ik ook niks over wist) dan lachte ze besmuikt en beweerde dat ik ‘bijna’ de grens bereikt had.

Ach, het leven is onderhevig aan verandering. Ik krijg een kind en Alida heeft een andere baan. Zo gaat het. Verandering is goed, maar ook lastig. Toen ze ontslag nam, moest Alida een beetje huilen. Mijn emoties zaten muurvast, maar ik droomde wel een week lang dat ik slaande ruzie met haar had. Toen ik dat aan Alida sms’te, zei ze dat dit mijn manier was om afstand te scheppen en afscheid te nemen. Het was haar lieve moederkant die sprak. En daar moest ik dan wél weer een traantje van wegpinken.

Lees ook Femke haar vorige column waarin ze vertelt dat ze het heerlijk vindt om kneuterig te zijn, of lees een verhaal van een van de andere columnisten.